Αγαπητοί μου αναγνώστες,
τι είναι αυτό που μας κρατά μακριά από τα ιδανικά μας; Γιατί νιώθουμε διαρκώς όλο αυτό το ανικανοποίητο; τι λείπει απ’τη ζωή μας και δεν μπορούμε να κατακτήσουμε το “όλον”; Στο συμπόσιο του Πλάτωνα αναφέρεται ένας μύθος. Σύμφωνα με αυτόν οι άνθρωποι ήταν κυκλικά τερατόμορφα όντα με 4 χέρια, 4 πόδια και 2 κεφάλια… ήταν πλήρης. Ο Δίας φοβούμενος πως αυτά θα αναπτύξουν γρήγορα ισχυρές δυνάμεις, θα φτάσουν το τέλειο, την τελείωση, έριξε έναν κεραυνό και χώρισε αυτά τα όντα ακριβώς στη μέση. Έπειτα έραψε τα δύο μισά, με την τομή τους να καταλήγει στον αφαλό.
Έτσι έφτιαξε το αρσενικό και το θηλυκό… δυο μισά που για να γίνουν πάλι ένα, έπρεπε να συναντηθούν και να ταιριάξουν. Από τότε ψάχνουμε όλοι το άλλο μας μισό. Αυτό που θα μας φέρει πιο κοντά στο τέλειο και θα μας ολοκληρώσει. Παρ’όλα αυτά ο σύγχρονος άνθρωπος δεν ικανοποιείται τόσο εύκολα. Έχοντας την ιδανική σχέση και ντυνοντάς τη με το πέπλο του νόμου, το γάμο, νιώθει ακόμη άδειος, όταν πια ξεφτίζει ο ενθουσιασμός. Άρα το αντίδοτο σ αυτό το αίσθημα δεν βρέθηκε, το πρόβλημα δεν είναι η μοναξιά. Αυτή η παραδοχή μας στρέφει τώρα στην ύλη… ο άνθρωπος θεοποίησε το χρήμα και έριξε σ’ αυτό, όλο του τον κόπο, τον χρόνο και τον ιδρώτα του. Σ αυτήν την εποχή ο ισχυρός είναι ο πλούσιος. Αυτός που μπορεί να αγοράσει και να περάσει στην κατοχή του τα πάντα…
Μα ένα τέτοιο συναισθηματικό κενό , είναι αδύνατο να καλυφθεί από ύλη. Η ματαιότητα των μεγαλείων εγκαταλήφθηκε από τα χρόνια του καβάφη με το ποιήμα του Δαρείος συγκεκριμένα. Το ερώτημα παραμένει άλυτο. Τί άραγε θα καταπολεμήσει το βασανιστικό ανικανοποίητο; Τι θα φέρει την πληρότητα; Ο Αριστοτέλης είπε πως ο άνθρωπος είναι φύσει κοινωνικό όν, μίλησε για την πόλη και τα πολιτεύματα. Μίλησε για ενότητα πολλών ατόμων, όχι με ερωτικό αλλά με καθαρά κοινωνικό σκοπό. Σήμερα ζούμε πράγματι σε πόλη, είμαστε ενωμένοι με έναν τρόπο σύμφωνα νε το αριστοτελικό ιδεώδες.
Κι όμως, η αποξένωση είναι τεράστια. Κι όμως νιώθουμε πιο μόνοι και πιο άδειοι από ποτέ. Τα σπίτια μας είναι τόσο ασφυκτικά κοντά που πνιγόμαστε… μα οι ψυχές μας παραμένουν αδιάβατα μακριά. Δεν υπάρχει λύση, καμιά απάντηση στο αιώνιο πρόβλημα. Μηπώς δεν μένει λοιπόν τίποτα άλλο να κάνουμε από το να το αποδεκτούμε; Να μην το ονομάσουμε πρόβλημα; Αλλά αν δεν είναι όντως πρόβλημα… τότε τι είναι? Ποιό όνομα του ταιριάζει? Να το πούμε ανάγκη… αυτή που μας κρατά διαρκώς σε εγρήγορση; Αυτή που δεν μας αφήνει τελικά να παραιτηθούμε απο τη ζωή, αλλά μας καλεί διαρκώς να ψάχνουμε νέους ορίζοντες, να θέτουμε νέους στόχους, να οραματιζόμαστε ξανά και ξανά, ασταμάτητα… μέχρι να καλύψουμε τα κενά μας, να ικανοποιήσουμε τη δίψα μας… το κυνήγι της γνώσης, να προσπαθούμε να χορτάσουμε με τα γεγραμμένα, να νιώθουμε αμείωτη την όρεξη για καινούργια πράγματα, για βιβλία, για επιστήμες, για τέχνες, για αθλήματα.
Να μάθουμε να αγωνιζόμαστε για την μόρφωση, να πολεμάμε για αυτή και έπειτα να την προσφέρουμε σαν δώρο, σαν αφιέρωμα στο δικό μας τέλειο, στο ιδανικό μας…