Αποδοχή

Φωτογραφία: Μαρέλλα Βελέτζα

Μαθαίνουμε την συνύπαρξη από την στιγμή της σύλληψης μας. Η πρώτη μας επαφή, είναι το σώμα που μας κυοφορεί. Μαθαίνουμε να συνυπάρχουμε αρμονικά μαζί του μέχρι τη γέννηση μας και στην μετέπειτα πορεία μας καλούμαστε πολύ τακτικά να αναβιώσουμε το αίσθημα της συνύπαρξης, μέσα από πολλές διαφορετικές του εκφάνσεις. Η έννοια της συνύπαρξης φέρει πολλές παραμέτρους, μια από αυτές είναι η αποδοχή. Για το εγωκεντρικό του χαρακτήρα μας πιστεύω δεν υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη που να το εξουσιάζει, από αυτό της αποδοχής. Η ανάγκη μας να βρούμε ανθρώπους ή και σύνολα με τα οποία θα ταυτιστούν οι ενέργειές μας, είναι κοινή για κάθε έναν από εμάς. Τι κάνει όμως ένα άτομο αποδεκτό και πόσο τυχαία ή μη υπαγόμαστε τελικά μέσα σε κάποιο σύνολο; 

Με την μέχρι τώρα πορεία μου σίγουρα τα κριτήρια δεν είναι πλήρως αντικειμενικά καθώς το δείγμα που αναλύω περιορίζεται λόγω γεωγραφικής θέσης, χρονικής περιόδου και ηλικιακής γκάμας. Ας θεωρήσουμε όμως πως μιλάμε για ένα υποσύνολο  που σίγουρα φέρει ορισμένα κοινά με  ένα ευρύτερο πλαίσιο. Σε αυτό λοιπόν το υποσύνολο η πρώτη εικόνα έχει τον κύριο ρόλο και δεν εννοώ μόνο την εξωτερική εμφάνιση. Αποδεκτές τείνει να είναι οι πιο εκθαμβωτικές και έντονες παρουσίες,  οι πιο κοινωνικοί άνθρωποι, οι πιο διαχυτικοί συνομιλητές. Αυτοί που τολμούν να εκτεθούν, που παραμερίζουν την ντροπή τους και που σπάνια προσγειώνονται έστω και αν όλοι οι δέκτες των ακροατών τους δεν είναι ανοιχτοί. Η ένταση στην εικόνα και στην έκφραση, σίγουρα δεν περνά απαρατήρητη και αυτό είναι ένα πρώτο στάδιο αποδοχής μεταξύ των ανθρώπων. Το ενδιαφέρον.  

Επικεντρωνόμαστε μονάχα σε αυτά τα ελάχιστα δευτερόλεπτα που αρκούν για να τραβήξουν το ενδιαφέρον κάποιου, καθώς αυτό το στάδιο της αποδοχής αποκλείει την γκάμα των πιο εσωστρεφή ανθρώπων, πάντα κατά τα λεγόμενά μου. Σε ένα κόσμο ταχύτητας και άπειρων επιλογών, ο κόσμος αναζητά άμεσα στοιχεία του χαρακτήρα του άλλου, για να τον δεχτεί ή και τον απορρίψει. Μοιάζει πολλές φορές με σπατάλη χρόνου η ενασχόλησή  μας με καθετί “ουδέτερο και χλιαρό” εκ πρώτης όψεως. Και προφανώς δεν αρκεί μια πρώτη εντύπωση αλλά γιατί να μιλάμε για δεύτερες ευκαιρίες όταν δεν εξαντλήσαμε τις πρώτες! 

Η λύση ασφαλώς δεν είναι να τρέχουμε να προφτάσουμε τους πιο επιτυχημένους στην κούρσα της ομορφιάς ή της επικοινωνίας. Δεχόμαστε αρχικά πως η εσωτερική με την εξωτερική μας εικόνα είναι ένας αδιάσπαστος δεσμός. Στόχος λοιπόν είναι να βρούμε αυτό το μοναδικό συνδυασμό κομματιών που κουμπώνουν τέλεια μεταξύ τους και  ταυτίζουν τον ψυχικό μας κόσμο με την εμφάνισή μας, την κρυμμένη πλευρά της προσωπικότητάς μας με τα εμφανή στοιχεία της εικόνας μας.  Όταν συλλέξουμε ένα ένα αυτά τα κομμάτια, αρκεί να φανούμε για λίγο υπομονετικοί.  Σύντομα η τροχιά του φωτός θα ξαναπεράσει και τότε μια λεπτή δέσμη φωτός θα αγγίζει την πολυπρισματική μας οντότητα για να αντανακλάσει και τον δικός μας ήλιο.