Σχεδόν 300 χρόνια προτού οι Σοβιετικοί και οι Αμερικανοί επιχειρήσουν τις πρώτες αποστολές στο διάστημα, ένας Βρετανός ιερωμένος, ακαδημαϊκός και εφευρέτης είχε ήδη σχεδιάσει την πρώτη επανδρωμένη πτήση στο φεγγάρι. Σύμφωνα με τον Άλαν Τσάπμαν, καθηγητή της Ιστορίας της Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, ο Τζον Γουίλκινς (1614-1672) γοητευμένος από τις υπερπόντιες εξερευνητικές αποστολές, που οδηγούσαν στην ανακάλυψη νέων ηπείρων, σκέφθηκε ότι ο άνθρωπος θα μπορούσε να φτάσει και στο φεγγάρι.
Επιπλέον, ήταν πεπεισμένος ότι εκεί κατοικούσε μία ανθρώπινη φυλή, οι Σεληνίτες, με τους οποίους οι Γήινοι θα μπορούσαν να αναπτύξουν εμπορικές επαφές. Έτσι, τη δεκαετία του 1640 σχεδίασε μία ξύλινη πτητική μηχανή εφοδιασμένη με ένα σύστημα προώθησης από πτερύγια, ελατήρια και πυρίτιδα, το οποίο θα έδινε στη συσκευή τη δυνατότητα να ξεφύγει από τα 20 μίλια στα οποία έφθανε, όπως πίστευε ο ίδιος, η βαρυτική δύναμη της γης και να ταξιδέψει μέχρι το φεγγάρι.
Οι προσπάθειές του να κατασκευάσει μία τέτοια μηχανή δεν είχαν αποτέλεσμα. Λίγα χρόνια αργότερα ανακαλύφθηκε η ύπαρξη του κενού στο διάστημα, που έκανε αδύνατη την πτήση. Επιπλέον, με την ανάπτυξη των γνώσεων στον τομέα της μηχανικής ο Γουίλκινς αντιλήφθηκε, ότι ήταν αδύνατο να κατασκευάσει ένα ελατήριο τόσο δυνατό ώστε να καταφέρει να σηκώσει μία τέτοια μηχανή από το έδαφος. Τα σχέδιά του γρήγορα εγκαταλείφθηκαν, ωστόσο, σύμφωνα με τον Τσάπμαν, αποτέλεσαν την πρώτη σοβαρή πρόταση για διαστημική πτήση με βάση την ανάλυση των μέχρι τότε γνωστών επιστημονικών δεδομένων. Στις σημειώσεις του Γουίλκινς αναφέρονται, επίσης, πολλές θεωρίες για το φεγγάρι, κάποιες από τις οποίες έχουν αποδειχτεί σωστές, όπως για παράδειγμα ότι δεν είναι αυτόφωτο, αλλά αντανακλά το φως του ήλιου, ενώ κάποιες άλλες λανθασμένες, όπως ότι σε αυτό υπάρχουν θάλασσες και ατμόσφαιρα.
