Ζήτησα από τους αρθρογράφους του newsfilter.gr να γράψουν ότι τους έρχεται στο μυαλό ακούγοντας “Συναυλία στην Ελλάδα”! Παρακάτω μπορείτε να δείτε την πιο ενδιαφέρουσα προσέγγιση, αυτή της gkastori! Enjoy.
Ήμουν έτοιμη. Ή τουλάχιστον ένιωθα έτοιμη. Μετά από τόσες πρόβες, τόσα ξενύχτια και τόσο κόπο για να μπορέσω να πετύχω την καλύτερη ερμηνεία ακόμη και για το πιο δύσκολο κομμάτι, ένιωθα ικανοποίηση από τον εαυτό μου. Είχε έρθει η στιγμή και περίμενα υπομονετικά στα παρασκήνια. Φορούσα το αγαπημένο μου τζιν και ένιωθα ασφάλεια. Ασφάλεια πως δε θα ξεχάσω τα λόγια μου, δε θα παγώσω και πως όλα θα πάνε καλά.
Είναι λογικό να έχω άγχος. Είμαι μόλις 18 χρονών και είναι η πρώτη φορά που θα εμφανιστώ μπροστά σε κοινό. Και τι κοινό! 100 το πολύ 150 άτομα! Πάντα αναρωτιόμουν πώς ένιωθαν οι πραγματικοί ροκ-σταρ, αυτοί που δίνουν συναυλίες μπροστά σε χιλιάδες άτομα. Μάλλον τους μεθάει ο ρυθμός και το χειροκρότημα του κοινού και παρασέρνονται από το παραλήρημα και ξεχνάνε το άγχος.
Τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας έχουν ήδη πάρει τις θέσεις τους, έχουν ετοιμάσει τα όργανα και περιμένουν. Άραγε οι δικές τους καρδιές χτυπάνε τόσο δυνατά όσο η δική μου; Σχεδόν μπορώ να την ακούσω, προσπαθεί να μου πει ότι πρέπει να χαλαρώσω, ότι δεν αντέχει αυτό τον τρελό ρυθμό, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω τίποτε για να την ηρεμήσω. Έχουν μείνει 3 λεπτά ακόμη και έχω πάρει θέση πίσω από μικρόφωνο. Σήμερα μου φαντάζει ξένο, δεν το νιώθω όπως στις πρόβες. Μα γιατί;
Ξαφνικά, όλα αλλάζουν, τα φώτα πέφτουν πάνω μας, τα πρώτα χειροκροτήματα εμψύχωσης φτάνουν στα αυτιά μου. Ακούω τον ντράμερ να δίνει την έναρξη και καταλαβαίνω ότι ήρθε η στιγμή μου. Και… Παγώνω! Νιώθω ότι η φωνή μου δε βγαίνει, ότι κάποιος με έχει φιμώσει και κανείς δεν μπορεί να το καταλάβει και να με βοηθήσει. Εκείνη τη στιγμή, καταφέρνω να ξεχωρίσω ανάμεσα στο κοινό, εκείνο το μοναδικό άτομο που μπορεί να με βοηθήσει. Τι υπέροχο πράγμα ο έρωτας! Στέκομαι γερά στα πόδια μου, του χαμογελάω και ξεκινάω.
Από εκεί και πέρα δε θυμάμαι τίποτα άλλο. Μόνο το τέλος, τη στιγμή που όλοι μαζί πιαστήκαμε χέρι-χέρι και υποκλιθήκαμε. Νομίζω ότι πήγαμε καλά. Κατεβαίνω από τη σκηνή και διαπιστώνω ότι η καρδιά μου συνεχίζει ακόμη να χτυπάει σαν τρελή. Αλλά τώρα όχι από αγωνία ή άγχος, αλλά από την έκσταση!
