Αυτή η συγκλονιστική φωτογραφία είναι του Samuel Aranda για τους New York Times, και κέρδισε το πρώτο βραβείο στον διεθνή διαγωνισμό World Press Photo, ως η σημαντικότερη δημοσιογραφική φωτογραφία της χρονιάς που πέρασε. Μια γυναίκα κρυμμένη πίσω από τη μπούρκα της, αγκαλιάζει προστατευτικά νεαρό τραυματία, το γιό της, που συμμετείχε στις διαδηλώσεις ενάντια στο καθεστώς της Υεμένης τον Οκτώβριο του 2011.
Άραγε πόσο μακριά είναι η δική τους πραγματικότητα από την δική μας; Η Ελλάδα μοιάζει με ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί, ο λαός είναι οργισμένος με όλους αυτούς που τον αναγκάζουν να ζει στην εξαθλίωση, με τους πολιτικούς που τιμωρούν το λαό για την δική τους κακοδιαχείριση, της μίζες τους και τις λαμογιές τους και προσπαθούν να αποδείξουν πως τώρα θα σώσουν το καράβι που λέγετε Ελλάδα -αφού πρώτα το πέταξαν στα βράχια- κόβοντας τη σύνταξη ηλικιωμένων ανθρώπων που δεν έχουν άλλους πόρους για να ζήσουν και ούτε τη δυνατότητα να εργαστούν για να επιβιώσουν αξιοπρεπώς.
Τη δική μας σύνταξη καλύτερα να την ξεχάσουμε, ποιος άραγε θα μπορεί να εργαστεί μέχρι τα 67 χρόνια του; Ποιος οικοδόμος θα ανέβει τη σκαλωσιά με μπαστούνι και πως ο γηραιός αστυνόμος θα τρέχει με το πι να συλλάβει τον κλέφτη…
Όχι δεν μεγαλώσαμε τα παιδιά μας για να τα δούμε κάποια μέρα να μεταναστεύουν, ούτε για να τα στείλουμε στο σκλαβοπάζαρο της εργασίας για να εργάζονται 8 ώρες την ημέρα ίσως και 13 αργότερα για τετρακόσια ευρώ! Μας στέρησαν τα όνειρα, τις ελπίδες μας.
Ζούμε στη χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία και η φιλοσοφία, που αντιστάθηκε στους κατακτητές και τελικά γίναμε μια πτωχευμένη χώρα, ο περίγελος της Ευρώπης. Εντάξει, δεν φταίμε εμείς, δεν τα φάγαμε μαζί, φταίνε αυτοί. Όμως εμείς επιλέγαμε τόσα χρόνια αυτούς που μας κυβερνούσαν. Αφού λοιπόν δεν φταίμε εμείς και έχουμε την συνείδηση μας καθαρή (την έχουμε;) ας κοιμηθούμε τον ύπνο του δικαίου.
Ας παραδοθούμε στο έλεος τον τραπεζιτών και τον κερδοσκόπων λόγω της ατολμίας και της αδυναμίας μας να χρησιμοποιήσουμε το μοναδικό “όπλο” που διαθέτουμε. Υπάρχουν όμως άνθρωποι που είναι οργισμένοι και που δεν έχουν πια τίποτα να χάσουν και αυτούς δεν θα τους σταματήσει κανείς.
Πόσο μακριά λοιπόν είμαστε από μια λαϊκή εξέγερση η πόσο κοντά από το να δούμε εικόνες σαν αυτή της φωτογραφίας στη χώρα μας;
4 Comments
Konstantina Miteloudi via Facebook
“Άραγε πόσο μακριά είναι η δική τους πραγματικότητα από την δική μας;”
sorry gia to yfos, alla i arthografos sas den exei megali epafi me kammia pragmatikotita!!! oute ti diki tous, oute ti diki mas!!!
Aggelos Synadakis via Facebook
Σίγουρα μιλάμε για δύο πραγματικότητες πολύ διαφορετικές μεταξύ τους και με πολύ διαφορετικά προβλήματα και δεδομένα. Σίγουρα ένα τυραννικό καθεστώς (σύμφωνα με τους εξεγερμένους της Υεμένης) είναι εντελώς διαφορετικό από ένα οικονομικό πρόβλημα. Ωστόσο, μήπως αυτή η κατάσταση έχει και κοινωνικές προεκτάσεις ή κοινωνικές “παράπλευρες απώλειες”; Υπό αυτό το πρίσμα, σίγουρα οι δύο πραγματικότητες είναι πολύ μακριά, αλλά μήπως έχουν κοινά σημεία; Διερωτώμαι, δεν απαντώ!
Γιώργος Ηγουμενάκης
Πολύ αρνητικό ύφος και αστείρευτος λαϊκισμός ο οποίος δεν ταιριάζει στην εν λόγω στήλη.
Το εάν τα φάγαμε μαζί είναι μεγάλη συζήτηση. Το εάν ο γεράκος των 67 ετών στη Γερμανία ο οποίος τακτοποιεί τρόφιμα σε σακούλες των supermarket είναι λιγότερο ανήμπορος από την 50χρονη υπάλληλο του δημοσίου που συνατξιοδοτηθηκε πέρυσι, είναι επίσης άξιο ενδελεχούς συζήτησης. Ας μην γενικεύουμε τα πράγματα και ας μην παρασυρόμαστε από εκπομπές του τύπου Λαζόπουλου…
Κουνενή Μάγδα
Το λεξικό Cambridge ορίζει το λαϊκισμό ως «πολιτική ιδέα και δράση που στοχεύει στην αντιπροσώπευση των επιθυμιών και των αναγκών του απλού λαού».
Αν λοιπόν συμφωνήσουμε με την έννοια αυτή (και φυσικά δεν αντιπροσωπεύω τη γνώμη κανενός παρά μόνο τη δική μου) ποιος έχει το δικαίωμα να κρίνει αν η γνώμη κάποιου ταιριάζει σε μια στήλη η όχι.