Η σειρά του Netflix 13 Reasons Why από την πρώτη της σεζόν προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων και γέννησε αμφιλεγόμενες απόψεις σε όσους την παρακολούθησαν λόγω των σοβαρών θεμάτων που παρουσίασε.
Σε ένα λύκειο, μία μαθήτρια, η Hannah Baker (Katherine Langford) αυτοκτονεί, αλλά πριν, κατέγραψε σε κασέτες τις δεκατρείς πράξεις ανθρώπων που την οδήγησαν στην αυτοκτονία. Αν και τα χτυπήματα ήταν πολλά για την έφηβη Hannah, το αποκορύφωμα ήταν ο βιασμός της από έναν συμμαθητή της, τον Bryce Walker (Justin Prentice). Ένας άλλος συμμαθητής της, ο Clay Jensen (Dylan Minnette), ο οποίος είναι ερωτευμένος με την Hannah, θα προσπαθήσει να αποδώσει δικαιοσύνη για τον θάνατό της.
Στην δεύτερη σεζόν, βλέπουμε την δίκη που γίνεται, καθώς η μητέρα της Hannah, η Olivia Baker (Kate Walsh), κατηγορεί το σχολείο για τον θάνατο της κόρης της, καθώς αν και η Hannah ήταν θύμα bullying και είχε ζητήσει βοήθεια από τον σύμβουλο του σχολείου, δεν την βοήθησε κανείς.
Ήδη διαβάζοντας τις περιλήψεις των δύο σεζόν, καταλαβαίνεις ότι αυτή η σειρά δεν στοχεύει αποκλειστικά στην διασκέδαση των τηλεθεατών της. Αν και απευθύνεται κυρίως σε εφήβους, άτομα που υποφέρουν από αυτοκτονικές τάσεις ή από ψυχικές ασθένειες -οποιασδήποτε ηλικίας- είναι καλύτερα να μην παρακολουθήσουν την συγκεκριμένη σειρά, γιατί υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να επηρεαστούν αρνητικά. Και για αυτό θεωρώ ότι θα ήταν σωστό, οι υπεύθυνοι να είχαν ξεκινήσει την προβολή της πρώτης σεζόν -κάτι που βέβαια έκαναν στην δεύτερη- με την προειδοποίηση ότι αυτή η σειρά δεν είναι κατάλληλη για όλους.
Η δεύτερη σεζόν, όπως και η πρώτη, αποτελείται από 13 επεισόδια. Στην πλειοψηφία υπήρχαν πολλές ακατάλληλες σκηνές αλλά υπήρχε και η ανάλογη προειδοποίηση στην αρχή των επεισοδίων. Τα θέματα που προβλήθηκαν ήταν πολλά και άξια συζήτησης παρά το γεγονός ότι θεωρούνται ταμπού, όπως είναι ο βιασμός, τα ναρκωτικά, τα όπλα και πολλά άλλα. Προσωπικά, θεωρώ ότι το γεγονός ότι έθιξαν τέτοιου είδους θέματα είναι σημαντικό, καθώς πολλές φορές είναι δύσκολο να σκεφτείς το βάρος των συνεπειών που μπορεί να έχουν οι πράξεις σου όχι μόνο στον ίδιο σου τον εαυτό αλλά και στους γύρω σου. Σίγουρα υπάρχουν χαρακτήρες που κάνουν ή συνεχίζουν να κάνουν λάθος επιλογές, αλλά βλέπουμε άλλους ανθρώπους που προσπαθούν να τους βοηθήσουν δείχνοντάς τους το σωστό δρόμο.
Υπάρχουν όμως κάποια αρνητικά που δεν μπορώ να παραβλέψω, τα οποία θα αναφερθούν σε αυτή την παράγραφο. Οπότε εδώ θα γίνουν μερικά spoiler, αλλά ίσως θα ήταν καλύτερο να τα γνωρίζεις πριν δεις το τελευταίο επεισόδιο. Μέχρι λίγο πριν ολοκληρώσω την θέαση όλων των επεισοδίων το μόνο αρνητικό που είχα εντοπίσει είναι ότι για μένα η χρήση της Hannah, που εμφανιζόταν μυαλό του Clay και μιλούσαν ως μέρος των σκέψεων του ή ως φάντασμα, ήταν αχρείαστη. Παρόλα αυτά μπορούσα να το δικαιολογήσω, αφού ήταν ξεκάθαρο ότι ο Clay δεν είχε ξεπεράσει ακόμα τον χαμό της. Όταν, όμως, έφτασα στο τελευταίο επεισόδιο τα πράγματα δυσκόλεψαν πολύ για μένα. Σε αυτό το σημείο απλά να αναφέρω ότι είμαι μία ενήλικη που έχει δει αρκετές ταινίες με βία και αίματα. Υπάρχει, όμως, μια βίαιη σκηνή στο τελευταίο επεισόδιο που αναγκάστηκα να πατήσω παύση για να μπορέσω να ηρεμήσω από το θέαμα και να συνεχίσω την θέαση. Η σκηνή αυτή γέννησε τα αντίστοιχα συναισθήματα ταραχής και πόνου, που είχε δημιουργήσει και η ακραία σκηνή της αυτοκτονίας στο τελευταίο επεισόδιο της πρώτης σεζόν. Θεωρώ ότι στην σκηνή αυτής της σεζόν, το μέγεθος της σωματικής βίας και η μη αναγνώριση της ξεκάθαρης κακοποίησης από τους θύτες και η μη ανάληψη ευθυνών στέλνει λανθασμένα μηνύματα στους θεατές. Και τα πράγματα χειροτερεύουν όταν ο Tyler (Devin Druid), το θύμα της υπόθεσης, κρατά την επίθεση που δέχτηκε μυστική και βλέπει ως λύση το να πάει στον χώρο όπου γινόταν ένας σχολικός χορός και να πυροβολήσει τους παρευρισκομένους. Αν και ο Clay καταφέρνει να του δείξει ότι αυτό που σκοπεύει να κάνει μόνο τραγωδία θα είναι και δεν θα τον κάνει να ξεπεράσει τον δικό του πόνο ή να φέρει κάποια βελτίωση στον κόσμο γενικά, τον φυγαδεύει χωρίς να τον παραδώσει στις αρχές που ειδοποιήθηκαν και κατευθύνονταν στον χώρο. Σίγουρα ο Tyler, επειδή ως θεατές ξέρουμε τα όσα έχει περάσει, δεν αξίζει να μπει φυλακή. Αξίζει, όμως, να λάβει την ψυχική βοήθεια και υποστήριξη από επαγγελματίες για να ξεπεράσει τα βαθιά τραύματα που υπέστη. Αντί για αυτό, τον βλέπουμε να φεύγει με άτομο της ηλικίας του μακριά από ανθρώπους που θα μπορούσαν να του προσφέρουν την βοήθεια που χρειάζεται, μόνο και μόνο λόγω του φόβου των συνεπειών της ακραίας πράξης του. Αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με όλη την υπόλοιπη σεζόν, που μέσα από την δίκη δείχνει την σημασία του να λαμβάνεις την ευθύνη των πράξεών σου όσο δυσβάστακτο και αν φαίνεται, γιατί έτσι μόνο μπορείς να είσαι τίμιος και δίκαιος με τους συνανθρώπους σου.
Αν και είχα ξεκινήσει με μεγάλη χαρά να γράφω αυτό το άρθρο, το τελευταίο επεισόδιο με άφησε πνευματικά και ψυχικά ταλαιπωρημένη. Μπορώ να καταλάβω ότι στόχος των δημιουργών της σειρά είναι μέσα από τις ωμές σκηνές να δείχνουν πόσο άσχημο, δύσκολο και καταστροφικό είναι να τραυματίζεις είτε τον εαυτό σου είτε τους ανθρώπους γύρω σου. Παρόλα αυτά, οι σκηνές αυτές είναι σοκαριστικές και επηρεάζουν ακόμα και ενήλικες. Οπότε, ανεξάρτητα από το αν είσαι έφηβος ή ενήλικος, ευαίσθητος ή μη σε βίαιες και βάναυσες σκηνές θα σε συμβούλευα να το σκεφτείς πριν δεις το τελευταίο αυτό επεισόδιο. Αλλά ότι και αν αποφασίσεις να κάνεις, να θυμάσαι ένα πράγμα: η βία δεν είναι ποτέ η λύση. Το σώμα του καθενός είναι δικό του και μόνο αν σου δώσει την άδεια μπορείς να το αγγίξεις είτε με τρυφερή είτε με βίαιη πρόθεση.