Την προηγούμενη εβδομάδα έγραψα ένα άρθρο για την αυτοπεποίθηση. Η ανταπόκριση ήταν θετικότερη από όσο θα περίμενα ή θα ήλπιζα και σας ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό. Εν τέλει καταλήγω στο συμπέρασμα ότι τους ανθρώπους τους αγγίζουν απλά καθημερινά ζητήματα. Τους αγγίζουν αυτά με τα οποία μπορούν να ταυτιστούν, αυτά που βιώνουν. Κι έτσι στο πνεύμα του προηγούμενου άρθρου σήμερα θα μιλήσουμε για την ομορφιά.
Η ομορφιά μπορεί να βρίσκεται στην εμφάνιση μας, μπορεί και μέσα μας. Και είναι γνωστό ότι πολλές φορές το περιτύλιγμα σε ξεγελάει για κάποιον. Πολλές φορές εάν προσθέσεις μια κακή εξωτερική εμφάνιση, με έναν υπέροχο εσωτερικό κόσμο, θα πιάσεις τον εαυτό σου να εκπλήσσεται από το πόσο υψηλό θα βγει το άθροισμα. Αυτό μπορεί να συμβαίνει και αντίστροφα ωστόσο.
Σκεφτόμουν αυτό που λέτε οι πολλοί πως η ομορφιά είναι υποκειμενική. Και τι θα πει «υποκειμενική» πάλι; Είναι αυτό που λέμε ότι αρέσεις σε έναν άλλον άνθρωπο ή και σε περισσότερους. Κι όσο πιο πολλοί οι άνθρωποι που σε βρίσκουν ελκυστικό, τόσο πιο ωραίος θεωρείσαι. Τείνουμε βέβαια να παρηγορούμε τους ανθρώπους που θεωρούμαι άσχημους με τον υποκειμενισμό. Στην ουσία όμως τους λέμε πως δεν αρέσουν σε αρκετό κόσμο κι αυτό δεν είναι ιδιαίτερα παρηγορητικό. Η ομορφιά λοιπόν δεν αφορά εμάς και δεν είναι δικό μας χαρακτηριστικό, που είτε το διαθέτουμε είτε όχι. Εξηγούμαι.
Όλοι μας έχουμε κάποια εξωτερικά χαρίσματα. Έχουμε έναν συγκεκριμένο σωματότυπο, ένα σχήμα προσώπου, ένα χρώμα δέρματος. Όλοι μας έχουμε κι έναν χαρακτήρα, μια προσωπικότητα με θετικά και αρνητικά στοιχεία. Κι όλοι μας γεννηθήκαμε και ανατραφήκαμε με αυτά τα δεδομένα και τις αναλογίες. Υπάρχουμε κι είμαστε αυτοί. Κι όλα αυτά που μας διαμορφώνουν και μας χαρακτηρίζουν είναι κομμάτια του εαυτού μας.
Το κάλος είναι κάτι που φτιάχτηκε με τα χρόνια και αλλάζει. Αλλάζει από τόπο σε τόπο, από εποχή σε εποχή, από μέρα σε μέρα. Κι αν κανείς το καλοσκεφτεί η ομορφιά είναι ένα κριτήριο. Είναι ένα επίθετο, μια ομπρέλα που σκεπάζει άλλες έννοιες και στοιχεία που διαθέτει ή όχι καθένας από εμάς. Είναι ένας τρόπος να χαρακτηρίζουμε εμείς τους γύρω μας και ενίοτε τον εαυτό μας. Η ομορφιά με άλλα λόγια, δεν είναι απροσδιόριστη, έχει όνομα και περιγραφή ή καλύτερα, περιγραφές. Και κάτω από τη λεζάντα της γράφει χαρακτηριστικά του τύπου, λεπτή σιλουέτα, γυμνασμένο κορμί, γαλάζια μάτια. Γράφει ακόμα, καλοσύνη, ευγένεια, χιούμορ.
Το να είναι κάποιος λεπτός ή να έχει λαμπερό χαμόγελο τον κάνει πρώτα αποδεκτό από τους πολλούς και κατ’ επέκταση όμορφο. Είναι που οι άνθρωποι έχουμε σχηματίσει μια εικόνα για το όμορφο στο κεφάλι μας. Ξέρουμε τι περιμένουμε να δούμε. Ξέρουμε τι θέλουμε να αντικρύσουμε για να πούμε πως κάποιος είναι κούκλος. Κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τα πρότυπα της εποχής άλλα και τα πρότυπα του ίδιου μας του εαυτού.
Λειτουργούμε με κώδικες στη κοινωνία. Κώδικες και αριθμούς. Κι οι κώδικες αυτοί είναι που μας υπαγορεύουν και την άποψη που θα έχουμε για τον εαυτό μας και τους γύρω μας άλλα και τα συναισθήματα μας.
Όταν πιστεύεις πως είσαι άσχημος, το πιστεύεις γιατί η αντίληψη του ωραίου δεν ανταποκρίνεται με την εικόνα στο μυαλό σου και την αφίσα στο τοίχο σου από κάποιο διάσημο ηθοποιό ή τραγουδιστή. Κι εκείνοι εν τέλει που προσπαθούν να βελτιώσουν την εξωτερική και εσωτερική τους εμφάνιση, δεν θέλουν να γίνουν ωραίοι. Θέλουν να αλλάξουν για να γίνουν περισσότερο αποδεκτοί, θέλουν να θεωρούνται ωραίοι. Ευρύτερα αυτοί που μανιωδώς αλλάζουν, δεν πιστεύουν στον εαυτό τους, δεν δέχονται αυτό που είναι και άρα δεν έχουν αυτοπεποίθηση.
Οι πολυεθνικές, οι επιχειρήσεις και ο κόσμος όλος έχει πλουτίσει επειδή εμείς ζούμε με κουτάκια και συντεταγμένες. Κι όμως αν το δεις και διαφορετικά δεν θα μπορούσε να συμβεί αλλιώς. Δεν μπορούμε να ζούμε στον αέρα, δεν μπορούμε να λέμε πως όλα είναι πιθανά, όλα είναι κι έτσι κι αλλιώς. Δεν μπορούμε να λέμε ότι όλα είναι όμορφα ή τουλάχιστον ας λέμε πως όλα δεν είναι όμορφα για όλους. Είναι για κάποιους και για άλλους δεν είναι. Αυτά για σήμερα!
