Το πραγματικό γεννά το ψηφιακό ή το ψηφιακό γεννά το πραγματικό;

Φωτορεαλιστική απεικόνιση ανθρώπινου δέρματος.
Καλλιτέχνης – Δημιουργός : Ανέστης Σκιτζής (Dimension-z)

     Έχοντας ασχοληθεί τα τελευταία χρόνια με το χώρο της τρισδιάστατης μοντελοποίησης, συχνά έχω αναρωτηθεί  ποια είναι αυτά τα στοιχεία που μπορούν να “ζωντανέψουν” ένα ψηφιακό κόσμο; Τα όλο και πιο εξελιγμένα μέσα και οι δεξιοτέχνες καλλιτέχνες του είδους έχουν δημιουργήσει ένα ευρύ και ποιοτικό δείγμα το οποίο αξίζει να μελετηθεί. Αναφερόμενη στους δημιουργούς που επιθυμούν την αληθοφανή αποτύπωση, προσπαθώ να διακρίνω τα στοιχεία που εντάσσουν στα σχέδιά τους προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος. Πέραν της τήρησης των αναλογιών, της μελέτης και μίμησης της φύσης, ένα περιβάλλον τείνει να είναι ρεαλιστικό όταν υπάρχουν σημάδια που προδίδουν την ανθρώπινη ύπαρξη, και δεν εννοώ αυτή καθαυτή την απεικόνιση του ανθρώπου. 

     Όλα ξεκινάνε από την παρατήρηση τόσο της φύσης όσο και της δράσης του ανθρώπου με τα αντικείμενα. Ο δημιουργός αποτυπώνει ότι βλέπει, ότι μπορεί να ερμηνεύσει από την δική του εμπειρία ή ότι μπορεί να φανταστεί κτίζοντας σεναριακά τις συνθήκες μέσα στις οποίες βρίσκεται κάθε φορά ο ήρωας του, ο κάθε έμβιος οργανισμός.  Στα φωτορεαλιστικά του κάδρα θα εντάξει στοιχεία που “διαταράσσουν τις ισορροπίες” ώστε να εκδηλωθεί η ανθρώπινη δράση. Η  φθορά, η αστοχία, η εξαίρεση ή το ελάττωμα εκφράζουν την ανθρώπινη ύπαρξη, το πέρασμα του χρόνου, την δυναμική των υλικών, τη ζωή.  

     Συνειδητοποιώ πως το πιο σημαντικό κριτήριο που δηλώνει την έμβια ύπαρξη είναι η ατέλεια. Ένα πεσμένο βιβλίο, μια μισογεμισμένη κούπα,  ένας φθαρμένος τοίχος ή ένα ρυτιδιασμένο χέρι μπορεί να είναι η αιτία που ξεγελάει στο μάτι μια φωτορεαλιστική απεικόνιση. Πόσο οξύμωρο φαντάζει που ο άνθρωπος, αντίθετα, σε καθημερινή βάση προσπαθεί για την τάξη, την οργάνωση, επιλέγει το μη ελλαττωματικό και διορθώνει τα στίγματα του χρόνου πάνω του. Οι ρόλοι αντιστρέφονται. Από την μια πλευρά ρεαλιστικά τρισδιάστατα μοντέλα και από την άλλη  φυσικά δημιουργήματα που μοιάζουν σα να βγήκαν από τον ψηφιακό κόσμο.  Η απόδοση της φυσικότητας έρχεται αντιμέτωπη με την επιθυμία του ανθρώπου για τελειότητα.  Η παθητική του στάση έχει πιο αυθόρμητες εκδηλώσεις, ενώ οι ηθελημένες του κινήσεις παράγουν ένα σχεδιασμένο έργο. Παρ’ όλα αυτά δεν παύει και οι δυο να είναι ανθρώπινες εκφάνσεις.   

     Επιστρέφοντας στο ζήτημα της ρεαλιστικότητας του ψηφιοποιημένου κόσμου, θεωρώ πως τα όρια μεταξύ ρεαλιστικού και ψηφιακού γίνονται δυσδιάκριτα για τον εξής λόγο. Το ανθρώπινο στοιχείο σε μια τρισδιάστατη αποτύπωση υπάρχει αφενός στην φύση του δημιουργού και αφετέρου στην μελέτη των ρεαλιστικών συνθηκών. Από την άλλη, η ύπαρξη του ψηφιακού στοιχείου στην καθημερινότητα μας, πιστεύω, προκύπτει σε μεγάλο βαθμό λόγω της προσφοράς δυνατοτήτων που μας δίνουν όλα τα τεχνολογικά μέσα με τα οποία ερχόμαστε σε καθημερινή επαφή. Τα μέσα αυτά δεν παύουν παρ’ όλα αυτά να είναι ανθρώπινα επιτεύγματα που πληρούν προδιαγραφές  κάλυψης ανθρώπινων αναγκών…και συνεχίζοντας αυτό το συλλογισμό οδηγούμαστε σε ένα φαύλο κύκλο. Το πραγματικό γεννά το ψηφιακό ή το ψηφιακό γεννά το πραγματικό;  

     Στην  παρούσα ανάλυση απάντηση δεν προκύπτει καθώς αποτελεί μια συλλογιστική προσέγγιση του θέματος  αποτυπώνοντας σε μεγάλο βαθμό προσωπικές και βιωματικές εμπειρίες. Δεν είναι επομένως παγιωμένες απόψεις αλλά μια οπτική με στοιχεία δυναμικής εξέλιξής. Μέχρι τότε θα συνεχίζω να σχεδιάζω σκεπτόμενη  αντικείμενα με ιστορίες φανερές. Μέσα από τα ίχνη θα αποκαλύπτω ότι πριν λίγο πέρασε από εδώ ένα άνθρωπος βιαστικός, που κοντοστάθηκε λιγάκι για να χαθεί στις σκέψεις του. Θα συνεχίζω ακόμα να αλλοιώνω τις φωτογραφίες μου αν αυτό μου επιτρέπει να βάζω λουλούδια και πουλιά να κελαηδούν έξω από το μπαλκόνι μου και που ξέρεις ποτέ, ίσως να έρθουν πραγματικά μια μέρα!