Οι τεχνικές των παράνομων αμβλώσεων

Ο πρόσφατος νομικός επαναπροσδιορισμός του δικαιώματος στην άμβλωση έφερε παγκόσμια αναστάτωση και αντιδράσεις σε ανθρωπιστικές και φεμινιστικές οργανώσεις. Άπειρες οι συζητήσεις, οι προβληματισμοί γύρω από τη νομοθεσία, το πλαίσιο της ιατρικής παρέμβασης και το δικαίωμα μιας γυναίκας στην επιλογή της άμβλωσης. Στο συγκεκριμένο άρθρο θα αναφερθώ στις εναλλακτικές ιατρικές και μη τεχνικές που πολλές γυναίκες επέλεξαν η αναγκάστηκαν να υποστούν σε πολλά μέρη του κόσμου για να τερματίσουν την εγκυμοσύνη τους, θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία τους, μηδενίζοντας το ανθρώπινο δικαίωμα στην νόμιμη ιατρική φροντίδα.

Οι λόγοι που οδηγούν μια γυναίκα εν έτη 2022 στην αναζήτησή διακοπής της κύησης δεν διαφέρουν από τους λόγους που την οδηγούσαν στην ίδια πράξη στους περασμένους αιώνες. Μια εγκυμοσύνη είναι συχνά ανεπιθύμητη για ποικίλους προσωπικούς, κοινωνικούς και πολιτιστικούς λόγους : Συχνότερα αναφέρονται η απουσία της σεξουαλικής αγωγής, τα θρησκευτικά και κοινωνικά στερεότυπα, η οικονομική ανέχεια, ο πόλεμος, η μετανάστευση, η έλλειψη εμπιστοσύνης και επικοινωνίας με την πυρηνική οικογένεια και το σύντροφο, η σεξουαλική κακοποίηση και η αιμομιξία.

Δεν έχουν όλες οι γυναίκες έχουν πρόσβαση στην άμβλωση με ασφαλή τρόπο. Συχνά η άμβλωση τελείται μυστικά, βεβιασμένα, χωρίς ιατρική παρακολούθηση, χωρίς ιατρικό έλεγχο πριν την πράξη, από ανειδίκευτο προσωπικό, σε μη αποστειρωμένο περιβάλλον, με αμφίβολα έως τραγικά φαρμακευτικά και χειρουργικά μέσα. Ελλιπής έως ανύπαρκτη είναι η δυνατότητα παρακολούθησης της γυναίκας μετά την άμβλωση, διαδικασία απαραίτητη για την πρόσληψη συνήθων επιπλοκών που χωρίς αντιμετώπιση οδηγούν στο θάνατο, συχνότατων αιμορραγιών, μολύνσεων, και ψυχιατρικών συμπτωμάτων.

Μια ευρεία γκάμα φαρμακευτικών σκευασμάτων προτείνεται χωρίς προτεινόμενη δοσολογία, και προσαρμογή στην εβδομάδα κύησης. Τοξικές ουσίες όπως τερεβινθίνη, παρασιτοκτόνα, βάμματα βοτάνων, αιχμηρά αντικείμενα (βελόνες, πλεξίματος, κρεμάστρες, φτερά στρουθοκαμήλου) τοποθετούνται ενδοκολπικα. Χρησιμοποιείται συχνά η φυσική δύναμη (επιβολή έντονων σωματικών δραστηριοτήτων στην έγκυο, χτυπήματα στην κοιλιακή χώρα, ρήξη από σκάλες).

Το κοινό σημείο στις παραπάνω μεθόδους, μέσα στον παραλογισμό και την τραγικότητα τους, είναι η απελπισία. Μια διάχυτη απελπισία, που συνεπαίρνει την γυναίκα-θύμα, πιθανός την οικογένεια και το σύντροφό της, ενδεχομένως και το αποκαλούμενο ιατρικό προσωπικό που την αναλαμβάνει. Η απελπισία σταματάει την κρητική σκέψη και προάγει την πράξη, μια πράξη χωρίς σκέψη, μια πράξη βιασύνης. Και αυτή η βιασύνη δίνει θέση σε μια αρρωστημένη δημιουργικότητα. Και ακόμα και αν υπάρχει ένας υποτιθέμενος ιατρικός έλεγχος, αυτή η διαδικασία θα παραμείνει κρυφή.

Επειδή η μυστικότητα κυριαρχεί είναι πολύ δύσκολο να υπάρξουν ξεκάθαρα και τεκμηριωμένα στοιχεία για την περίθαλψη της γυναίκας σε αναμφίβολες δομές, το χρόνο παραμονής της και το τι σημαίνει γι’ αυτήν η επιστροφή στο σπίτι και την καθημερινότητα. Η επομένη μέρα, οι επόμενες εβδομάδες, οι επόμενοι μήνες είναι το ίδιο σιωπηλοί και αμφίβολοι για την γυναίκα : παρουσία η απουσία επιπλοκών και ενοχών, άγνωστο παραμένει το πως θα συνεχιστούν γι’ αυτήν οι επόμενες μέρες. Οι σωματικές επιπτώσεις θα αντιμετωπιστούν μερικώς, ίσως επιτυχώς, οι ψυχολογικές, θα γεννηθούν σιγά σιγά, σαν τραύμα που ξεχνιέται επιφανειακά, επιφανειακά επουλώνεται και αρκεί μια ελάχιστη αφορμή για να το ξαναφέρει στην επιφάνεια. Ίσως για όλους αυτούς τους παραπάνω λόγους το δικαίωμα στην άμβλωση δεν αποτελεί μια στείρα πολίτικη και νομική τοποθέτηση αλλά έγκειται βαθύτερης ιατρικής, κοινωνικής και ψυχολογικής μελέτης πριν την οποιαδήποτε θεσμοθέτηση του, πόσο μάλλον την ποινικοποίηση του / έναν όρο οξύμωρο.