Η Αθήνα τον Αύγουστο…για τρίτη συνεχόμενη χρονιά περνάω αυτό το μήνα στη πρωτεύουσα μιας και είναι η αγαπημένη μου περίοδός της, τότε που η πόλη “ρίχνει” τους ρυθμούς της, οι άνθρωποί της είναι πιο χαλαροί, οι διάφορες εργασίες και υποχρεώσεις ολοκληρώνονται πιο γρήγορα και ακόμα και οι αποστάσεις μοιάζουν μικρότερες αφού από μέρα σε μέρα η πόλη αδειάζει και η κίνηση στους δρόμους ολοένα και μειώνεται. Μέσα σε αυτό το “χαλαρό” σκηνικό μου είναι πιο εύκολο να επιδοθώ σε μια από τις αγαπημένες μου συνήθειες…στην παρατήρηση των γύρω μου, κάπως έτσι βρίσκω πάντα και το ερέθισμα ώστε να γράφω.
Αυτές τις μέρες μονοπώλησε την προσοχή μου το πλήθος των ανθρώπων που βρίσκονταν σκυμένοι πάνω από διάφορα κινητά, tablets, phablets ή notebooks σε σχέση με το πλήθος εκείνων που περπάτούσαν σε ζευγάρια ή σε παρέες ή ήταν αγκαλιασμένοι…γενικά ήταν πολύ περισσότεροι εκείνοι που περνούσαν μόνοι χρόνο με κάποια συσκευή παρά εκείνοι που ερχόντουσαν σε επαφή με άλλους ανθρώπους. Κάπως έτσι σκέφτηκα πως πολλοί γνωστοί και φίλοι μου βρίσκονται πολλές φορές σε αυτήν την απομονωμένη θέση παρά μέσα σε μια παρέα, ακόμα πιο πολλοί είναι εκείνοι που γρήγορα θα έτρεχαν να αντικαταστήσουν μια χαλασμένη μπαταρία ή έναν φορτιστή αλλά με τη μισή ταχύτητα θα ανταποκρίνονταν σε ένα κάλεσμα για έξοδο…δε μπορώ παρά να ανρρωτηθώ…είναι οι εικόνες αυτών των ανθρώπων απλώς εξοικίωση με την τεχνολογία ή είναι κάτι πολύ πιο σοβαρό; Ανικανότητα κοινωνικοποίησης, έκφρασης, αλληλεπίδρασης;
Δεν διαφωνώ πως η γνώση στον χειρισμό όλων των παραπάνω συσκευών που ανέφερα παρέχει μεγάλες ευκολίες στα περισσότερα επαγγέλματα ενώ σε άλλα είναι όχι απλώς επιθυμητή αλλά αναγκαία. Επίσης, δεν διαφωνώ πως παρέχουν και ψυχαγωγικές δυνατότητες, όλοι είμαστε χρήστες του διαδικτύου, έχουμε προφίλ σε διάφορα social media, chats, online gaming κ.τ.λ. Χρειάζεται όμως να υπάρχει ένα όριο στη χρήση για να μη γίνεται κατάχρηση και σίγουρα χρείαζεται να θέσουμε τα όριά μaς, ο κάθενας για τον εαυτό του, ώστε να μην φτάσουμε σε επίπεδα εξάρτησης, ειδάλλως θα οδηγήσουμε τη γενία μας αλλά και τις επόμενες γενιές που παραδειγματίζονται από εμάς στην αποξένωση και την μοναξιά. Ο όρος internet addiction (εθισμός στη χρήση του διαδικτύου) ερευνάται σε παγκόσμιο επίπεδο από διακριτούς ψυχολόγους καθώς έχει εντοπιστεί αύξηση των πασχόντων. Κάποια κοινά συμπτώματα είναι η διαρκής ενασχόληση με το διαδίκτυο, η αύξηση του χρόνου που περνάει κανείς “ψάχνοντας” στο internet, η αίσθηση απόλαυσης/ευχαρίστησης κατά τη διάρκεια χρήσης του διαδικτύου, απώλεια ύπνου, εκνευρισμός σε περίπτωση που δεν υπάρχει πρόσβαση στο internet ενώ πολλοί από τους πάσχοντες δηλώνουν σε έρευνες πως έχουν αποφύγει παρέες, εξόδους, επαγγελματικές ευκαιρίες ή ακόμα και σχέσεις προκειμένου να μείνουν on line!
Σε όλους όσοι διαβάζοντας αυτό το άρθρο ένιωσαν πως έχουμε μοιραστεί τον ίδιο προβληματισμό έχω μονάχα τις εξής συμβουλές, όσο περίτεχνα και να φλερτάρετε στα διάφορα chats, κάντε το σε πραγματικό χώρο και χρόνο για να νιώσετε ακόμα μεγαλύτερη την ομορφιά του φλερτ, τις εκπληκτικές στρατηγικές σας στα διάφορα παιχνίδια χρησιμοποιήστε τις με τους συνεργάτες σας στη δουλειά και δημιουργήστε μαζί ένα πιο όμορφο και παραγωγικό εργασιακό περιβάλλον και όσο εύστοχα και αν είναι τα σχόλια σας στα διάφορα post των φίλων σας φροντίστε να τα μοιραστείτε μαζί τους από κοντά…γιατί καμία φατσούλα, καρδούλα ή ότι άλλο χρησιμοποιούμε ηλεκτρονικά δεν μπορεί να συγκριθεί με τον ήχο από το γέλιο των αγαπημένων μας ανθρώπων, με τη ζεστασιά της αγκαλιάς τους και με την ευτυχία της παρέας τους!
2 Comments
Μαίρη
Πολύ ενδιαφέρον άρθρο. Σίγουρα τα κινητά και το Ίντερνετ προσφέρουν πολλές ευκολίες και ανέσεις, αλλά οι άνθρωποι (και όχι μόνο οι νέοι) τείνουν στην υπερβολή και την απομόνωση.
Τι πιστεύεις ότι θα μπορούσε να δώσει λύσει σε αυτό το πρόβλημα; Είναι θέμα εκπαίδευσης;
Ανώνυμος
Νομίζω πως η λύση για τον καθένα μας είναι προσωπική Μαίρη…αλλά αποκλείεται να την βρούμε αν πρωτίστως δεν ασχοληθούμε με ειλικρίνεια στη διερεύνηση της συνήθειας στην οποία αναφέρεται το άρθρο και στην ένταση που αυτή μας επηρρεάζει στη ζωή μας. Παν μέτρον άριστον που λέμε…. 🙂