Το 2017 πλησιάζει στο τέλος του και για αυτό ήθελα να τιμήσω αυτή την χρονιά βλέποντας και σχολιάζοντας μια φετινή ταινία. Η ταινία με την οποία θα ασχοληθούμε σήμερα είναι η The Lovers, ένας συνδυασμός κωμωδίας, δράματος και ρομάντζου. Ο συνδυασμός, βέβαια, αυτός δεν είναι τόσο επιτυχημένος, αλλά τουλάχιστον υπάρχει ένα σκηνοθετικό ενδιαφέρον και μία απορία για την ανθρώπινη συμπεριφορά.
Η Mary (Debra Winger) και ο Michael (Tracy Letts) είναι παντρεμένοι πολλά χρόνια. Τόσα πολλά που έχουν γίνει πλέον δύο ξένοι, που έχουν εξωσυζυγικές σχέσεις, ο Michael με την Lucy (Melora Walters) και η Mary με τον Robert (Aidan Gillen). Και μάλιστα, χωρίς να το ξέρουν αποφάσισαν και οι δύο να αποκαλύψουν στον άλλο την παράνομη σχέση τους μετά από την επίσκεψη του γιου τους, Joel (Tyler Ross). Μετά, όμως, από ένα τυχαίο φιλί μεταξύ του Michael και της Mary, η φλόγα ανάμεσά τους θα ανάψει ξανά. Είναι αυτό αρκετό για να αποφύγουν το διαζύγιο και να σώσουν τον γάμο τους;
Ας ξεκινήσουμε με την σκηνοθεσία, δηλαδή με την δουλειά του Azazel Jacobs. Η σκηνοθεσία θεωρώ ότι είναι το καλύτερο στοιχείο της ταινίας. Από την αρχή μέχρι το τέλος έχουμε πολλά όμορφα και συμβολικά πλάνα. Για παράδειγμα, για να φανεί η απόσταση του ζευγαριού αν και ξέρουμε ότι βρίσκονται στο ίδιο κρεβάτι, κάθε φορά που κάποιος μιλάει η κάμερα δείχνει μόνο το πρόσωπό του και ο χαρακτήρας κοίτα μόνο μπροστά και όχι τον συνομιλητή του, σαν να είναι μόνος του πάνω στο κρεβάτι. Επίσης, όταν δύο χαρακτήρες δεν είναι σε θέση να επικοινωνήσουν ουσιαστικά για οποιοδήποτε λόγο, ο ένας φαίνεται ολόκληρος στην οθόνη, αλλά καταλαμβάνοντας πολύ λιγότερο χώρο από το φυσιολογικό ενώ ο άλλος φαίνεται χωρίς τον λαιμό και το κεφάλι του. Ο Jacobs είναι υπεύθυνος και για το σενάριο, με το οποίο θα ασχοληθούμε σε λίγο, αλλά τα λόγια σε συνεργασία με την εικόνα φανερώνουν πως παρά την ώριμη ηλικία των χαρακτήρων, είναι σαν παιδιά είτε αποφεύγοντας να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των πράξεών τους είτε μην μπορώντας να συγκρατήσουν τα συναισθήματά τους, καθώς καβγαδίζουν δημοσίως ή είναι υπερβολικοί και μελοδραματικοί όταν εκφράζουν το πώς αισθάνονται. Αυτό είναι καλό, καθώς προβάλλεται ότι η ωριμότητα και το να ξέρεις τι θέλεις δεν έχει καμία συσχέτιση με την ηλικία.
Πώς παρουσιάζουν οι ηθοποιοί όλα αυτά; Δυστυχώς, δεν έβαλαν όλοι τον καλύτερό τους εαυτό. Οι περισσότεροι ήταν καλοί και πειστικοί χωρίς όμως να δίνουν την ερμηνεία της ζωής τους. Προσωπικά, δεν μου άρεσε καθόλου ο Tracy Letts ως Michael, καθώς ορισμένες φορές φαινόταν σαν να προσπαθεί υπερβολικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το βλέμμα του όταν συνειδητοποίησε ότι άρχισε να βλέπει και πάλι ερωτικά την γυναίκα του.
Και το χειρότερο απ’όλα; Το σενάριο. Καταντά γρήγορα βαρετό, καθώς όχι μόνο βλέπουμε τους ηθοποιούς να επαναλαμβάνουν ο ένας τα λόγια του άλλου, αλλά επίσης τα δύο παράνομα ζευγάρια έχουν τα ίδια ακριβώς προβλήματα και κατά συνέπεια συζητούν τα ιδία πράγματα απλά με άλλες λέξεις. Ακόμα, κακώς ανήκει η συγκεκριμένη ταινία στην κατηγορία της κωμωδίας. Υπήρξε μία μόνο φορά που γέλασα με αστείο που δεν ξέρω αν θα εκτιμούσαν πολλοί. Αν τώρα μου πεις ότι μπορεί να εντάσσεται στις κωμωδίες με την έννοια ότι έχει χαρούμενο τέλος, ούτε με αυτό συμφωνώ. Φτάνοντας στο τέλος θα προσπαθήσεις σκληρά αλλά πιθανώς ανεπιτυχώς να βρεις το μήνυμα της ταινίας και να καταλάβεις την ουσία της και αν όντως το τέλος ήταν καλό, ελπιδοφόρο και αισιόδοξο ή όχι. Αξίζει, όμως, να σημειώσουμε ότι υπήρχε αγωνία και ενδιαφέρον για να δούμε τι θα αποφασίσουν να κάνουν τελικά οι πρωταγωνιστές με την ζωή τους.
Συμπέρασμα; Αν σε ιντριγκάρουν τα θέματα του γάμου και των σχέσεων γενικότερα, του έρωτα και της απιστίας, τότε αξίζει να αφιερώσεις μιάμιση ώρα. Αν σου αρέσουν οι ποιοτικές ταινίες ή οι κωμωδίες, τότε καλύτερα να δεις μια άλλη.
Υ.Γ. Λόγω ακατάλληλων σκηνών, η ταινία απευθύνεται μόνο σε ενήλικες.