Υπάρχουνε κάτι τοπία σκοτεινά…

Με μάτια ανοιχτά τρόπος για να τα δει κανένας δεν υπάρχει, γιατί ‘ναι μυστικά τοπία και το φως κρατούν μακριά από την περιοχή τους. (Αργύρης Χιόνης)

Περιδιαβαίνοντας την Αιτωλοακαρνανία παντού ξεπροβάλουν πανέμορφα χωριά με σπίτια παραδοσιακής αρχιτεκτονικής. Πολλά από αυτά εγκαταλείφθηκαν, ρημάχτηκαν και μοιάζουν ξεχασμένα και υποταγμένα στο χρόνο. Τα σπίτια τους  και αυτά ερειπωμένα, ταλαιπωρημένα με τοίχους που έχουν πέσει,όμως στέκουν εκεί αγέρωχα να θυμίζουν πως  ήταν κάποτε καταφύγια περασμένων ονείρων, πως ήταν κάποτε γεμάτα ζωή. Θα μπορούσε να τα παρομοιάσει κανείς με γωνιές ξεχασμένες που αποκτούν ζωή μόνο για λίγη ώρα από κάποιους που τα κομμάτια της ψυχής τους μόνο σε εκείνα βρίσκουν καταφύγιο ή κάποιων άλλων που θέλουν να συναντήσουν τις αναμνήσεις των παιδικών τους  χρόνων. Η ιστορία τους ξεδιπλώνεται μέσα από τα χαλάσματα. Εκεί ακούς τις φωνές των ανθρώπων που έζησαν εκεί, το κλάμα των μωρών που γεννήθηκαν, το νανούρισμα της μάνας, τα τραγούδια των ερωτευμένων.

Και αυτά σ’ αυτό το μακρύ ταξίδι που λέγεται  Χρόνος… να σου φωνάζουν:

“Ξέρω εγώ ιστορίες ………
Είδα λύπες, χαρές και όνειρα……”