«Αυλαία και πάμε…»

Το πρώτο «lockdown» πέρασε αφήνοντας κατάλοιπα , τα οποία δεν άργησαν να φανούν μέσα στους καλοκαιρινούς μήνες . Ενώ όμως νομίζαμε , ότι τα πράγματα είχαν τελειώσει , καθησυχασμένοι , ξαπλωμένοι δίπλα στην θάλασσα ,απολαμβάνοντας τον καλοκαιρινό ήλιο – όχι και τόσο απρόοπτα τελικά – βρεθήκαμε στο σήμερα… Μέχρι τότε όμως ; Όλα , για όλους ήταν το ίδιο καλά ;

Ξαφνικά , μέσα σε λίγες μέρες ,η ζωή μας άλλαξε ριζικά . Χρήση μάσκας σχεδόν παντού , απόσταση μεταξύ ανθρώπων ( τουλάχιστον δύο μέτρα ) , όχι εκρήξεις συναισθημάτων  (αγκαλιές , χειραψίες , φιλιά ) , καταστήματα κλείνουν , άνθρωποι μένουν στα σπίτια τους , οι μετακινήσεις μετρημένες , θεατρικές , μουσικοχορευτικές και άλλου είδους παραστάσεις σταματούν . Οι πολιτιστικές εκδηλώσεις χάνονται , εξαφανίζονται και ξεχνιούνται,  καθώς περνάει ο καιρός και ο άνθρωπος επικεντρώνεται στην «τρομακτική» καθημερινότητα που βιώνει και που προσπαθεί να την νιώσει ως την λεγόμενη «νέα κανονικότητα» .

Μέσα στο «σκοτάδι» αυτό , όπου η κάθε πηγή έμπνευσης και αφύπνισης του ατόμου «σβήνει» , όπου τα θέατρα , οι κινηματογράφοι και τα αμφιθέατρα κλείνουν τις πόρτες τους, όχι μόνο στο κοινό αλλά και στους καλλιτέχνες που δούλεψαν σκληρά για να προσφέρουν , έστω και λίγη , απόλαυση στους ανθρώπους , το άτομο ψάχνει τρόπο να ξεφύγει από αυτή τη «μαυρίλα» . Πώς μπορεί ο άνθρωπος να «δραπετεύσει» ; Πώς μπορεί ο καλλιτέχνης να παράξει έργο όταν η πολιτεία του «κλείνει την πόρτα» , τον αφήνει αβοήθητο ; Πώς ; Όταν οι τέχνες μοιάζουν υποδεέστερες και καμία φορά ανύπαρκτες ή και ανόητες για τους ανθρώπους , όταν οι γονείς προσπαθούν να πείσουν τα παιδιά τους ότι ,παρά την όρεξη και το ταλέντο που ίσως να διαθέτουν , οι τέχνες δεν μπορούν να τους προσφέρουν μια «καλή ζωή». Τι θα πει καλή ζωή ; Ποιος την ορίζει ;

Τα άτομα που δίνουν δύναμη στον άνθρωπο να συνεχίσει παρά τις όποιες δυσκολίες , που αποτελούν το έναυσμα για δημιουργία και ευημερία , ξαφνικά σιώπησαν , ξαφνικά ξεχάστηκαν , ξαφνικά έμειναν άνεργοι , ξαφνικά δεν είχαν τη δυνατότητα να προσφέρουν το θέαμα και το έργο τους στο κοινό , ξαφνικά οι υπόλοιποι ξέχασαν και δεν πάλεψαν για  τη φαντασία και τη δημιουργικότητα  τους ,  δεν πάλεψαν για την παιδεία και την ελευθερία της σκέψης τους. Το πρόβλημα , όμως , δεν εμπίπτει μόνο στο ότι οι άνθρωποι «αποκοιμήθηκαν» καθόλη τη διάρκεια που ο ιός ταλανίζει την ανθρωπότητα αλλά στο ότι τα άτομα που μέχρι τότε τους «ξυπνούσαν από τον λήθαργο» , με έναν μαγικό τρόπο έπαψαν να αναγνωρίζονται από την πολιτεία και κάπως έτσι κατέληξαν άνεργοι σε μια εποχή και κυρίως σε μια χώρα που το χρήμα «δεν τρέχει» από τις τσέπες των ανθρώπων .

Αυτό που ίσως έχει ξεχαστεί μέσα στον πανικό που επικρατεί , λόγω της παρούσας κατάστασης , είναι ότι ο όρος υγεία δεν περιλαμβάνει μόνο το σώμα ενός ατόμου αλλά και την ψυχή και το πνεύμα του. Αν κάποιο από αυτά δυσλειτουργεί , τότε ο ανθρώπινος οργανισμός αδυνατεί να ανταποκριθεί στην οποιαδήποτε ανάγκη της καθημερινότητας του. Όπως , λοιπόν , η πολιτεία «φωνάζει» για την εξασφάλιση της σωματικής υγείας του ατόμου , καλλιτέχνες και μη «φωνάζουν» και για την ψυχική του υγεία. Το συμπέρασμα που προκύπτει , δεν είναι σε καμία περίπτωση ότι η χρήση μάσκας περιορίζει την ελευθερία του ατόμου , αλλά όπως εκείνη αποτελεί ένα μέτρο προστασίας από τον ιό , έτσι και οι τέχνες και τα ποίκιλα πολιτιστικά δρώμενα αποτελούν ένα «μέτρο προστασίας» από το χάος και την παράνοια που επικρατεί .

Πόσα είναι τα νέα κρούσματα στη χώρα μας ; Ποιος είναι ο αριθμός των κρουσμάτων σε κάθε περιοχή ; Ποια είναι τα νέα μέτρα ασφαλείας ; Τι θα γίνει με το εμβόλιο ; Πότε θα τεθεί σε κυκλοφορία ; Ποιες είναι οι συνωμοσίες που κρύβονται πίσω από όλα αυτά ; Υπάρχει αλήθεια ο ιός ; Η μάσκα προστατεύει τελικά ; Πότε θα τελειώσει όλο αυτό ;

Όλα αυτά τα ερωτήματα και πολλά άλλα κατακλύζουν  τα Μ.Μ.Ε και κατόπιν μεταφέρονται στις συζητήσεις των ανθρώπων . Αν με ρωτάς , μου φαίνεται φυσιολογικό , οι σκέψεις των ανθρώπων να περιστρέφονται γύρω από αυτό το πρωτόγνωρο γεγονός . Δεν μου φαίνεται όμως φυσιολογικό , ο άνθρωπος να ενδιαφέρεται μόνο γι΄ αυτό . Τι απέγιναν οι  συζητήσεις για τα ταξίδια , τα θέατρα , τις συναυλίες , τις ταινίες , τις παραστάσεις γενικότερα , για τα όνειρα , τις φιλοδοξίες , τους στόχους των ανθρώπων ; Γιατί ξαφνικά ακόμα και οι λέξεις κόλλησαν και επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά , από στόμα σε στόμα και δεν ξεφεύγουν ; Αυτή η πολιτισμική αδράνεια οδήγησε τον κόσμο να σκέφτεται και να ζει στον ιό . Το μυαλό του ανθρώπου άντλησε τεράστιο πλήθος πληροφοριών σχετικών με την πανδημία , επικεντρώθηκε και ασχολήθηκε μόνο με αυτό και νομίζω ότι κάπου εκεί είναι που «έχασε το παιχνίδι» .

Φυσικά , τα νέα μέτρα που λήφθηκαν από την πολιτεία για τον περιορισμό της διασποράς του ιού άλλαξαν τα δεδομένα . Πλέον , οι πληγέντες αυτού του «κύματος» είναι περισσότεροι και συνεχώς αυξάνονται . Επιχειρήσεις μικρές και μεγάλες , ελεύθεροι επαγγελματίες , εργαζόμενοι σε κάθε τομέα , ιδιωτικό και δημόσιο πλήττονται στο πέρασμα του δεύτερου «lockdown» που συμβαίνει τώρα στη χώρα μας . Οι συνθήκες που βιώνει ο άνθρωπος αυτή τη στιγμή δεν είναι ευχάριστες , όπως άλλωστε δεν ήταν και την πρώτη φορά . Τα πράγματα όμως θα γίνουν καλύτερα , έτσι συμβαίνει τις περισσότερες φορές . Εξάλλου , η διεθνής επιστημονική κοινότητα εργάζεται πυρετωδώς για την υγεία μας . Τα εμβόλια δεν θα αργήσουν να τεθούν σε κυκλοφορία . Μέχρι , όμως , να συμβεί αυτό θα έχουμε υποστεί ζημιές , υλικές και ψυχικές , όμως «αυλαία και πάμε , ξαναπετάμε…».

* Ο τίτλος και η τελευταία φράση του άρθρου είναι εμπνευσμένα από το ομώνυμο τραγούδι του Σταμάτη Κραουνάκη σε στίχους Γιάννη Ξανθούλη .

Tο παρόν άρθρο, όπως και κάθε άλλο στην ιστοσελίδα, αντικατοπτρίζει τις απόψεις του αρθρογράφου και όχι απαραίτητα του newsfilter.gr.