Κάλλος. Η υπέρτατη ομορφιά.

Mary Ann Bevan

Η ομορφιά είναι αυτό το προτέρημα που εύκολα γίνεται η ατέρμονη τροχιά γύρω από το εγώ μας. Σε κάθε εξελισσόμενη κοινωνία η εξωτερική εμφάνιση θεωρητικά κατέχει όλο και μικρότερη ισχύ έναντι των ιδεολογιών, της πνευματικής εξέλιξης και της ηθικής του κάθε ατόμου. Και εάν το παράδειγμα της Μαίρη Αν Μπέβαν φαντάζει φρικαλέο και θλίβει την σύγχρονη κοινωνία, ακόμα και σήμερα η ομορφιά δύσκολα παραδίδει τα σκήπτρα της. 

Συνειδητά ή μη οι άνθρωποι πιο εύκολα επιλέγουν να συγχωρούν, να εμπιστεύονται, να επιθυμούν την παρέα και να προσεγγίζουν ερωτικά όποιον πληρεί τα βασικά κριτήρια της ομορφιάς. Σε αυτά τα κριτήρια δεν θα θέσω άλλο πλην της αρμονίας, είτε αυτό σημαίνει συμμετρία των χαρακτηριστικών, είτε συνέπεια με την ηλικία, είτε σύμπτωση με τα πρότυπα της εποχής.  Σε αυτή λοιπόν την αρμονία, ο άνθρωπος έχει επιλέξει να δείχνει σεβασμό. Έστω και αν δεν μας αφήνουν πάντα τα πιο ανταγωνιστικά μας ένστικτα να είμαστε αντικειμενικοί και αμερόληπτοι, το ενδιαφέρον μας εύκολα αποσπάται από μια ωραία εκ πρώτης όψεως εικόνα. 

Η ιστορία της Μαίρη Αν Μπέβαν στάθηκε η αιτία για αυτή την εβδομαδιαία μας κουβέντα. Η γυναίκα αυτή γεννήθηκε με εκ γενετής σύνδρομο ακρομεγαλίας, μια ασθένεια που σύντομα ξεθώριασε την ομορφιά της και την κατέστησε την “πιο άσχημη γυναίκα” του κόσμου. Η πάθηση της αυτή είχε ως αποτέλεσμα να παραμορφώσει γρήγορα το πρόσωπο της, προκαλώντας του πρόωρη γήρανση. Στις αρχές του 20 αιώνα, που έζησε η Μαίρη δεν υπήρχε θεραπεία. Η γυναίκα λοιπόν έμαθε να ζει με την γερασμένη εικόνα της. Όταν πέθανε ο άντρας της, χρειάστηκε να χρησιμοποιήσει αυτό της το μειονέκτημα προκειμένου να αποκτήσει κάποιο εισόδημα, μιας και η άπειρη τότε κοινωνία επέλεξε να γυρίσει την πλάτη στο “εμφανισιακά απωθητικό” αυτό άτομο. Η Μαίρη κηρύχθηκε η «Πιο Άσχημη Γυναίκα του Κόσμου» και έκτοτε μέχρι να πεθάνει αποτελούσε ένα νούμερο του τσίρκου. Την ζωή της όλη την βασάνιζε μια φράση “Πρέπει να είναι κάποιος όμορφος για να τον σεβαστούν οι άνθρωποι”. 

Με την σκέψη αυτής της θλιμμένης γυναίκας, η εικόνα της αυτόματα γίνεται πιο τρυφερή. Η λύπη έχει την τάση να ομορφαίνει κάθε τι γύρω μας, επειδή βρίσκουμε κοινά μαζί του, επειδή του μοιάζουμε. Το ευάλωτο του χαρακτήρα μας αγγίζει το φάσμα της γοητείας και έτσι παύει να υπάρχει ορισμός για το όμορφο ή το άσχημο, για το καλό ή το κακό. Κι αν ο Τολστόι χαρακτηρίζει ως ψευδαίσθηση να θεωρείς την καλοσύνη ομορφιά, για μένα η αποδοχή της τρωτής πλευράς μας είναι το πραγματικό μας κάλλος.