Πολλοί είναι οι άνθρωποι που έχουν αγοραφοβία ή κλειστοφοβία ή αραχνοφοβία ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλη φοβία… τώρα υπάρχουν και αυτοί που έχουν Nomophobia. Έτσι λέγεται η φοβία έλλειψης κινητού τηλεφώνου που επηρεάζει κάθε μέρα ολοένα και περισσότερους ανθρώπους ανά τον κόσμο.
Σύμφωνα με μία έρευνα, περίπου 13 εκατομμύρια Βρετανοί φοβούνται μην ξεμείνουν ξαφνικά χωρίς κινητό τηλέφωνο. Ο κυριότερος λόγος που ο κόσμος είναι εθισμένος στο κινητό είναι η επαφή με τους φίλους και της οικογένεια! Επίσης, περισσότεροι από τους μισούς ερωτηθέντες απάντησαν πως δεν κλείνουν ποτέ το κινητό, ενώ περίπου ένας στους δέκα το χρειάζεται εξαιτίας της δουλειάς του. Τέλος, το 53 τις 100 των ερωτηθέντων δήλωσαν πως νιώθουν αγχωμένοι μήπως και τους τελειώσει η μπαταρία ή βγουν εκτός δικτύου.
Πάντως, κάποια στοιχεία που προέκυψαν από την έρευνα θα έπρεπε να τα ερμηνεύσουμε όχι μόνο με γνώμονα τον εθισμό στο κινητό τηλέφωνο, αλλά και με βάση την κοινωνικοψυχολογική πίεση που ασκείται πάνω στο κάθε άτομο. Είναι λογικό να αισθάνεται κάποιος άγχος μήπως και χάσει το σήμα του ή τελειώσει η μπαταρία του διότι γνωρίζει εκ των προτέρων ότι αν κάποιος τον πάρει εκείνο το διάστημα και δεν τον βρει θα ανησυχήσει και θα αναστατώσει τον κόσμο όλο νομίζοντας είτε ότι έχει γίνει κάτι κακό (π.χ. μητέρα που ανησυχεί ότι το παιδί της χτύπησε ή το απήγαγαν), είτε ότι το κάνει επίτηδες (π.χ. σύζυγος που νομίζει ότι ο άνδρας της παραστρατεί). Είναι να μην φοβάσαι μετά; Άντε να εξηγήσει γιατί δεν είχες σήμα και να σε πιστέψουν. Και γιατί να μπεις σε αυτή τη διαδικασία στην τελική;
Ο εθισμός στο τηλέφωνο είναι καθαρά, κατά την γνώμη μου, ένα φαινόμενο κοινωνικό που επιβάλλεται στον καθένα από το περιβάλλον του και όχι από τον εαυτό του. Ποια είναι η δικιά σας άποψη για τον εθισμό στο κινητό τηλέφωνο;
6 Comments
soula
Έχεις δίκαιο ότι είναι φαινόμενο κοινωνικό και της …εποχής μας.
Το γεγονός είναι ότι το κινητό υπάρχει. Έχουμε συνηθίσει στην επικοινωνία οποιαδήποτε στιγμή, και ανησυχούμε ή αγχωνόμαστε όταν δεν μπορούμε να βρούμε κάποιον.
Την εποχή προ κινητού μας φαινόταν φυσιολογικό να περιμένουμε να επικοινωνήσουμε τις ώρες που ξέραμε (περίπου), ότι κάποιος βρίσκεται στο σπίτι ή στο γραφείο, και για επείγουσες περιπτώσεις, όταν είμασταν εκτός, πηγαίναμε σε περίπτερο ή καρτοτηλέφωνο αργότερα, πράγμα που και αυτό ήταν αδιανόητο την εποχή που δεν είχαν όλα τα σπίτια τηλέφωνο.
Επομένως σε κάθε εποχή αποκτούμε διαφορετικές συνήθειες και προσαρμοζόμαστε ανάλογα.
asynadak
Σίγουρα οι εποχές αλλάζουν και η εκάστοτε τεχνολογία επιρρεάζει την τρέχουσα κοινωνία και τις συνήθειες των ανθρώπων. Ωστόσο δεν είναι η τεχνολογία και οι ανέσεις που προσφέρεις τα αίτια των κοινωνικών προβλημάτων ή συμπεριφορών.
Για παράδειγμα, στην χρήση του κινητού τηλεφώνου υπάρχει μεγάλη “καταπίεση”. Κάποιος σε καλεί και απαιτεί ακριβώς εκείνη την στιγμή να έχεις σήμα, να έχεις μπαταρία, να το ακούσεις που χτυπάει, να το σηκώσεις και να του αφιερώσεις χρόνο.
Σε περίπτωση που δεν κάνεις κάτι από τα παραπάνω, μπορεί να θυμώσει ή να παρεξηγηθεί ή να βάλει στο μυαλό του 1002 σκέψεις.
Αυτή η σπατάλη των ανέσεων είναι η αιτία του εθισμού στο κινητό τηλέφωνο που παρατηρείτε στις μέρες μας…
soula
Έχεις δίκαιο, ίσως δεν είμαστε ώριμοι, οι αρκετά “πολιτισμένοι” για να χειριστούμε μια νέα τεχνολογία και όχι μόνο, γιατί πιστεύω ότι αυτή η καταοπίεση δεν είναι φαινόμενο που έχει σχέση μόνο με το κινητό, αλλά και με άλλα πράγματα στις σχέσεις μας. Θέλουμε, απαιτούμε, βιαζόμαστε με έναν εγωισμό, νομίζοντας ότι όλοι πρέπει να είναι προγραμματισμένοι μαζί μας για να γίνει η δουλειά μας.
Όσο για “ανήσυχες” σκέψεις, εκεί παει το “πολιτισμένοι” γιατί έχουμε αυτό το μικρόβιο “της κτήσης” σαν λαός.
Νομίζω δεν είναι όλοι έτσι, εμείς οι Έλληνες είμαστε οι ανυπόμονοι και οι καχύποπτοι, λόγω ιδιοσυγκρασίας να πω?, κουλτούρας? κοινωνικής διαμόρφωσης? δεν ξέρω.
asynadak
Πιστεύω πως αυτό το φαινόμενο δεν είναι ελληνική πατέντα αλλά συναντάτε σχεδόν σε όλες τις αναπτυγμένες (ενδεχομένως και μη) χώρες. Ίσως εμείς να το παρακάνουμε λιγάκι παραπάνω.
soula
Όχι λιγάκι παραπάνω, πολύ γιατί στην ελληνική κοινωνία οι γονείς είναι υπερπροστατευτικοί, ενώ στις άλλες χώρες τα παιδιά είναι πιο ανεξάρτητα και δεν τα ψάαχνουν όλη την ώρα οι γονείς τους,
η καχυποψία επίσης νομίζω ότι είναι δικό μας χαρακτηριστικό σε υπερβολικό βαθμό.
Τέλος νομίζω ότι οι άλλοι λαοί μια μεγαλύτερη ψυχραιμία την διαθέτουν, γιαυτό έγραψα ότι η δική μας ιδιοσυγκρασία προκαλεί τις υπερβολές.
Δίνουμε μεγαλύτερες διαστάσεις και σε καταστάσεις και σε αντικείμενα. Το κινητό π.χ. θα έπρεπε να το αντιμετωπίζουμε σαν εργαλείο για ώρα ανάγκης και όχι σαν τρόπο ζωής.
Stefania Kelesidou
Δύο σκέψεις μου έρχονται στο μυαλό.Η μία είναι το πόσο τραγικοί έχουμε γίνει που θεωρούμε ότι μόνο αν έχουμε κινητό μπορούμε να κρατήσουμε επαφή με φίλους και γνωστούς.Δηλαδη πριν λίγο χρόνια τι κάναμε,δεν μιλούσαμε σε άνθρωπο;Από την άλλη όμως θεωρώ πως αφού αφήσαμε την κατάσταση με τα κινητά να φτάσει σ’αυτό το σημείο δεν γίνετε να γυρίσουμε πίσω.Διότι όπως είπες εάν πέσει η μπαταρία του κινητού μας η μητέρα μας θα νομίζει ότι πάθαμε κάτι και ο σύντροφλος μας ότι τον απατάμε…