Obama VS Hillary. Ακόμη ένα επικοινωνιακό κόλπο; [KCorax]

To Newsfilter.gr, με ιδιαίτερη χαρά, φιλοξενεί το άρθρο του KCorax με τίτλο “Γιατί πιστεύω οτι η διαμάχη Obama – Hillary είναι παραπλανητική. Προβληματισμοί για την Ελλάδα” στο οποιό κατατίθεται μια ενδιαφέρουσα σειρά συλλογισμών γύρω από τη γνωστή διαμάχη μεταξύ των δυο βασικών υποψηφίων της παράταξης των Δημοκρατικών στην Αμερική, Barack Obama και Hillary Clinton.

Τους τελευταίους μήνες παρακολουθώ κάτι που είναι ξεκάθαρα overdose από τη διαμάχη των δύο κορυφαίων υποψηφίων για την παράταξη Δημοκρατικών στις ΗΠΑ.

Αυτό όμως που πραγματικά με ξαφνιάζει είναι η χαμηλή ποιότητα των επιχειρημάτων. Έχω ακούσει τις λέξεις ‘καλός’ και ‘κακός’ πολύ περισσότερο από όσο θα έπρεπε. Αν μη τι άλλο η επιλογή των λέξεων και μόνο υπογραμμίζει πόσο έχει εκφυλιστεί πια ο διάλογος, σε σημείο που μου θυμίζει τη ρητορική πριν από την 2η εκλογή Bush.

Έχω δει αξιοθρήνητα βίντεο, έχω ακούσει αξιοθρήνητα podcasts και τώρα αυτό…

Σοβαρά; Αυτό είναι το καλύτερο που μπορούσαν να κάνουν; Αυτό είναι αποτελεσματικό με βάση το συναίσθημα ή τη λογική;

Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι δεν στηρίζω κάποιο υποψήφιο, ωστόσο θέλω να ‘διορθώσω’ κάποιες καταστάσεις:

Πρόταση Α: Ο έντονος ανταγωνισμός μεταξύ υποψηφίων τονίζει τη λανθάνουσα ανάγκη να διασπαστεί το κόμμα

Εάν δεν είναι δυνατό να γεφυρωθούν οι απόψεις των υποψηφίων, τότε δεν υπάρχει νόημα στο να αντιμάχονται ένα κοινό εχθρό. Ειδικά όταν τον εχθρεύονται όσο τους ‘συντρόφους’ τους. Εάν το καλοσκεφτείτε, η συμπόρευση αποκαλύπτει σε ένα βαθμό υποκρισία.

Εάν διαφωνείτε, ας σκεφτούμε μερικούς λόγους που θα μπορούσαν να εμφυσήσουν νόημα στη διαμάχη:

• Ο νικητής παίρνει τα πάντα. Αυτό σημαίνει ότι ο νικητής θα έχει τη δύναμη να φέρει στην εξουσία όλους τους ακόλουθους και εργαζόμενους (συμβούλους κοκ) του, συνθλίβοντας εντελώς την αντικείμενη ομάδα. Αυτό προφανώς δεν είναι ωφέλιμο για τη δημοκρατία. Ακόμη και αν ένας ηγέτης επιλεγεί από την πλειοψηφία, αυτό δε σημαίνει ότι οι μειονότητες δε δικαιούνται εκπροσώπηση. Μάλιστα σε μια προηγμένη κοινωνία, θα δικαιούνταν αναλογική εκπροσώπηση, χωρίς ανάγκη για βελτιωμένη αυτοδυναμία και bonus εδρών στα όργανα λήψης αποφάσεων.
• Υπάρχουν χρέη. Δηλαδή οι χρηματοδότες της κάθε εκστρατείας προσδοκούν επιστροφή της επένδυσής τους, και δεν υποστηρίζουν τον υποψήφιο της εκλογής τους από καλοψυχία. Αυτό αναφέρεται τόσο σε μεγάλους παίκτες που σκάνε εκατομμύρια, όσο και σε απλήρωτο προσωπικό (που λανθασμένα κάποιοι αποκαλούν εθελοντές) του κάθε υποψηφίου, που ελπίζουν ότι εάν ο ηγέτης που στηρίζουν αποκτήσει εξουσία, θα τους αποκαταστήσει.
• Η αντίθετη ομάδα είναι εντελώς ανήθικη καθώς και (ή) παραπλανητική κοκ. Αυτό θα έκανε περίπου το ένα τέταρτο των πολιτών των ΗΠΑ είτε εύπιστους, είτε ανήθικους, παραπλανούντες κοκ. Δε θα μπω σε αυτή τη συζήτηση για προφανείς λόγους.

Πρόταση Β: Το να λέμε οτι κάποιος υποψήφιος στηρίζεται υπερβολικά στους συμβούλους και βοηθούς του είναι ανειλικρινές

Ο υποψήφιος ηγέτης είναι και αυτός κατά βάση ένα ανθρώπινο ον. Το να υποθέσουμε οτι γράφει τους λόγους του μόνος και να είναι ακριβής και ορθός και να εμπνέει θετικά συναισθήματα ενώ πετάει πάνω από μια τεράστια χώρα και καταστέλλει φαρμακευτικά την ανάγκη του για ύπνο, είναι παράλογο.

Όπως πάντα το ανθρώπινο μυαλό τείνει να υπεραπλουστεύει. Όλα αυτά που λένε οι Hillary και Obama δεν προέρχονται υποχρεωτικά από το μυαλό ή το στόμα τους.

Πρέπει να εναγκαλίσουμε και να συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι ένας ηγέτης χώρας δεν είναι ένα πρόσωπο, αλλά ένα καλοκουρδισμένο σύμπλεγμα ανθρώπων με διαφορετικές δεξιότητες και ενδεχομένως διαφορετικές επιθυμίες. Το να αποδεχτούμε αυτή την απλή αλήθεια θα βοηθήσει να χυθεί φως στις ομάδες αυτές, στον τρόπο λειτουργίας τους, και θα βοηθήσει την επανόρθωση του θεσμού της δημοκρατίας. Το μόνο πρόβλημα που βλέπω, είναι ότι ο πρώτος που θα το αποδεχτεί θα χάσει ψήφους.

Πρόταση Γ: Κάνοντας hacking στη δημοκρατία & Βελτηρία μέσα από κατανεμημένες διαδικασίες λήψης αποφάσεων

Σε ένα ομοσπονδιακό σύστημα όπως αυτό των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής – ακόμη περισσότερο από μια συνεκτική χώρα – δε θα έπρεπε να είναι σημαντικό το ποιος είναι ο κορυφαίος ηγέτης.

Εάν το σύστημα λειτουργούσε υγιώς και οι άνθρωποι προσπαθούσαν να κάνουν τη δουλειά τους αντί να χειραγωγούν τους θεσμούς, δε θα είχε σημασία εάν ο κορυφαίος ηγέτης είχε την προδιάθεση να κάνει λάθη. Η ζημιά θα εξομαλυνόταν από τα διάφορα όργανα που λαμβάνουν αποφάσεις.

Σε μια σύγχρονη δημοκρατία, για κάθε σημαντικό άξονα της πολιτικής, υπάρχουν υπουργεία, επιτροπές και άλλα συλλογικά όργανα λήψης αποφάσεων. Κάθε τέτοιο όργανο ανάλογα με το ρόλο και την ισχύ του, συμβουλεύει ή παίρνει αποφάσεις. Εφόσον αυτά κάνουν τη δουλειά τους σωστά, το τελικό αποτέλεσμα θα έπρεπε να είναι ικανοποιητικό.

Προβληματισμοί για τον τόπο

Στην χώρα μας (και στα περισσότερα κράτη που βλέπω) δυστυχώς αυτό δε συμβαίνει σχεδόν ποτέ. Τα μέλη των οργάνων αυτών παίζουν σκάκι και υπολογίζουν πολλές κινήσεις μπροστά τους εκβιάζοντας το αποτέλεσμα διαδικασιών που δε θα έπρεπε να περνάνε από τα χέρια τους πριν ακόμη ξεκινήσουν την παρτίδα.

Φυσικά αυτό δεν είναι σχεδόν ποτέ ωφέλιμο για τη χώρα, γιατί ακόμη και αν τη στιγμή εκείνη το αποτέλεσμα που προκύπτει είναι καλύτερο, μεσοπρόθεσμα κλονίζεται η ακεραιότητα του μηχανισμού.

Ένα τέτοιο πρόσφατο παράδειγμα είναι και η εκλογή του ηγέτη του ΠΑΣΟΚ. Στις ημέρες της εκλογής, η ρητορική του βασικού αντιπάλου είχε εκφυλιστεί στο εξής: “Ο Βενιζέλος έχει μεγαλύτερη πιθανότητα να κερδίσει τη ΝΔ” ενώ ταυτόχρονα μέσα από στατιστικές μετρήσεις ήταν σαφές ότι ο υποψήφιος αυτός εθεωρείτο λιγότερο ακέραιος χαρακτήρας. Κατά τη γνώμη μου οι ψηφοφόροι της αναμέτρησης σωστά εξέλεξαν (εάν εαυτές ήταν όντως οι αιτιάσεις τους) την τοπικά βέλτιστη επιλογή. Σαν συλλογικό όργανο δηλαδή λειτούργησαν σωστά.

Ο Βενιζέλος πάντως σε αυτή τη διάσταση, μοιάζει αρκετά με τη Hillary, και θέλω να θυμίσω ότι έχασε την αναμέτρηση.