Ένα πρόσωπο…πολλές αναμνήσεις;

Σοβαρός άνθρωπος να γράφει ποιήματα
για τη γιαγιά του; Όμως, κι ας έχει φύγει τώρα είκοσι χρόνια εμένα με βοηθάει να θυμηθώ
πως άλλοτε θυμόμουν μυρωδιές
κινήσεις φράσεις της και τα φορέματά της
κι ότι έβαζα σημάδια στο μυαλό
για κάθε τι δικό της.

Έτσι έλεγχα τη μνήμη κάθε τόσο
νομίζοντας πως αν θυμόμουν
αγαπούσα.

Τώρα θυμάμαι μόνο πως θυμόμουνα.
Αγωνιζόμουνα να συνεχίσω να την αγαπώ.
Κι άρα τα πρώτα χρόνια
έστω λιγότερο
την αγαπούσα.

Όπως την αγαπούσατε κι εσείς.
Όπως τους αγαπούσατε κι εσείς∙
πριν γίνει λίγο λίγο μόνη αγάπη μας
η πίκρα
όταν δεν σκεπτόμαστε
πως πάει
δεν αγαπάμε πια.

Γιάννης Βαρβέρης, Της γιαγιάς (1991)

Φωνές. Γέλια. Μυρωδιές ευχάριστες. Όλα ξεπροβάλλουν στο μυαλό μου σαν να συνέβησαν χθες. Πάνε χρόνια δυστυχώς.

Δεν ήμουν το πιο εύκολο παιδί. Θυμάμαι μια φορά, θα μας κράταγε η γιαγιά το βράδυ. Η μαμά κι ο μπαμπάς έλειπαν. Είχα νευριάσει τόσο πολύ. <<Δε κάνει να πάνε εκεί παιδάκια έλεγαν>>. Από τότε ήμουν πεισματάρα. Αν μου έμπαινε κάτι στο μυαλό; Δύσκολα μου το έβγαζες. Έφτασε το βράδυ. Μείναμε με τη γιαγιά και το παππού. Ήμουν στο δωμάτιο και γκρίνιαζα. Ακόμη γκρινιάζω. Όχι γιατί δε με πήραν μαζί…αλλά γιατί θέλω ακόμη μια βόλτα με τη γιαγιά, μια αγκαλιά, μια ζεστή κουβέντα.

Τώρα πάει. Δε γυρνάνε πίσω.

Πέρασα πολλά από τα παιδικά μου χρόνια με τον παππού και τη γιαγιά.  Μάλιστα, ήμουν αρκετά τυχερή. Έμεναν από κάτω. Έχω τις πιο όμορφες αναμνήσεις. Από που να αρχίσω; Από τις διακοπές; τις βόλτες; τα απογεύματα στον κήπο; τις ζεστές λιχουδιές; Αν αρχίσω δε θα σταματάω.

Ήμουν γύρω στα 17. Δε πάει πολύς καιρός. Θα πηγαίναμε Μυτιλήνη, στο νησί των άλλων παππούδων. Ήθελα πολύ. Όταν επιτέλους φτάσαμε(12 ώρες δρόμος παρακαλώ) ένιωθα πώς ήμουν στον παράδεισο. Βόλτες, μπάνια, κλαμπάκια και καλή παρέα. Είχα χρόνια να πάω. Κι όμως όλα τους θύμιζαν. Κι ένιωσα ότι μου λείπουν. Δε το ένιωθα συχνά. Θα ξαναπάω και θα το γυρίσω όλο το νησί σαν να ‘ναι η πρώτη φορά.

Στο άλλο μου νησί, την Ικαρία όπως συνήθιζε να τη λέει ο παππούς δεν έχω ξαναπάει. Ξέρω πόσο θα μου λείπει η συντροφιά του.

Έτσι κι αρχίσω να εξιστορώ γεγονότα δε θα έχω τελειωμό. Θα με βαρεθείς…

Σε μια κοινωνία, σε μια εποχή δύσκολη αρκετά. Είναι και ο ιός βλέπεις. Ένα μονάχα θα σας πω…  να παίρνετε τους παππούδες και τις γιαγιάδες σας και να τους μιλάτε. Να ακούτε αυτά που σας λένε, χωρίς να βαριέστε. Να τους βοηθάτε. Μπορεί να νιώθουν περισσότερο μόνοι απ’ όσο νομίζετε – μπορεί δέκα λεπτά απ’ τον χρόνο σας να αλλάξουν πολλά. Μην τους ξεχνάτε. Αυτοί δε σας ξέχασαν ποτέ…