Δεν μπορείς να ελέγξεις ποιόν θα αγαπήσεις. Δεν μπορείς να ελέγξεις ποιος θα σε αγαπήσει. Δεν μπορείς να ελέγξεις πώς θα γίνει ή πότε θα γίνει ή γιατί θα γίνει. Δεν μπορείς να ελέγξεις τίποτα από όλα αυτά.
Και το ίδιο ισχύει και για τον Raymond Goodfellow (Luke Matheny), ο οποίος είναι ο τραγουδιστής σε μια μπάντα. Ο Ray ερωτεύεται την Kelly (Marian Brock), η οποία όμως αγαπάει τον φίλο του, τον Fozzie (Christopher Hirsh). Τα πράγματα θα γίνουν ακόμα πιο περίπλοκα όταν ο Ray αποκτάει τυχαία βελάκια με τα οποία, αν καρφώσει κάποιον, το άτομο αυτό θα ερωτευτεί αυτόν που βρίσκεται μπροστά του. Ο έρωτας δεν θα κρατήσει για πάντα, αλλά μόνο για έξι ώρες. Θα καταφέρει ο Ray να κάνει την Kelly να τον ερωτευτεί μέσα σε έξι ώρες ή τελικά ο έρωτας είναι θέμα της μοίρας;
Καταρχάς, πρόκειται για μια ταινία που βραβεύτηκε το 2011 με Όσκαρ στην κατηγορία Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους. Οπότε καταλαβαίνουμε ότι μιλάμε για μια άριστη παραγωγή και άψογη εκτέλεση της κινηματογραφικής διαδικασίας. Και βλέποντας την ταινία οι προσδοκίες σου ικανοποιούνται. Η ταινία είναι ασπρόμαυρη δημιουργώντας μια ειδυλλιακή ατμόσφαιρα. Επίσης, όλα τα πλάνα είτε μακρινά είτε κοντινά είναι αισθητικά όμορφα και προσεγμένα βάζοντας πάντα στο επίκεντρο τους πρωταγωνιστές και τα αισθήματά τους. Τόσο η ρομαντική αυτή ατμόσφαιρα όσο και η έμφαση στα ανθρώπινα συναισθήματα τονίζονται και μέσα από την μουσική, είτε με τραγούδια είτε με μελωδίες, για την οποία είναι υπεύθυνη η Sasha Gordon. Και καθώς αρχίσαμε να αναφέρουμε ονόματα συντελεστών, να πούμε ότι η σκηνοθεσία και η σεναριογραφία αποδίδονται στον Luke Matheny. Σχετικά με το σενάριο, δημιούργησε μία ρομαντική κομεντί, με την οποία μπορούν να διασκεδάσουν και γυναίκες και άντρες, με αρκετά φανταστικά στοιχεία. Οι διάλογοι είναι έξυπνοι και χωρίς να λέγονται πολλά -άλλωστε δεν έχουν και πολύ χρόνο, η ταινία διαρκεί μόνο δεκαοχτώ λεπτά- μαθαίνουμε αρκετά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας των πρωταγωνιστών.
Ο λόγος που θα πρότεινα σε όλους να δουν την ταινία αυτή δεν είναι τόσο οι τεχνικές λεπτομέρειες και το αισθητικό αποτέλεσμα. Για να πω την αλήθεια, δεν ξετρελάθηκα από την ταινία και ξαφνιάστηκα όταν είδα ότι κέρδισε Όσκαρ. Παρόλα αυτά, δείχνει τον έρωτα, ένα θέμα που απασχολεί όλους τους ανθρώπους παγκοσμίως είτε το παραδέχονται είτε όχι, μέσα από πολλές διαφορετικές οπτικές. Έχουμε τον μονόπλευρο, τον αμοιβαίο, τον έρωτα που απλά φοβάται ένας από τους δύο να το παραδεχτεί, τον έρωτα για την ζωή όταν βρίσκεις ποια είναι η αποστολή σου σε αυτόν τον κόσμο. Φαίνεται σε όλες τις περιπτώσεις, η προσπάθεια που καταβάλει ο άνθρωπος για να προβάλει τον καλύτερό του εαυτό, αλλά και η ακόμη εντονότερη προσπάθεια να γνωρίσει τον εαυτό του.
Αν, λοιπόν, σε ιντριγκάρει το θέμα του έρωτα και θέλεις να περάσεις ευχάριστα και ξέγνοιαστα δεκαοχτώ λεπτά, τότε σίγουρα αξίζει να δεις το God of Love.