Η απάθεια σε όλο της το μεγαλείο #2

Ανέφερα τις προάλλες ένα περιστατικό που συνέβη το βράδυ και με προβλημάτισε ως προς την κοινωνική συνείδηση των ανθρώπων στις μέρες μας. Έχω την αίσθηση ότι το φαινόμενο του ωχαδερφισμού και της αδιαφορίας έχει πάρει εκτάσεις επιδημίας και πλέον (για εμένα) αποτελεί σημαντικότερο πρόβλημα από όλα όσα αναφέρονται στις ειδήσεις κάθε βράδυ (οικονομία, ανεργία, περιβάλλον, κλπ). Αν δεν τονωθεί η προσφορά προς τον συνάνθρωπο πρώτα, τότε τίποτα άλλο δεν πρόκειται να αλλάξει.

Αυτή τη φορά θα αναφερθώ σε ένα νέο περιστατικό που με προβλημάτισε και θα συνεχίσω να αναφέρομαι και να δημοσιεύω τέτοια περιστατικά μέχρι να προβληματιστεί αρκετά αυτή η κοινωνία και αρχίσει να αλλάζει (θα γράφω για πάντα κοινώς).

Τις προάλλες γυρνούσα από το πανεπιστήμιο στο σπίτι και περπατούσα πάνω στο πεζοδρόμιο το οποίο είναι σχετικά στενό. Το πεζοδρόμιο έχει αρκετό πλάτος (παρότι στενό), αλλά από την πλευρά του δρόμου έχει κάθε τόσο και από ένα δεντράκι (μαζί με το σχετικό παρτέρι), οπότε όλοι – αναγκαστικά – περπατάνε από την άλλη πλευρά η οποία όμως δεν είναι και πολύ μεγάλη (χωράνε 2 άτομα το ένα δίπλα στο άλλο με το ζόρι). Ο δρόμος είναι μποτιλιαρισμένος γιατί κάποιοι έχουν μείνει μέσα στην διασταύρωση (αφού δεν μπορείς να περάσεις, τι ξεκινάς; κάτσε και περίμενε το επόμενο φανάρι) με αποτέλεσμα να μην κουνιέται τίποτα. Ξαφνικά, πλησιάζει ένα μηχανάκι με δύο τύπους, το οποίο όμως πλέον δεν μπορεί να συνεχίσει γιατί δεν υπάρχει χώρος ανάμεσα από τα αυτοκίνητα για να χωθεί.

Έτσι, ο πίσω προτείνει στον μπροστά να πάνε από το πεζοδρόμιο, κάτι που ο μπροστά εφαρμόζει χωρίς δεύτερη σκέψη. Το μηχανάκι είναι αρκετά πίσω μου, αλλά για να ακούγονται (φορούσανε κράνος και οι δύο) μιλάνε δυνατά, οπότε έχω ακούσει όλη την συνομιλία και αποφασίζω να μην τους αφήσω να περάσουν από το πεζοδρόμιο. Συνεπώς, συνεχίζω κανονικά την πορεία μου, μόνο που κινούμε στην μέση του διαθέσιμου πεζοδρομίου έτσι ώστε να μην μπορούν να περάσουν από εμένα, ούτε από δεξιά, ούτε από αριστερά.

Με το που ανεβαίνουν στο πεζοδρόμιο με το μηχανάκι αρχίζει ο οδηγός να κορνάρει για να πάω στην άκρη, αλλά εγώ κάνω ότι δεν ακούω. Μετά από 4-5 δευτερόλεπτα το μηχανάκι κολλάει πίσω μου και μου φωνάζει ο τύπος (γιατί με την κόρνα δεν είδε χαΐρι) και ακολουθεί ο εξής διάλογος:

– Φίλε, κάνε στην άκρη να περάσω.

– … (δεν λέω τίποτα, αλλά σκέφτομαι ότι ούτε φίλος του είμαι, ούτε κατώτερός του για να μου μιλάει στον ενικό χωρίς να με ξέρει)

– Φίλε, κάνε στην άκρη να περάσω. (συνοδεύεται με το πάτημα της κόρνας).

– (Γυρνάω προσεκτικά προς τα πίσω) Να πας από τον δρόμο αν θέλεις να περάσεις (χρησιμοποίησα επίτηδες ενικό, επειδή το έκανε και αυτός).

– Να περάσω, κάνε στην άκρη.

– (Γυρνάω και πάλι προς τα πίσω) Για αυτό υπάρχει ο δρόμος, για να περνάς. Να πας από εκεί.

– Κάνε στην άκρη ρε φίλε.

Καθώς γύριζα προς τα πίσω για να του απαντήσω έκανα στην άκρη για να περάσει μία κυρία, με το που πέρασε η κυρία ο τύπος γκάζωσε πάνω στο πεζοδρόμιο και με πέρασε πριν προλάβω να κλείσω και πάλι τον δρόμο. Καθώς με προσπερνούσε σκέφτηκα να κρατήσω τον αριθμό της πινακίδας, ώστε αν τον πετύχω και πάλι εκεί τριγύρω να θυμηθώ να μην τον αφήσω με τίποτα. Ωστόσο, όπως θα έπρεπε να περιμένω, το μηχανάκι δεν είχε πινακίδα!