Λάθος…

Υπάρχουν ”άνθρωποι”, που κατά καιρούς πιστέψαμε σε αυτούς, τους κάναμε φίλους μας, κομμάτι της ζωής μας, μιλήσαμε μαζί τους, εξομολογηθήκαμε διάφορα γεγονότα για τη ζωή μας, ήπιαμε ένα κρασί, γελάσαμε, δακρύσαμε και νομίσαμε πως μας αγαπούν για αυτό που είμαστε.Ένα τηλεφώνημα τα βράδια του στυλ ”έλα ρε κοιμάσαι? όχι… έρχομαι να μείνω εκεί απόψε. ναι ρε ok έλα”… Ανεξάρτητα του τι ώρα ήταν, ανεξάρτητα αν είχαμε μια τόσο δύσκολη μέρα και ήμασταν κουρασμένοι, πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι και φίλοι…

Και η νύχτα περνούσε, προσπαθώντας να τους παρηγορήσουμε για τα διάφορα θέματα τους και να απαλύνουμε τον πόνο τους με μια καλή κουβέντα ”εσύ αξίζεις, εσύ δεν έκανες λάθος”, ακόμα κι αν ξέρουμε πως έχει κάνει και μάλιστα τεράστιο, γιατί απλά εμείς πρέπει να υποστηρίξουμε το φίλο μας, το δικό μας άνθρωπο… Ένα φίλο, που νόμιζαμε πως δεν θα μας προδώσει, που έλεγε πόσο μας αγαπάει και πόσο ωραία περνάει μαζί μας και με τις συζητήσεις μας…

Ένας ”άνθρωπος” που είχε μάθει για εμάς από τα πιο χαζά θέματα μέχρι και τα πιο σοβαρά, φρόντιζε να τα διαλαλεί παντού και με ειρωνεία μάλιστα, φροντίζοντας να εξευτελίσει κάποιον στα μάτια άλλων. Αυτός που έταζε όρκους αιώνιας φιλίας και εμπιστοσύνης, αυτός που μας είχε εξομολογηθεί κάποιες από τις ιστορίες της ζωής του, οι οποίες ήταν βουτηγμένες μέσα στο βούρκο, στην απληστία, στο ψέμα, στην αλητεία και εμείς πιστεύοντας στα δάκρυα του φροντίσαμε να τον φέρουμε κοντά μας και μέσα από τα λόγια μας να τον κάνουμε καλύτερο άνθρωπο.

Πώς όμως να καταφέρεις να κάνεις άνθρωπο, ένα ζώο της άγριας φύσης που το μόνο που έχει μάθει είναι να ξεσκίζει ανθρώπινη σάρκα και οστά. Αν και τα ζώα βέβαια έχουν αληθινά συναισθήματα, δεν υπάρχει κάτι ανάλογο να παρομοιάσεις ένα τέτοιο άτομο, που η μόνη του διαφορά από ένα ζώο είναι στα πόδια, έχει 2 αντί για 4. Και περνάει ο καιρός και βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τον ίδιο σου τον εαυτό και τα συναισθήματα σου, ανακαλύπτεις για μια ακόμα φορά πόσο χαζός είσαι που πίστεψες σε φιλία και αγάπη. Ανακαλύπτεις πώς είσαι τόσο ευκολόπιστος σε σημείο βλακείας.

Σιχαίνεσαι τον εαυτό σου, μετανιώνεις για τα βράδια που ξενύχτησες να κάνεις την παρηγορήτρα, κλαις για τα χιλιόμετρα που έκανες  και αρχίζεις να βυθίζεσαι πάλι μέσα στο σκοτάδι σου ξέροντας πως εκεί δεν θα σε πειράξει κανείς και ότι ο μόνος φίλος και εχθρός που έχεις να αντιμετωπίσεις είναι η ίδια σου η μοναξιά… Σκέφτεσαι να φύγεις μακριά, να τα παρατήσεις όλα και εκείνη τη στιγμή λαμβάνεις ένα μήνυμα από έναν άνθρωπο που σε αγαπάει με όλη τη δύναμη της ψυχής του και παίρνεις δύναμη ώστε να συνεχίσεις και να κάνεις σαν να μην συνέβη τίποτα και ποτέ.

Η καρδιά σου πληγωμένη από απανωτά χτυπήματα, το μυαλό σου κουρασμένο από φοβογόνες σκέψεις, το σώμα σου εξουθενωμένο από ταλαιπωρία και με όλα αυτά στην πλάτη προσπαθείς να χαμογελάσεις, θέλεις να ξεχάσεις αλλά δεν γίνεται, θέλεις να τρέξεις μακριά, να φύγεις, να φωνάξεις, να κλάψεις, να ουρλιάξεις αλλά δεν κάνεις τίποτα από όλα αυτά. Κι έτσι έρχεται η στιγμή που αναρωτιέσαι αν αξίζει να δέχεσαι να σου μαυρίζουν την καρδιά, να σου λερώνουν την τιμή και την αξιοπρέπεια σου,,να φύγεις, να μείνεις, να κάνεις τι από όλα?

Τα ερωτήματα συνεχίζουν να παραμένουν αναπάντητα και απλά αφήνεσαι στον χρόνο να κάνει αυτό που ξέρει καλά, να γιατρέψει τις πληγές και όλα αυτά να τα θυμάσαι και να γελάς… Δεν ξέρω τώρα πια αν αξίζει να κάνουμε φίλους, δεν ξέρω αν πρέπει να ανοίγουμε που και που τις καρδιές μας και να εξομολογούμαστε, δεν ξέρω αν πρέπει να αγαπάμε όσους μας σκοτώνουν.

Το τι πρέπει και το τι δεν πρέπει, νομίζω πως δεν θα το μάθω ποτέ.Δεν μπορώ να κάνω όμως κάτι γι αυτό, απλά θα συνεχίσω το ταξίδι μου και ότι προκύψει θα προσπαθήσω να το αντιμετωπίσω…

#keepcalmandgoahead…