Μια ζωή του να είσαι μέτριος

«Άνθη Αμυγδαλιάς», Vincent Van Gogh

Πόσο άσχημος και υποτιμητικός χαρακτηρισμός ακούγεται, τόσο που η σκέψη να στον προσάψουν σου δημιουργεί αισθήματα αμηχανίας και μελαγχολίας. Πάντα επιλέγουμε τον υπερθετικό βαθμό , αυτός είναι ο στόχος μας, να αγγίξουμε τα όρια, συνήθως τα θετικά αλλά δεν είναι λίγες και οι φορές που είναι εξίσου σαγηνευτικό να θεωρείσαι ο ξεχωριστός έστω και με αρνητικό πρόσημο. Έτσι χτίζεται μια κοινωνία με άτομα που παλεύουν, αγχώνονται και επιθυμούν απεγνωσμένα  ένα ουτοπικό σενάριο. ΝΑ ΠΑΨΟΥΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΡΙΟΙ. Μα πόσο ρεαλιστικό μπορεί να είναι ένα τέτοιο σενάριο; Πως γίνεται να είμαι έστω σε ένα τομέα στην κορυφή; Ποιος ορίζει την κορυφή; Ποιο είναι το δείγμα μέσα στο οποίο συγκρίνομαι και ποια τα κριτήρια; 

Αν συγκρινόμαστε με ολόκληρο το σύμπαν, δεν υπάρχει τότε κάποιος πιο εμφανίσιμoς από εμάς, πιο επιτυχημένος σε κοινωνικό ή οικονομικό επίπεδο, ίσως πιο ταλαντούχος σε κάποια τέχνη ή πιο ικανός σε κάποιο άθλημα, περισσότερο διπλωμάτης, γοητευτικός ή καλοπροαίρετος; Ακόμα και αδιάφορος, σκληρός ή κακομαθημένος; Υποθέτω με μια πολύ γρήγορη ανάλυση πως υπάρχουν όχι ένας ή δύο, αλλά πολλοί περισσότεροι. Και τότε τι; Είμαστε όλοι μέτριοι, όλοι κριτές των άλλων, όλοι τυχαία δείγματα μιας πειραματικής σύγκρισης με απόψεις που όσο συγκλίνουν άλλο τόσο αποκλίνουν κιόλας. 

Αν πάλι λάβουμε υπόψη μας ένα μικρότερο σύνολο, όπως τους εργαζομένους μιας εταιρείας, τους μαθητές μιας τάξης, τους πρώην συντρόφους, τους φίλους ή τα μέλη μιας οικογένειας τότε μήπως τα πράγματα γίνονται πιο ξεκάθαρα για τους επιτυχημένους ή μη, για τους ουδέτερους ή μέτριους όπως προλογίσαμε.  Αυτή η σύγκριση φαντάζει πολύ πιο απλή εκ πρώτης όψεως, όμως σε μια τέτοια ομάδα κρίνουμε με βάση τις δικές μας συνήθειες, συμφωνούμε με ότι είναι πιο αρμονικό στο μάτι ή πιο οικείο στο χαρακτήρα και απορρίπτουμε πιο εύκολα ότι μας δυσκολεύει, μας προσβάλει ή μας κουράζει. Πόσο λοιπόν μια τέτοια σύγκριση  ενός μικρού δείγματος ανταποκρίνεται στην πολυμορφία του φάσματος επιλογών που μας προσφέρει το σύμπαν; Νιώθω πως η απογοήτευση που θα παίρναμε αν βλέπαμε γύρω μας, θα ήταν τόσο κοινή με την αίσθηση που παίρνεις όταν απορροφημένος και ερωτευμένος από μια ζωγραφιά σου σηκώνεις τα μάτια και βλέπεις τόσες άλλες καλαίσθητες απεικονίσεις γύρω σου που βρίσκονται εκεί να σου υπενθυμίζουν ότι είσαι μέτριος. 

Αν τέλος λάβουμε υπόψη πως η σύγκριση γίνεται μόνο με τον εαυτό μας, πως οι προβολείς είναι μονάχα πάνω μας και αυτόματα από κριτής γινόμαστε και κρινόμενος. Τότε η άποψη μου είναι πως θα ήταν πολύ λυπηρό να ξέραμε πως κατακτήσαμε την κορυφή ή τον πάτο οποιαδήποτε στιγμή της ζωής μας. Ελπίζω λοιπόν να είμαι μέτρια, τόσο ώστε να παλεύω να πετύχω κάθε φορά μια καλύτερη εκδοχή μου, τόσο ώστε να μην φύγει ποτέ η διάθεση μου για πειραματισμό και εξερεύνηση, τόσο ώστε να ενθουσιάζομαι κάθε φορά που θα ανακαλύπτω κάτι νέο, που θα βάζω όλο και πιο δύσκολους και άπιαστους στόχους και τελικά θα τους φθάνω!