Δε θα μπορούσα να μην παρακολουθήσω τη φετινή νικητήρια ταινία των όσκαρ. Χωρίς να έχω μεγάλες προσδοκίες αποφάσισα να την παρακολουθήσω. Στα θετικά της ταινίας συγκαταλέγεται το γεγονός ότι δεν είναι μία κλασσική πολεμική ταινία. Όσοι έχουν συνηθίσει να βλέπουν πολεμικές ταινίες με εκρήξεις, πυροβολισμούς και όλα τα συναφή, θα δυσαρεστηθούν.
Η πλοκή της συγκεκριμένης ταινίας είναι σχετικά απλή, διηγείται την καθημερινότητα μίας ομάδας πυροτεχνουργών, με αποστολή να εξουδετερώσουν όλες τις βόμβες στην πόλη της Βαγδάτης. Η σκηνοθεσία της Kathryn Bigelow, για την οποία απέσπασε και το όσκαρ σκηνοθεσίας, είναι αρκετά καλή, με έμφαση στη λεπτομέρεια. Οφείλω να ομολογήσω ότι σε κάποιες στιγμές, ο τρόπος με τον οποίο παρουσίαζε τα γεγονότα η Bigelow μου θύμισε τον Όμηρο (ναι, το γνωστό Όμηρο με την Οδύσσεια και την Ιλιάδα). Να εξηγήσω τι ακριβώς εννοώ, για να μην παρεξηγηθώ και για να απαντήσω σε σχόλια του τύπου «Πώς συγκρίνουμε τον Όμηρο με μία γυναίκα που σκηνοθέτησε μία ταινία;», δεν τη συγκρίνω, απλά αναφέρω κάποιες ομοιότητες που παρατήρησα.
Κατά τα σχολικά χρόνια, οι περισσότεροι από εμάς μελετούσαν την Οδύσσεια και την Ιλιάδα. Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση τότε, ήταν η ικανότητα του Ομήρου, καθώς περιέγραφε μία μάχη, να σταματάει ο χρόνος και όλη η αφήγηση να επικεντρώνεται στον τρόπο με τον οποίο πέφτει νεκρός ένας ήρωας. Σαν όλα γύρω του να παγώνουν και να παρακολουθούμε σε αργή κίνηση την πτώση του, από τον ήχο που κάνει το σπαθί του καθώς πέφτει, μέχρι και τον τρόπο με τον οποίο κουνιούνται τα μαλλιά του ήρωα καθώς πέφτει στο έδαφος. Κάτι παρόμοιο είδα και στη σκηνοθεσία της ταινίας. Να παγώνουν προσωρινά οι καταστάσεις που δε μας απασχολούν και να επικεντρώνεται στη λεπτομέρεια που τη δεδομένη χρονική στιγμή κάνει τη διαφορά.
Το πρόβλημα όμως της ταινίας έγκειται στο σενάριο αυτής. Όταν τελειώσει η ταινία, ο θεατής έχει την αίσθηση ότι είδε μία ταινία χωρίς να καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα (πέρα από το προφανές, ότι δηλαδή οι Αμερικάνοι θυσιάζονται για την πατρίδα τους). Πίσω από το πρίσμα της καχυποψίας, που λίγο ή πολύ μας χαρακτηρίζει, η συγκεκριμένη ταινία, δεν κατάφερε να με κάνει να ξεχάσω ότι παρακολουθώ μία αμερικάνικη ταινία, η οποία κατάφερε να καλύψει τις προπαγανδιστικές της διαθέσεις.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η ταινία δεν άξιζε το όσκαρ καλύτερης ταινίας. Αντιθέτως, η σκηνοθεσία ήταν ικανοποιητική και πιστεύω ότι δίκαια το διεκδίκησε και το τελικά το πήρε. Σαν συνολικό αποτέλεσμα, μου έμεινε μία πικρή γεύση, μίας ταινίας χωρίς νόημα, που συνεχώς περίμενα να δω το τελικό συμπέρασμα αυτής, το οποίο όμως χάθηκε και δεν παρουσιάστηκε ποτέ. Ίσως οι κάτοικοι της ηπείρου από την άλλη μεριά του Ατλαντικού να είδαν κάτι που εγώ δεν μπόρεσα να δω.
Hint: Στη συγκεκριμένη ταινία κάνει την εμφάνισή της και μία Lostie… Ποια να είναι άραγε;
Βαθμολογία: 5,5/10
Οδηγίες: Αν περιμένετε μάχες, πυροβολισμούς και χαρακώματα, μην τη δείτε. Δεν έχει να προσφέρει κάτι σημαντικό, πέρα από κάποιες ενδιαφέρουσες στιγμές στη σκηνοθεσία. Δείτε την απλά από περιέργεια.
4 Comments
J.Depp
Σίγουρα δεν άξιζε το Οσκαρ καλύτερης ταινίας..
Τουλάχιστον ήταν αρκετά ρεαλιστική, εντελώς διαφορετική από αυτές με τα κλασικά πιστολίδια και τα αίματα παντού αλλά δεν πρέπει να ξέχναμε ότι σε αυτόν τον πόλεμο δεν χάθηκαν μόνο Αμερικάνοι αλλά και το μισό Ιράκ.
Εμένα προσωπικά δε με άγγιξε, απευθύνεται πιο πολύ σε λάτρεις της Αμερικάνικης κουλτούρας και των οικογενειών που στέλνουν τα παιδιά τους να πανε να γίνουν μόνιμοι στρατιωτικοί.
Στα συν είναι η φωτογραφία, και η ερμηνεία των 2 κεντρικών ηθοπειών.
Δε θα την ξαναέβλεπα.. ακόμη και αν ήμουν Αμερικανός.
DaNaH
Aha δεν ήξερα ότι συμμετέχει και η Evangeline Lilly σ’αυτή την ταινία!
Γενικώς οι ταινίες που έχουν ως βασικό θέμα τον πόλεμο δεν με τραβάνε καθόλου. Τη συγκεκριμένη δεν την έχω δει, αλλά μπορεί κάποια στιγμή στο μέλλον να τη δω απλά από περιέργεια επειδή πήρε Όσκαρ.
Κώστας
Το βασικό πρόβλημά της είναι αυτό που όλοι έχουν προβάλει ως προτέρημα. Δηλαδή η αποπολιτικοποίηση. Το ότι επιμένει να βλέπει τον πόλεμο του Ιράκ ως ατομική ψύχωση και όχι ως πολιτική επιλογή. Το τσιτάτο που πέφτει στους τίτλους της αρχής- ότι δηλαδή «ο πόλεμος είναι ναρκωτικό»- δεν απλουστεύει τα πράγματα. Ναι ξέρω, όλοι γράφουν και λένε ότι ο κεντρικός της ήρωας συμβολίζει τάχα μου τις ΗΠΑ που έχουν γίνει «ναρκομανείς των πολέμων». Ίσως έχει δίκιο, αλλά γιατί επιμένει να βλέπει τα πάντα μέσα από τα αθώα μάτια των αγαθών Αμερικανών στρατιωτών που αντιμετωπίζουν ανώνυμους και αόρατους κακούς Ιρακινούς βομβιστές?? Γιατί όλα στην ταινία της είναι τόσο αμερικανοποιημένα?? Και, τέλος πάντων, γιατί δεν τολμάει να πάρει μια ξεκάθαρη θέση για τον πόλεμο όπως είχαν κάνει οι, επίσης Αμερικανοί, Κιούμπρικ («Σταυροί Στο Μέτωπο», «Μέταλ Τζάκετ»), Ντάλτον Τράμπο («Ο Τζόνι Πήρε το Όπλο Του»), Κόπολα («Αποκάλυψη Τώρα!») και Ιστγουντ («Γράμματα Από το Ιβοτζίμο»); Να το πω απλά και χυδαία?? Διότι καμία από τις παραπάνω ταινίες δεν κέρδισε 6 Όσκαρ….
Michail
H tainia einai mapa!!Eimai fan twn polemikwn tainiwn ma ksekinhsa na thn blepw me th psyxologia oti tha dw ena koinwniko drama!!E loipon,drama eida alla oxi opws to perimena!!H tainia den mas parousiase tpt kainourgio kai tpt to eksairetiko!!Oi kaloi amerikanoi boithoun tous pantes kai skotwnontai gia thn patrida tous(to dollario).
H tainia stereitai opoioudhpote ousiastikou mhnymatos tha mporouse na exei!!Kai h skhnothesia einai metriotath!Me dyo logia: exasa 2 wres apo th zwh mou…Tha mporousa na ksanadw mia apo tis tainies pou anaferei o kostas parapanw!!
Paidia,kakws grapsate “poia tainia tha doume shmera”!!Eprepe na grapsete “poia tainia de tha doume pote kai an thn deite den to akousate apo mas-dikh sas h euthhnh”