Λεωφορείον ο πόθος, ένα εμβληματικό βιβλίο, σε μια αντίθετη κοινωνία, της αριστοκρατίας και της φτωχικής προκατάληψης. Ένα εμβληματικό, αλλά και ταυτόχρονα μια εύστοχη εκτέλεση στην αντίθεση των ψυχικών δασμών μας. Κοινωνικά, πολιτικά και γιατί όχι και θρησκευτικά!
Η φράση: Δεν θέλω ρεαλισμό, θέλω μαγεία, πιστή αντιγραφή, στο μυαλό μου, να φωνάζει σπαρακτικά, σε αδύνατες στιγμές, όπως επισημαίνει και η ηρωίδα του Τένεσι Ουίλιαμς στο λατρεμένο αυτό βιβλίο. Θα φανεί, ίσως παράξενο, αλλά αυτές οι δύο ιδιότητες, ωστόσο, συγκρούονται όχι μόνο στην ψυχοσύνθεση της Μπλανς Ντιμπουά, αλλά σε όλο το έργο του Αμερικανού συγγραφέα, όπως πιστεύω και σε σκέψεις των απλών καθημερινών ανθρώπων! Διαβάζοντάς το, ανακαλύπτει ο καθένας από εμάς, χαρακτήρα που φοβάται να δείξει προς τα έξω, ή καλύτερα, που αντικατοπτρίζει τη δική του, διαταραγμένη ύπαρξη. Ευαίσθητος και προβληματικός, ευάλωτος στο αλκοόλ και ψυχικά τραυματισμένος, ο ήρωας μας, έρχεται σε σύγκρουση με δικά μας: Θέλω και Γιατί.
Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι δεν μπόρεσε να ξεπεράσει το γεγονός ότι η αγαπημένη, σχιζοφρενής αδελφή του υποβλήθηκε σε λοβοτομή! Από την άλλη, ένα άλλο, εξίσου κοινωνικό ζήτημα, η ομοφυλοφιλία, που προβάλλει και εδώ τη μοναξιά του, τη μοναξιά ενός ανθρώπου που η κοινωνία δεν τον αποδέχτηκε, αλλά και την τρέλα ως μοναδική διέξοδο. Όχημά του η αλαφροΐσκιωτη, ευάλωτη, ξεπεσμένη, αλλά μεγαλομανής και αλαζονική Μπλανς, πρώην καλλονή του Νότου, με αριστοκρατική καταγωγή, βεβαρημένο ερωτικό παρελθόν και πληγές που αιμορραγούν, που προσπαθεί να αγνοήσει την πραγματικότητα καταφεύγοντας στο ψέμα, στο αλκοόλ και στις φαντασιώσεις της. Έχοντας υποστεί εξευτελισμούς και ταπεινώσεις, δραπετεύει στον δικό της κόσμο και παραμένει εκεί, απροσάρμοστη, καθώς και ξένη, προς το περιβάλλον.
Πόσο μάλλον όταν αδέκαρη, πια και καταπονημένη, καταφεύγει στο λαϊκό, ανοίκειο σπίτι της αδελφής της στη Νέα Ορλεάνη, η οποία ζει παντρεμένη με έναν αγροίκο, αλλά έντονα ερωτικό Πολωνό, οικονομικό μετανάστη. Η μεταξύ τους έριδα και ταυτόχρονα η ελλοχεύουσα σεξουαλική έλξη, που καταλήγει στην απαγορευμένη ικανοποίησή της, θα οδηγήσουν την Μπλανς στην οριστική της κατάρρευση. Πολυδιάστατο έργο, θα το αποκαλούσα, αλλά με μονοδιάστατη ρεαλιστική αντιμετώπιση, που διατηρεί το ηθογραφικό πλαίσιο του έργου. Η εποχή που γράφτηκε, είναι το 1947, μια εποχή, μίας εικόνας, που δεν υπογραμμίζεται, δεν συνδυάζεται ο ρεαλισμός με τη μαγεία. Ούτε η γοητεία, ούτε η διάχυτη φιλαρέσκεια, ούτε ο αυτοκαταστροφικός πόθος που ζητάει ο ρόλος της εύθραυστης, τσαλακωμένης, πέραν της ηθικής, ηρωίδας. Μόνο στην τελική συντριβή της έδειξε τις ερμηνευτικές της δυνατότητες.
Άρα, τι είναι λεωφορείον; Επισημαίνοντας το γράμμα: ν, στο τέλος της λέξης και τι: Πόθος; Το άπιαστο ή η παρακμή; Ή μήπως η άνθηση ενός νέου κόσμου;