Tracks: 1: Theme For A World Neurotic, 2: Six Minutes In Heaven, 3: Gnossiennes No. 3, 4: Princes Misa I, 5: Touched Her That Way, 6: Constance Gray, 7: I’ve Got Love, 8: Kimono Dream, 9: Give Me A Penny, 10: I Love The Way You Smile, 11: Psychedelic Sun, 12: Menthol Woman, 13: If You Leave Me Today, 14: Wildly Polite, 15: The Hidden Fortress, 16: Princes Misa II, 17: Under The Martian Sun/The Red Desert, 18: The Devastating Night, 19: Joy Ride/The Happy Ending.
Σε έναν απρόβλεπτο κόσμο όπως είναι ο δικός μας, μερικές φορές είναι πιο ασφαλές να επιστρέφουμε μέσα μας και το μέσα μας, μπορεί να είναι γεμάτο δαίμονες, αλλά τουλάχιστον, είναι δαίμονες που τους γνωρίζουμε.
Oι πολυαγαπημένοι μου Green Pajamas από το Seattle, Washington, τα κατάφεραν πάλι. Έκαναν έναν ολοκαίνουργιο υπέροχο δίσκο, το Forever For A Little While. Δεκαεννέα τραγούδια πλούσια, μεστά, ψυχεδελικά και υπνωτικά, συνθέτουν άλλο ένα υπέροχο soundtrack για ένα μουντό απόγευμα. Δεκαεννέα τραγούδια δημιουργούν έναν συνδυασμό εξωτικών θυμιαμάτων και ηχητικής μαγείας, γιατί το Forever For A Little While δεν είναι απλώς ένας διπλός δίσκος, αλλά είναι, ένα εισιτήριο για αλλού. Πιστέψτε με!
Το Forever for a Little While διαρκεί περίπου μία ώρα και είναι βουτηγμένο σε θέματα αγάπης, λαχτάρας, αυτοστοχασμού, φανταστικού και μοιραίου. Οι γυναίκες εμφανίζονται και εξαφανίζονται έτσι απλά σαν να είναι φαντάσματα και περπατώντας μέσα σε μια ποικιλία φανταστικών Ιαπωνικών τοπίων, κάτω από τους ήχους ενός Περσικού σιτάρ, επισκεπτόμαστε ένα “Hidden Fortress” (του μυαλού άραγε;) και ένα τοπίο που τόσο οικεία μας λένε ότι θα μπορούσε να είναι κάπου στη Γη.
Στο βίντεο του συγκεκριμένου τραγουδιού, που βλέπουμε αμέσως παρακάτω και που κινηματογράφησε η Suzanne Kelly (η γυναίκα του Jeff που φιλότέχνησε και το εξώφυλλο του δίσκου), βλέπουμε τον Jeff Kelly να τραγουδάει και να παίζει Περσικό σιτάρ, σε ένα τοπίο που –όπως είπε ο ίδιος- του θυμίζει τις Γιαπωνέζικες ταινίες του Akira Kurosawa κι ας βρίσκεται στα βόρεια του Seattle
Στον πυρήνα του, το Forever For A Little While είναι ένα concept άλμπουμ, που καλύπτει τα πάντα, από τη ζωή στη μέση της πανδημίας έως -σύμφωνα με τον Jeff Kelly– “τους πλανήτες, την Περσική μουσική, τον Erik Satie και τις ταινίες του Akira Kurosawa“. Το άλμπουμ, παρουσιάζει όχι τόσο μια ενοποιημένη αφήγηση, όσο ένα συνεκτικό ταξίδι ήχου, χαρακτήρων και σκηνών ζωγραφισμένων με φαρδιές πινελιές.
Ανοίγει με το βαρυσήμαντο ορχηστρικό “Theme for a World Neurotic”, περιέχει το πιανιστικό “Gnossiennes No. 3” του Γάλλου συνθέτη Erik Satie και περνάει στην Princess Misa, στην οποία ο αφηγητής υπόσχεται να της δώσει τα πάντα. Στην πραγματικότητα όμως, μπλοφάρει, γιατί δεν έχει τίποτα να της δώσει. Το μόνο που θέλει, είναι να την παγιδεύσει.
Το κύριο πλεονέκτημα του άλμπουμ, είναι η ποικιλία του, η οποία εμφανίζει ολόκληρη τη γκάμα του Jeff Kelly ως τραγουδοποιού. Περνάμε από τα βαλς, στη βιομηχανική ψυχεδέλεια και στο αισιόδοξο rock, καθώς αναπολεί γυναίκες του παρελθόντος, θρηνεί την απουσία τους, σκέφτεται το τέλος του κόσμου και τελικά, ελπίζει να βρει νέους κόσμους, σε άλλους πλανήτες.
Το “Under the Martian Sun/The Red Desert” (που ακούγεται όπως το “After The Goldrush” του Neil Young), είναι μια παραπονεμένη ιστορία που υποστηρίζεται από ένα μοναχικό, αλλά έντονο πιάνο. Επισκεπτόμαστε ένα “Hidden Fortress” (που όπως προείπα δεν ξέρουμε αν είναι του μυαλού), με τους ήχους ενός Περσικού σιτάρ, που παίζει ο ίδιος ο Jeff και συναντάμε γυναίκες όπως η “Princess Misa” που φοράει ματωμένα κιμονό. Μελετώντας το περιβάλλον, ο αφηγητής θέλει να κινηθεί έξω από τα όρια του χώρου που του έχουν καθορίσει να κινείται και θέλει να εξερευνήσει το άγνωστο.
Μία μικρή παρένθεση εδώ: Με τον Jeff (αλλά και με τα άλλα μέλη της μπάντας), είμαστε φίλοι εδώ και πολλά χρόνια. Παρακολουθώ την πορεία του και γνωρίζω πολύ καλά, ότι ψάχνεται με την παραδοσιακή μουσική του κάθε τόπου. Λατρεύει τα Ισπανικά Flamencos, τα Πορτογαλέζικα Fados και τα Αργεντίνικα Tangos. Κάποια στιγμή του έστειλα το “Καίγομαι και Σιγολιώνω” και του άρεσε πάρα πολύ (Τάκης Υφαντής: “Καίγομαι και Σιγολιώνω”). Βλέπω λοιπόν, ότι μιξάρει εδώ το νέο-ψυχεδελικό rock, με την Περσία και την Ιαπωνία. Είναι δηλαδή “βουτηγμένος” στην Ανατολή.
Ποια είναι όμως η “Princess Misa”; Είναι όντως μία πριγκίπισσα; Μήπως είναι μια ιερόδουλη ή μήπως είναι μια προκλητική γυναίκα που δεν μπορεί να ξεφύγει από τη γυναικεία φύση της;
Στο “Constance Grey”, ο αφηγητής, μπροστά στην καταστροφή (“the weather girl kneels down to pray”) δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο από το να λαχταράει την ίδια την Constance, πριν ο κόσμος χάσει τα χρώματά του και γίνει “constant gray”.
Tα τραγούδια είναι μοναδικά σε ποιότητα και το άλμπουμ δεν είναι απλώς καλό, αλλά είναι πάρα πολύ καλό. Το Forever For A Little While ολοκληρώνεται με το “Joy Ride/Happy Ending”: ένα κομμάτι που αρχίζει θορυβώδικα, ώσπου, επιτέλους, ηρεμεί με ένα synth και μια ήσυχη κιθάρα.
Κύριος πρωταγωνιστής και συνθέτης, είναι όπως πάντα, ο frontman της μπάντας, ο Jeff Kelly που έχει γράψει και αποδίδει τα περισσότερα τραγούδια. Ο Eric Lichter έγραψε και τραγουδάει τα “Constance Gray”, “Psychedelic Sun” και “Wildly Polite”, η Laura Weller το “Give Me A Penny” και ο Joe Ross το “Joyride/The Happy Ending”.
Green Pajamas, Lineup:
Jeff Kelly: (Κιθάρα, Πλήκτρα, Σιτάρ, Φωνή), Joe Ross: (Μπάσο, Φωνή), Eric Lichter: (Πλήκτρα, Κρουστά, Φωνή), Laura Weller: (Κιθάρα, Φωνή), Scott Vanderpool: (Τύμπανα).
Ο Jeff, εξακολουθεί να αρνείται να εντάξει την μπάντα του κάτω από την σκέπη μιας μεγάλης εταιρίας. Αναρωτιέσαι γιατί; Μα γιατί, όταν ξεκινάει η μουσική των Green Pajamas, ο χρόνος σταματάει πραγματικά “Για Πάντα Για Λίγο” και τελικά, διαπιστώνεις ότι τίποτα δεν λάμπει όπως οι Green Pajamas, ακόμα κι αν παραμένουν πιστοί -από το 1984 που ιδρύθηκαν- στην “μικρή” Green Monkey Records του Tom Dyer.
Ευχαριστώ για την ανάγνωση…
Γιώργος Μπιλικάς,
Storyteller.
){kind=link}