Γνωρίσαμε και ακούσαμε τις μπάντες αυτές σαν τρίο! Μερικές μέσα στα χρόνια εξελίχθηκαν σε κουαρτέτα ή και σε κουιντέτα, αλλά εάν δεν ήταν αξιόλογες σαν τρίο, δεν θα τις είχα εδώ. Κάποιες είναι καμουφλαρισμένες σε τρίο ενώ δεν είναι. (παράδειγμα οι Ashton, Paice and Lord που ήταν και είναι κουιντέτο). Έτσι κι αλλιώς είναι πάρα πολλές στη rock μουσική οι ..τρόικες! Πάμε λοιπόν να δούμε με αλφαβητική σειρά τις 12 που συγκέντρωσα εδώ.
1. America
Αμερικάνικο τρίο που ιδρύθηκε στα 1970 στο …Λονδίνο και εντυπωσίασαν με τις φωνητικές τους αρμονίες. Ντεμπουτάρισαν στα 1971 κερδίζοντας κοινό και κριτικούς με τα “A Horse with No Name” και “I Need You”. Η πορεία τους ήταν ανοδική μέχρι την αποχώρηση του Peek από τη μπάντα στα 1977.
Line Up
Dewey Bunnell: (Κιθάρα, Φωνή), Dan Peek: (Κιθάρα, Πλήκτρα, Μπάσο, Φωνή), Gerry Beckley: (Κιθάρα, Πιάνο, Φωνή).
Δισκογραφία
1971: America, 1972: Homecoming, 1973: Hat Trick, 1974: Holiday, 1975: Hearts, 1976: Hideaway, 1977: Harbor, 1979: Silent Letter, 1980: Alibi, 1982: View from the Ground, 1983: Your Move, 1984: Perspective, 1994: Hourglass, 1998: Human Nature, 2007: Here and Now, 2011: Back Pages
2. Cream
Οι Cream -όπως το λέει και το όνομά τους- ήταν η αφρό-κρεμα και το ήξεραν. Σχηματίστηκαν στα 1966 όταν ο Clapton δέχτηκε την πρόσκληση των Bruce και Baker να συμπληρώσει την τριάδα, για να ανακαλύψει αργότερα, ότι αυτοί οι δύο μισούσαν ο ένας τον άλλο. Το πρώτο τους album ήταν το Fresh Cream, και το δεύτερο που ήταν το Disraeli Gears, έσπασε τα ταμεία με τραγούδια όπως τα “Sunshine of Your Love”, “Strange Brew” και “Tales of Brave Ulysses”.
Στις συναυλίες τους ήταν γνωστοί για τους μακροσκελείς –a la Grateful Dead- αυτοσχεδιασμούς τους. Με το Wheels of Fire έδειξαν τη μεγάλη τους δεξιοτεχνία “Passing the Time”, “Those Were the Days” και “Pressed Rat and Warthog” και έκλεισαν την καριέρα τους με το Goodbye. Έκαναν ένα reunion στα 1993 και άλλο ένα στα 2005. Ήταν πραγματικά ένα σούπερ γκρουπ ανεπανάληπτο και δημοφιλέστατο και ας διήρκεσαν μόνο δύο χρόνια.
Line Up
Ginger Baker: (Τύμπανα), Jack Bruce: (Μπάσο, Φωνή), Eric Clapton: (Κιθάρα, Φωνή)
Δισκογραφία
1966: Fresh Cream, 1967: Disraeli Gears, 1968: Wheels of Fire, 1969: Goodbye
3. Crosby, Stills and Nash
Οι Crosby, Stills and Nash, δεν ήταν ποτέ αμιγώς μία μπάντα. Ήταν πάντοτε τρεις (ή τέσσερις) διαφορετικοί καλλιτέχνες που έδιναν περισσότερο βάρος στην προσωπική τους καριέρα και από καιρό σε καιρό, διασταύρωναν τις μουσικές τους εμπειρίες φτιάχνοντας ντουέτα (CN), τρίο (CSN), αλλά και κουαρτέτα με την προσθήκη του Neil Young (CSNY).
Line Up
Ο Αμερικάνος David -Van Cortland- Crosby (Κιθάρα, Φωνή), που στα 1965 υπήρξε ιδρυτικό μέλος των Byrds, παραληρούσε με τα μυστικιστικά του στιχάκια και είχε στο βιογραφικό του μία μεγάλη λίστα από φυλακίσεις λόγω ναρκωτικών ουσιών. Εκτός αυτού, οικονόμησε και προβλήματα με το συκώτι του λόγω αλκοολισμού. Οι μελωδίες του ήταν “δύσβατες”, αλλά ταίριαζαν περίφημα με το hippie style του.
Ο επίσης Αμερικάνος Stephen –Arthur- Stills (Κιθάρα, Πλήκτρα, Φωνή), ήταν ανεπίσημα ο ‘leader’ της μπάντας. Συνεργάστηκε συνθετικά στα περισσότερα κομμάτια τους και στη σκηνή ήταν πάντοτε η κεντρική φιγούρα. Στα 1966, υπήρξε (μαζί με τον Neil Young) ιδρυτικό μέλος των Buffalo Springfield και μετά την ‘αποφοίτηση’ του από αυτούς στα 1968, ήταν ήδη ένας ξακουστός ‘folk-Rocker’. Συναισθηματικός και μελωδικός, με Ντυλανική φωνή και με αρκετές καθαριστικές ικανότητες. Κατά τη γνώμη μου, έχει υποτιμηθεί και είναι κρίμα.
Ο Βρετανός Graham –William- Nash (Κιθάρα, Πλήκτρα, Πιάνο, Φωνή), επισκιάζονταν από τους πληθωρικές παρουσίες των Crosby και Stills, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπήρξε ιδρυτικό μέλος και βασικός τραγουδοποιός των Hollies, που ήταν μία από τις καλύτερες Βρετανικές ‘pure Pop’ μπάντες στη δεκαετία του 60. Τους εγκατέλειψε όταν αρνήθηκαν να ηχογραφήσουν μία σειρά τραγουδιών του, τα οποία όμως έγιναν μεγάλες επιτυχίες από τους CSN.
Ο Nash μπορεί να μην ήταν ο σπουδαίος Pop master, αλλά έφερε λίγο από το beat των Hollies στους CSN φωτίζοντας τις “θαμπές” μπαλάντες του Stills, ρίχνοντας ταυτόχρονα σταγόνες από χιούμορ στα μυστικιστικά στιχάκια του Crosby.
Δισκογραφία
1969: Crosby, Stills and Nash, 1977: CSN, 1982: Daylight Again, 1994: After The Storm.
4. Emerson, Lake and Palmer (ELP)
Προοδευτικό σούπερ rock τρίο, με τεράστια επιτυχία στη δεκαετία του 70. Tα πλήκτρα του βιρτουόζου Emerson ήταν το σήμα κατατεθέν του ήχου τους και οι συνθέσεις τους ήταν επηρεασμένες από την κλασική και τη συμφωνική μουσική συν την επιρροή της jazz και της –τουλάχιστον στο ξεκίνημά τους- hard rock. Ο Lake πάντως, που φρόντιζε σε κάθε τους album να προσθέτει τουλάχιστον μία ακουστική μπαλάντα ήταν και ο παραγωγός των πέντε πρώτων τους albums.
Tο σχόλιο του Palmer σχετικά με το εξώφυλλο του Love Beach “Μοιάζουμε σαν τους star της disco, τους Bee Gees”, σε συνδυασμό με τις κακές κριτικές που πήραν από τον τύπο, έγινε αιτία να διαλυθεί η μπάντα στα 1978.
Στο reunion του 1985 που προσπάθησε να κάνει ο Emerson, στη θέση του Palmer (που είχε υποχρεώσεις με τους Asia) πήρε τον Cozy Powell και ονόμασε τη μπάντα ELP 2. Έκαναν το album Emerson, Lake and Powell στα 1986, και στη δεκαετία του 90 έκαναν ένα reunion αυτή τη φορά με τον Palmer, ηχογράφησαν δύο albums και διαλύθηκαν για δεύτερη φορά ενώ συζητούσαν για την ηχογράφηση του …τρίτου. Στα 00’s τους βρίσκουμε ξανά μαζί σε περιοδείες και ηχογραφήσεις.
Line Up
Keith Emerson: (Πλήκτρα), Greg Lake: (Κιθάρα, Μπάσο, Πιάνο, Φωνή, Φυσαρμόνικα), Carl Palmer: (Τύμπανα, Κρουστά)
Δισκογραφία
1970: Emerson Lake and Palmer, 1971: Tarkus, 1972: Trilogy, 1973: Brain Salad Surgery, 1977: Works Vol. 1, Works Vol. 2, 1978: Love Beach, 1986: Emerson, Lake and Powell (ELP 2), 1992: Black Moon, 1994: In the Hot Seat
5. Green Day
Οι Green Day ξεκίνησαν σαν τρίο, αλλά σύντομα πρόσθεσαν τον κιθαρίστα Jason White και έγιναν τέσσερις. Μαζί με μπάντες όπως οι Sublime, οι Offspring και οι Bad Religion, αναβίωσαν το punk στις ΗΠΑ, αλλά οι Green Day από πλευράς πωλήσεων, ανήκουν στις top μπάντες.
Line Up
Billie Joe Armstrong: (Πολύ-οργανίστας, Φωνή), Mike Dirnt: (Πολύ-οργανίστας, Φωνή), John Kiffmeyer: (Τύμπανα), 1990: – Kiffmeyer, +Tre Cool: (Πολύ-οργανίστας, Φωνή), 2012: + Jason White: (Πολύ-οργανίστας, Φωνή).
Δισκογραφία
1990: 39/Smooth, 1992: Kerplunk, 1994: Dookie, 1995: Insomniac, 1997: Nimrod, 2000: Warning, 2004: American Idiot, 2009: 21st Century Breakdown, 2012: ¡Uno!, ¡Dos!, ¡Tré!
6. James Gang
Στα τέλη της δεκαετίας του 60 με αρχές του 70, οι Αμερικάνοι τα είχαν βρει σκούρα στον ανταγωνισμό με τους Βρετανούς όσον αφορά στο hard Rock. Οι Βρετανοί –που έτσι κι αλλιώς προηγούνται- έβγαζαν στο προσκήνιο “θηρία” όπως οι Led Zep και οι Sabbath και οι Αμερικάνοι απαντούσαν με τους θορυβώδεις Grand Funk Railroad. Είχαμε έτσι από τη μια πλευρά ατμόσφαιρα σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια και από την άλλη είχαμε παραμόρφωση και ένταση, σε μεγαλοπρέπεια βέβαια και αυτά, αλλά μόνο αυτά.
Κοίταξε να δεις. Όπως και να το βάλεις το πράγμα δεν είναι το ίδιο. Είναι άλλο να είσαι ατμοσφαιρικός και “σκοτεινός” όπως ο Jimmy Page ή ο Tony Iommi και άλλο να παίζεις μόνο δυνατά με παραμόρφωση σαν τον Mark Farner. Μερικές φορές όμως, οι Αμερικάνικες ‘hard’ μπάντες κατάφερναν να βασίζονται στο roots-Rock και να διατηρούν ένα Country και Blues χρώμα στο ύφος τους. Mία από τις καλύτερες τέτοιες μπάντες της εποχής (για να μην πω η καλύτερη), ήταν οι James Gang.
Σήμερα ο Joe Walsh ίσως να μη σου αποσπά την προσοχή. Ίσως να περιμένεις να τον ακούσεις να παίζει ξανά το ανεπανάληπτο σολάρισμα στο φινάλε του ‘Hotel California’, αλλά θέλω να σε πληροφορήσω ότι στη δεκαετία του 70, ήταν ένας από τους πιο αξιοσέβαστους Funky κιθαρίστες, με σούπερ μελωδικότητα και ήταν η ψυχή και το επίκεντρο των James Gang.
Η κλασική τους σύνθεση Walsh, Fox και Peters, μας άφησε ένα τέλειο μιξάρισμα από hard Rock, country-Rock και Funk που πιστεύω ότι είναι σε θέση να ικανοποιήσει και το πιο απαιτητικό γούστο. Η παροιμία λέει “άλλος έχει το όνομα και άλλος έχει τη χάρη”. Ε λοιπόν, οι Grand Funk μπορεί να είχαν το όνομα, αλλά δεν είχαν τίποτα άλλο, γιατί το Funk το είχαν οι James Gang.
Η μπάντα στη σύντομη ζωή της, δεν είχε μόνιμα μέλη και μόνο ο ντράμμερ Jim Fox παρέμεινε πιστός “συμμορίτης” μέχρι το τέλος. Ο Walsh που “μεγάλωσε” μέσα στη μπάντα και επισκίασε με το ταλέντο του τα υπόλοιπα μέλη, τους άφησε μετά από δυόμιση χρόνια για να φτιάξει μία άλλη μπάντα και να πάει τελικά στους Eagles. Ο Bolin που ήρθε στη θέση του ένα χρόνο μετά, φάνηκε ότι θα τους οδηγούσε σε νέα μονοπάτια, αλλά έφυγε και αυτός και οι Gang διέλυσαν λίγα χρόνια αργότερα.
Τώρα όσον αφορά στο τέλειο μιξάρισμα των styles που ανέφερα προηγουμένως, μη νομίζεις ότι οι Gang είχαν μόνο δυνατά σημεία. Ήταν βεβαίως ένα δυναμικό τρίο από τα πιο δημοφιλή της εποχής, αλλά είχαν ένα ευαίσθητο σημείο και αυτό τελικά, ήταν το μείον τους. Το σημείο αυτό, ήταν η φωνή. Οι James Gang δεν είχαν ποτέ έναν δυναμικό τραγουδιστή και αυτό ήταν το μόνο που τους έλειπε. Ούτε ο Joe Walsh, αλλά ούτε και ο μετέπειτα Roy Kenner, φημίστηκαν ποτέ για τις τραγουδιστικές τους ικανότητες. Όπως όμως και να έχει το πράγμα, οι Gang αξίζουν με τα δύο πρώτα δισκάκια τους μία θέση στη δισκοθήκη σου, γιατί τέτοιο πράγμα δεν έχεις ακούσει ξανά.
Line Up
Ιδρύθηκαν στο Clevelant του Ohio από τον Jim Fox στα 1966 αλλά η αρχική σύνθεση -που ήταν τελείως διαφορετική από την μετέπειτα “κλασική” τους- δεν άφησε τίποτα επίσημα ηχογραφημένο. Δεν κατάφεραν ποτέ να γίνουν δημοφιλείς έξω από το Ohio, πέρασαν μία δίχρονη ταλαιπωρία με ατέλειωτα “φύγε συ, έλα συ” και όλη τους τη φήμη τη χρωστάνε τελικά στον εξαιρετικό κιθαρίστα Joe Walsh, που έγινε μέλος τους στα 1969. Έτσι λοιπόν, η δισκογραφημένη σύνθεση του 1969, είναι η εξής:
Jim Fox (Τύμπανα, Πλήκτρα), Tom Kriss (Μπάσο), Joe -Joseph Fidler- Walsh (Κιθάρα, Φωνή), 1970: – Kriss, + Dale Peters (Μπάσο), +Domenic (Michele Antonio) Troiano (Κιθάρα), + Roy Kenner (Φωνή), 1973: – Troiano, + Tommy -Thomas Richard- Bolin (Κιθάρα), 1974: – Bolin, – Kenner, 1975: + Richard Shack (Κιθάρα), + Bubba Keith (Κιθάρα, Φωνή), 1976: Οριστική διάλυση.
Δισκογραφία
1969: Yer’ Album, 1970: Rides Again, 1971: Thirds, Live at Carnegie Hall, 1972: Straight Shooter, Passin’ Thru, 1973: The Best of: Featuring Joe Walsh, Bang, 1974: Miami, 1975: Newborn, 1976: Jesse Come Home.
7. Muse
Βρετανικό τρίο που δημιουργήθηκε στα 1994, και φημίζεται για τις ζωντανές του εμφανίσεις. Έχουν πουλήσει πάνω από 18 εκατομμύρια άλμπουμ παγκοσμίως.
Line Up
Μatthew Bellamy: (Κιθάρα, Πιάνο, Φωνή), Christopher Wolstenholme: (Κιθάρα, Μπάσο, Πλήκτρα, Φωνή, Φυσαρμόνικα), Dominic Howard: (Τύμπανα, Πλήκτρα).
Δισκογραφία
1999: Showbiz, 2001: Origin of Symmetry, 2003: Absolution, 2006: Black Holes and Revelations, 2009: The Resistance, 2012: The 2nd Law, 2015: Drones
8. Nirvana
Ο Neil Young είπε “It’s better to burn out than to fade away” και ο Kurt Cobain το επανέλαβε στην πράξη με τους Nirvana στη δεκαετία του 90. Ο μοναχικός, νευρικός, απεριποίητος και αιρετικός Cobain, οδήγησε το τρίο του στο κλασικό πλέον Nevermind, και μετά παντρεύτηκε την εκρηκτική Courtney Love για να γίνουν το πλέον αποδοκιμασμένο ζευγάρι της αμερικανικής κοινωνίας, προφανώς επειδή ήταν και οι δύο χρήστες ηρωίνης.
Μετά από το Nevermind, έκαναν το εξαιρετικό In Utero, αλλά ο Cobain άντεξε μέχρι εδώ. Έχασε το δρόμο ξοδεύοντας $400 ημερησίως για να παίρνει τη δόση του και στις 5 Απριλίου του 1994 πήρε από τον στίχο του Neil Young το “burn out” αφήνοντας στη μπάντα του το “fade away”!
Line Up
Kurt Cobain: (Κιθάρα, Φωνή), Krist Novoselic: (Μπάσο, Πλήκτρα, Κιθάρα, Φωνή)
Dave Grohi: (Τύμπανα, Φωνή).
Δισκογραφία
1989: Bleach, 1991: Nevermind, 1993: In Utero
9. Placebo
Ιδρύθηκαν στο Λονδίνο στα 1994 και είναι γνωστοί για την ερμαφρόδιτη εικόνα τους, αλλά και για το περιεχόμενο των τραγουδιών τους. Στα 1996 αντικατέστησαν τον ντράμερ τους, στα 2007 τον αντικατέστησαν ξανά και στα 2015 τους άφησε και έφυγε.
Line Up
Brian Molko: (Πολύ-οργανίστας, Φωνή), Stefan Olsdal: (Πολύ-οργανίστας, Φωνή), Robert Schultzberg: (Τύμπανα), 1996: – Robert Schultzberg, + Steve Hewitt: (Πολύ-οργανίστας, Φωνή), 2007: – Steve Hewitt, 2008: + Steve Forrest: (Τύμπανα, Κρουστά), 2015: – Steve Forrest
Δισκογραφία
1996: Placebo, 1998: Without You I’m Nothing, 2000: Black Market Music, 2003: Sleeping with Ghosts, 2006: Meds, 2009: Battle for the Sun, 2013: Loud Like Love
10. Police
Οι Police έδειξαν πολύ σπουδαίο ταλέντο και έκαναν πληθώρα επιτυχιών. Ξεκίνησαν στα 1977 και παρ’ όλο που εμφανισιακά παρέπεμπαν στο punk, έπαιζαν ένα μίγμα από jazz, rock και reggae. Ξεκίνησαν με το “Roxanne” και συνέχισαν με τα “Message in a Bottle” και “Walking on the Moon”. Πιθανότατα, το καλύτερο album τους ήταν το Synchronicity που περιείχε και το περίφημο “Every Breath You Take”. Το album προτάθηκε για τα βραβεία Grammy, αλλά έχασε από το Thriller του Michael Jackson. Ωστόσο, το “Every Breath You Take” κέρδισε το βραβείο του καλύτερου τραγουδιού. Στη συνέχεια, οι κόντρες του Sting με τον Andy Summers οδήγησαν την …τρόικα σε διάλυση.
Line Up
Gordon Sumner [Sting]: (Πολύ-οργανίστας, Φωνή), Stewart Copeland: (Πολύ-οργανίστας, Φωνή), Andy Summers: (Πολύ-οργανίστας, Φωνή).
Δισκογραφία
1978: Outlandos d’ Amour, 1979: Regatta de Blanc, 1980: Zennyatta Mondatta, 1981: Ghost in the Machine, 1983: Synchronicity
11. Rush
Οι Rush που δημιουργήθηκαν στα 1968 και κυκλοφόρησαν το πρώτο τους album στα 1974, παραμένουν ένα δυναμικό rock τρίο πιστοί στο hard rock. Στη δεκαετία του 80, ο ήχος τους έγειρε προς την πλευρά του electronic και του new-wave, χρησιμοποιώντας synthesizers και sequencers, αλλά επανήλθαν στον πρότερο ήχο τους με το Counterparts στη δεκαετία του 90. Στα τέλη της δεκαετίας αυτής, διέκοψαν λόγω του θανάτου της κόρης του Peart και έκαναν ένα δυναμικό comeback με το Vapor Trails στα 2002.
Όλα αυτά τα χρόνια, οι Rush παρέμειναν επινοητικοί και προσαρμόσιμοι, πάντοτε στην πρώτη γραμμή, και αυτό δεν είναι εύκολο πράγμα. Στα 2013, εντάχθηκαν στο Rock and Roll Hall of Fame.
Line Up
Alex Lifeson: (Κιθάρα), Geddy Lee: (Μπάσο, Πλήκτρα, Φωνή), John Rutsey: (Τύμπανα), 1974: – Rutsey, + Neil Peart (Τύμπανα).
Δισκογραφία
1974: Rush, 1975: Fly by Night, Caress of Steel, 1976: 2112, 1977: A Farewell to Kings, 1978: Hemispheres, 1980: Permanent Waves, 1981: Moving Pictures, 1982: Signals, 1984: Grace Under Pressure, 1985: Power Windows, 1987: Hold Your Fire, 1989: Presto, 1991: Roll the Bones, 1993: Counterparts, 1996: Test for Echo, 2002: Vapor Trails, 2007: Snakes and Arrows, 2012: Clockwork Angels
12. Violent Femmes
Αμερικάνικη μπάντα, του alternative rock από το Milwaukee. Mε τραγούδια όπως τα: “Blister in the Sun”, “Kiss Off” και “Add It Up” από το πρώτο τους album, έγιναν η πιο επιτυχημένη μπάντα του alternative rock των ‘80’s. Μετά από την κυκλοφορία του album The Blind Leading the Naked, το μέλλον της μπάντας έδειχνε αβέβαιο και διαλύθηκαν στα 1987. Επανήλθαν όμως, στα 1989.
Line Up
Gordon Gano: (Κιθάρα, Βιολί, Φωνή), Brian Ritchie: (Πολύ-οργανίστας, Φωνή),
Victor De Lorenzo: (Τύμπανα), 1993: – De Lorentzo, + Guy Hoffman (Τύμπανα),
2002: – Hoffman, + De Lorentzo, 2013: – De Lorentzo, + Brian Viglione (Τύμπανα).
Δισκογραφία
1983: Violent Femmes, 1984: Hallowed Ground, 1986: The Blind Leading the Naked, 1989: 3, 1991: Why Do Birds Sing?, 1994: New Times, 1995: Rock!!!!!, 2000: Freak Magnet.
Γιώργος Μπιλικάς,
Storyteller.