Orphan

Εναλλακτικός τίτλος και ελαφρώς πιο πιασιάρικος θα μπορούσε να ήταν το: Θρίλερ, ένα είδος προς εξαφάνιση. Πραγματικά απορώ τι γίνεται με τη συγκεκριμένη κατηγορία ταινιών τα τελευταία χρόνια. Όλα πολυδιαφημίζονται σαν η μεγαλύτερη επιτυχία των τελευταίων ετών και καταντάνε μια ανούσια επανάληψη χιλιοειδωμένων καταστάσεων με μηδενική ατμόσφαιρα με το Paranormal Activity να μου έρχεται πρώτο στο μυαλό ως το πιο πρόσφατο όλων. Χαριτολογώντας συνηθίζω να λέω ότι καλό θρίλερ έχουμε να δούμε από το 1980 που βγήκε στις αίθουσες το Shining του Kubrick. Εντάξει το παραδέχομαι είμαι υπερβολικός αλλά αν αφήσουμε απέξω κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις(Funny Games, Το κορίτσι που γυρνούσε τις σελίδες, Ring) και κοιτάξουμε την πληθώρα ταινίων που κυκλοφόρησαν από τότε θα συμφωνήσουμε όλοι ότι στην πλειοψηφία τους το αποτελέσμα δεν είναι το αναμενόμενο.

Το Orphan συγκαταλέγεται στις ταινίες που κατάφεραν να διαδωθούν γρήγορα από στόμα σε στόμα δημιουργώντας παράλληλα ένα φανατικό κοινό που τις τοποθετεί χωρίς δεύτερη σκέψη στη λίστα των προτιμήσεων του. Ρίχνοντας μια ματιά στους συντελέστες της ταινίας ο αρχικός ενθουσιασμός πολλών από τους θεατές της ταινίας μοιάζει αβάσιμος. Τη σκηνοθεσία και τη πιο δύσκολη αποστολή αναλαμβάνει ο Jaume Collet-Serra που έχει να παινεύεται (;) για τη δημιουργία του Goal 2 και του House of Wax. Δεν σας λένε κάτι οι τίτλοι; Τυχεροί είστε.  Σεναριογράφος ο άσημος David Johnson και στους πρωταγωνιστικούς ρόλους οι Isabelle Fuhrman, Peter Sarsgaard, Vera Farmiga που δεν έχουν να επιδείξουν κάτι ιδιαίτερο στο βιογραφικό τους.

Στην υπόθεση της ταινίας συναντάμε ένα αντρόγυνο με δύο μικρά παιδιά που χάνει στη γέννα το τρίτο τους παιδί και αποφασίζει να υιοθετήσει ένα μωρό για να μεταδώσει την αγάπη που θα έδειχναν στο αγέννητο τους παιδί σε κάποιον που πραγματικά το αξίζει. Ας γυρίσουμε πίσω στο χρόνο και ας αναρωτηθούμε πόσες και πόσες ταινίες δεν έχουμε δει με concept ένα σατανικό παιδί που καταστρέφει τα πάντα στο διάβα του. Όλες σε γενικές γραμμές έχουν τον ίδιο σκελετό αφήγησης ξεκινώντας από ένα γλυκό παιδάκι που να μωρέ ώρες ώρες γίνεται κάπως ιδιότροπο, στη συνέχεια μας κάνουν να αναρωτιόμαστε αν είναι πραγματικά  αγγελούδι οπως το  φανταστήκαμε και στο τέλος μας αποκαλύπτουν την πραγματική του ταυτότητα. Δυστύχως για όλους τους κινηματογραφόφιλους Omen και Rosemary’s Baby δεν βγαίνουν κάθε μέρα.

Το Orphan δεν πρωτοτυπεί σχεδόν πουθένα. Μετά από μια κάκιστη εισαγωγή που ακόμα και κάποιος που έχει δει τρεις ταινίες σε όλη του την ζωή καταλαβαίνει τι ακριβώς παίζει, ακολουθεί την πεπατημένη προσπαθώντας να τρομάξει με απότομες σκηνές, με άσκοπες ξαφνικές εναλλαγές πλάνων ακόμα και σε σκηνές μέσα από την καθημερινότητα που δεν προκαλούν σε καμία περίπτωση φόβο. Αποκαλύπτει πολύ γρήγορα και βιαστικά, επιτρέψτε μου να πω, τη φύση του υιοθετημένου κοριτσίου στερώντας γρήγορα από το θεατή το σασπένς και η πλημμυρισμένη από αίμα, βασανιστήρια και κυνήγι συνέχεια ποτέ δεν ήταν στις προτιμήσεις μου.

Όχι δεν είναι η χειρότερη ταινία όλων των εποχών, δεν φτάνει στα τάρταρα που έφτασε το παρόμοιo Case 39(και με πιο αναγνωρίσιμους συντελεστές παρακαλώ). Έχε το νου στο στο παιδί γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα που λέει και το τραγούδι και ναι η παρτίδα σώζεται από τις ερμηνείες των παιδιών. Είναι τα μόνα που μπορούν να προκαλέσουν λίγη ταραχή, ένα κάποιο συναίσθημα με την αντίθεση ανάμεσα στα γεμάτα φόβο και αγωνία βλέμματα των παιδιών της οικογένειας και της κακίας και του μίσους που εκπέμπει η Fuhrman υποδυόμενη την κακιά της ιστορίας.  Σεναριακά έχουμε μια έξυπνη και μη συνηθισμένη λύση στην επεξήγηση που κλασικά υπάρχει και είναι υπεραναλυτική για να την αντιληφθεί ο καθένας. Δεν υπάρχει περίπτωση να την αναφέρω, μην αγχώνεστε σας ενημερώνω πάντως ότι δίνει μερικούς έξτρα πόντους στην ταινία.

Να τη δείτε τελικά; Έχω μπερδευτεί λιγάκι. Εμένα σίγουρα δεν είναι του στυλ μου αλλά σε πολλούς εκεί έξω θα αρέσει. Η απειρία των συντελεστών της της στερεί χαρακτηρισμούς όπως πολύ καλή, δυναμική, έντονη αλλά από την άλλη αν τη προτιμήσετε για να τη δείτε με παρέα κάποια βραδιά δεν θα είναι και η χειρότερη επιλογή. Μπορεί να μην σας αφήσει απολύτως τίποτα μετά την παρακολουθήση αλλά δεν έχουν όλοι τις ίδιες απαιτήσεις. Μήδεν στο καλλιτεχνικό σκέλος, κάτι πάει να πει στον τομέα της ψυχαγωγίας. Η επιλογή είναι δική σας.