The lovely bones – Κριτική ταινίας

Η παρούσα κριτική της ταινίας The lovely bones είναι μία ευγενική προσφορά του argram, ο οποίος σύντομα θα γίνει μόνιμος αρθρογράφος μας!

Ορισμένοι άνθρωποι του χώρου του κινηματογράφου ανεξάρτητα από το αν είναι ταλαντούχοι ή όχι έχουν το χάρισμα ή την πολυτέλεια αν θέλετε να προκαλούν σάλο με τις δημιουργίες του πριν καν κυκλοφορήσουν. Ένας από αυτούς είναι ο Peter Jackson γνωστός για το μεγαλεπίβολο του εγχείρημα να μεταφέρει τα τρία βίβλια του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και για το remake του στην ταινία King Kong. O άνθρωπος των μεγάλων project και των πολυδάπανων παραγωγών με την τελευταία του ταινία κάνει μια στροφή σε πιο ανθρώπινες ιστορίες μεταφέροντας στη μεγάλη οθόνη ένα διήγημα της Alice Sebold σχετικό με τη δολοφονία ενός δεκατετράχρονου κοριτσιού από το μεσήλικα γείτονά της. Συνοδοιπόροι σε αυτή του την προσπάθεια είναι ορισμένοι από τα λεγόμενα καλά ονόματα που υπάρχουν στο χώρο της υποκριτικής όπως η Rachel Weisz (Fountain), o Mark Wahlberg (The Happening, Rock Star), η Susan Sarandon (δεν χρειάζονται συστάσεις). Στον πρωταγωνιστικό ρόλο βρίσκεται η πιτσιρίκα Saoirse Ronan με συμμετοχή στο όμορφο Atonement και στο ρόλο του γείτονα ο Stanley Tucci που κερδίζει τη μάχη των εντυπώσεων με τη μεστή και διαστροφική ερμηνεία του.

Ξεκινώντας  από το τέλος θα αναφερθώ στις πρώτες εντυπώσεις και στις πρώτες σκέψεις  μετά το πέρας της ταινίας. Θίγει  ένα ζήτημα που μπορεί εύκολα να προκαλέσει χτυποκάρδια, έντονες συγκινήσεις και να καταστρέψει την ψυχολογία των θεατών χτυπώντας στις ευαισθησίες τους. Θέλει να καταφέρει τα παραπάνω αλλά δεν το επιτυγχάνει πλήρως λόγω της επιτηδευμένης προσέγγισης  σε πολλά σημεία και στην καταφυγή της εύκολης και με το ζόρι συγκίνησης. Πρόκειται για μια ταινία που μπορεί να προκαλέσει ρίγη και να ταράξει τον ψυχικό κόσμο από μια μερίδα των ανθρώπων που την παρακολούθησαν αλλά σίγουρα ακόμα και αυτούς τους ίδιους αν σε ένα χρόνο από τώρα  τους ρωτήσετε πως τους φανήκε το Lovely Bones η απάντηση που θα πάρετε θα είναι πιθανότατα “Το ποιο;”. Δεν έχει τα φόντα ούτε τα χαρακτηριστικά εκείνα που θα την κάνουν μια διαχρονική ταινία.

Χωρίς να έχω διαβάσει το βιβλίο εικάζω πως  η ταινία αντιμετωπίζει το κλασικό  πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι περισσότερες κινηματογραφικές μεταφορές. Δεν είναι άλλο από τον τεράστιο όγκο πληροφοριών που εμπεριέχονται μέσα σε αυτό και δεν κάνουν τίποτα περισσότερα από το να αυξάνουν τη διάρκεια της ταινίας αν συμπεριληφθούν μέσα σε αυτή. Πως φαίνεται η παραπάνω δυσκολία στο Lovely Bones δεν είναι δύσκολο να το αντιληφθείτε επειδή το μόνο που χρειάζεστε είναι να ρίξετε μια πιο προσεκτική ματιά στους ήρωες που απαρτίζουν την ταινία. Υπάρχουν τόσα πολλά άτομα που έχουν να προσφέρουν απλόχερα συγκινήσεις και αξίζουν μεγαλύτερης αναφοράς αλλά σε καμία περίπτωση δεν εκμεταλλεύονται από τους συντελεστές της ταινίας. Στην ουσία η ιστορία αφορά δύο μόνο άτομα. Το θύτη και το θύμα. Οι υπόλοιποι περιφέρονται περισσότερο σαν διακοσμητικά στοιχεία χωρίς να προσφέρουν κάτι ουσιαστικό ενώ κάποιοι άλλοι λειτουργούν με λογική που είναι αδύνατο να εξηγηθεί. Όλοι αυτοί περιπλέκονται μεταξύ τους αλλά στο τέλος οι απαντήσεις δεν έρχονται από αυτούς.

Η έλλειψη  συνοχής και μη ύπαρξη σταθερότητας είναι εμφανέσταστες και στο ρυθμό της ταινίας και στον τρόπο αφήγησης. Ξεκινάει με παράλληλη αναφορά στην κανονική ζωή μετά το θάνατο της μικρής αλλά και στη δικιά της ΄΄ζωή΄΄ στο μεταίχμιο της ύπαρξης και της ανυπαρξίας. Προσπαθώντας να συνδυάσει τις δύο καταστάσεις καταφέρνει να μας δώσει ορισμένα πλάνα εικαστικής ομορφιάς που αξίζουν αναφοράς. Είναι άλλωστε το δυνατό χαρτί του σκηνοθέτη όπως μας έχει αποδείξει και στις προηγούμενες δημιουργίες του. Δεν βαδίζει πολύ όμως σε αυτό το δρόμο και τα πράγματα περιπλέκονται χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Μας παρουσιάζει κάποιες ξεκάρφωτες εύθυμες νότες, μια δόση αγωνίας και κάποιες πινελιές μυστηρίου που δεν πείθουν στο παραμικρό διότι η αίσθηση του ανολοκλήρωτου κυριαρχεί. Μέσα σε όλο αυτό το πέλαγος των αλλαγών το ενδιαφέρον χάνεται και δίνει σιγά σιγά τη θέση του στην κούραση και στο μισητό του εχθρό την αδιαφορία. Μια εντελώς άστοχη σκηνή που παραπέμπει σε θεία δίκη λίγο πριν το φινάλε και ένα τέλος που θέλει να μοιάσει στο American Beauty αλλά δεν μπορεί δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα παραπάνω ούτε να αφήσουν μια καλή τελευταία εντύπωση.

Φαν του  Jackson δεν ήμουν ποτέ και η γνώμη μου για αυτόν δεν θα αλλάξει ούτε μετά το Lovely Bones. Η τελευταία του δημιουργία αποτέλει την κλασική εκείνη περίπτωση του θέλει να πει κάτι, το προσπαθεί αλλά δεν τα καταφέρνει. Πρόκειται για μια ταινία γεμάτη ελλείψεις, υπερβολές και ασυναρτησίες. Όπως είπα και στην αρχή θα συγκινήσει μερίδα του κινηματογραφικού κοινού. Δεν το αρνούμαι, απλά χαίρομαι που δεν ανήκω σε αυτούς.