Ανάμεσα στα πλήθη – Στοχασμοί (Μέρος Α)

Περπατώ σε δρόμους που λίγο γνωρίζω. Άγνωστη μεταξύ αγνώστων. Μπολόνια, ιταλικός βορράς. Σεπτέμβρης. Που και που βροχές, λιακάδα τα πρωινά, δροσούλα τα απογεύματα.

Πρωί, περιμένω το λεωφορείο που θα με πάει ως την πανεπιστημιούπολη, στην καρδιά της πόλης. Δίπλα μου δυο γυναίκες με τσαντόρ ανταλλάσσουν κουβέντες σε μια ακατάληπτη για εμένα γλώσσα. Μια μεσήλικη κυρία περνά με ένα καροτσάκι φορτωμένο ψώνια από το σουπερμάρκετ της γειτονιάς, κουστουμάτοι γιάπηδες μπαίνουν φουριόζοι στην τράπεζα δίπλα με χαρτοφύλακες στο χέρι και δυο έγχρωμοι διασχίζουν τον δρόμο. Με προσεγγίζουν διαφεντεύοντας την πραμάτεια τους σε σπασμένα ιταλικά και στην άρνηση μου ζητούν ψιλά για ένα καφέ στα αγγλικά ενώ η Ισπανόφωνη μπακάλισσα της γωνίας τους κοιτά καθώς καπνίζει έξω από το μαγαζάκι της, ανοιχτό συνήθως ως αργά, σωτήριο ωράριο για ψώνια της τελευταίας στιγμής και για φοιτητές που ψάχνουν φτηνό κρασί να μοιραστούν με φίλους που χτύπησαν απρόβλεπτα το κουδούνι πριν το δείπνο.

Το λεωφορείο φτάνει, όπως πάντα στην ώρα του, όλα εδώ είναι υπολογισμένα, δεν πέφτει κάτω ούτε δευτερόλεπτο. Κόσμος μπαίνει, κόσμος βγαίνει, μαζί και τα σκυλιά τους, κανείς τους δεν χτυπάει εισιτήριο, ακολουθώ τον κανόνα, when in Rome, do as Romans. Νυσταλέα πρόσωπα απροσδιόριστης εθνικότητας κολλημένα στα τζάμια, τρεις πιτσιρικάδες, σκαστοί στα σίγουρα από το σχολείο, με τα παντελόνια τους κατεβασμένα ως τον καβάλο και το μισό βρακί στην φόρα σχολιάζουν τα νέα κατορθώματα του Valentino Rossi, μια μικρούλα χασμουριέται στην αγκαλιά της μαμάς της, αγουροξυπνημένοι και προχειροντυμένοι σπουδαστές κρεμιούνται από τις χειρολαβές, στα πρώτα καθίσματα δυο σαραντάρες με ταγιέρ, μαλλί «μόλις βγήκα από το κομμωτήριο» και βαριά κοσμήματα ανταλλάσσουν εντυπώσεις της χθεσινής τους εξόδου μεγαλοφώνως δημοσιοποιώντας τις σε όλο το επιβατικό κοινό, ένα ζεύγος ηλικιωμένων με αθλητικά παπούτσια – περίεργο, συνήθως εδώ κυκλοφορούν με καλαθοφέροντα ποδήλατα παρακωλύοντας την κυκλοφορία και σηκώνουν το χέρι με υψωμένο τον δείκτη και τον μικρό σε όποιον τολμήσει να γκρινιάξει.

Σκανάρω το εσωτερικό του αστικού: τέσσερα διαφημιστικά ταμπλό του ταχυδρομικού ταμιευτηρίου, χαμογελαστές φάτσες μεταναστών με τα ρούχα της δουλειάς λανσάρουν τους νέου τύπου λογαριασμούς για μεταφορά χρημάτων στις πατρίδες τους. Ειρωνεία. Η πλειονότητα τους βρίσκεται εδώ χωρίς άδειες παραμονής, δουλεύουν χωρίς ασφάλιση, εισπράττουν μισθούς πείνας, μαύρα λεφτά, κομπόδεμα για αποστολή σε αυτούς που άφησαν πίσω. Το ξέρουν όλοι, το ίδιο και οι τράπεζες, και ζητάνε υψηλά ποσοστά για την υπηρεσία αυτή που ποικίλουν ανάλογα με την χώρα προορισμού. Επίσημα κέρδη από μαύρα κεφάλαια. Ούτε γάτα, ούτε ζημιά.