«Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο
και θα ‘ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο
γιατί μια καινούρια αγάπη θα χύνεται σα μέλι
κι από ένα σημείο της Γης αυτός ο ήλιος θ’ ανατέλλει»
Ένα κλεμμένο ποδήλατο. Ένα χαμένο όνειρο.
Όνειρα που κάνεις τα βράδια πριν πέσεις για ύπνο. Πριν ακόμα αποκοιμηθείς. Όταν ξαπλώνεις και ανοίγεις συζητήσεις με το ταβάνι. Πόσο θα ήθελες το ταβάνι να ήταν μια γυάλινη οροφή και να άνοιγες συνομιλίες με τα αστέρια.
Εκεί, που οι σκέψεις παίρνουν σάρκα και οστά, γίνονται εικόνες και αντικατοπτρίζονται στο άσπρο της οροφής. Που χωρίς καλά καλά να το καταλάβεις, ένα δάκρυ κυλάει για όλα αυτά που είχες μα έχασες, για όλα αυτά που ήθελες να γίνεις μα ποτέ δεν κατάφερες, για όλα όσα θα ήθελες να έχεις μα δεν μπόρεσες να αποκτήσεις.
Και κάπου εκεί ο ύπνος έρχεται και με έναν τρόπο γλυκό, σε αποκοιμίζει διώχνοντας κάθε σκέψη μακριά. Και το πρωί που ξημερώνει, δεν υπάρχει κανένα ίχνος της νύχτας. Ούτε ένα μικρό. Το σκοτάδι έχει φύγει και μαζί του έχει πάρει όλες τις σκέψεις, τις αμφιβολίες, τους φόβους. Έχει θάψει και πάλι τα μυστικά όσο πιο βαθιά μπορούσε. Στα έγκατα της γης, απροσπέλαστα από όλους και όλα. Έχει διώξει τα τέρατα που βρίσκουν καταφύγιο κάτω από τα κρεβάτια και μέσα στη ντουλάπα και στοιχειώνουν τα όνειρά μας.
Και θα υπάρξει ένα πρωινό που θα ξυπνήσεις και θα διασχίσεις τον κόσμο «και θα είναι πιο όμορφα και από ένα όνειρο». Όπου τα τέρατα και οι αμφιβολίες θα έχουν κρυφτεί τόσο καλά και θα έχουν δώσει τη θέση τους στην τόλμη και την αποφασιστικότητα. Όπου τα όνειρα δεν θα είναι πλέον συζητήσεις με το ταβάνι αλλά θα είναι η πραγματικότητά σου. Όπου όλα τα “θα” και τα “θέλω” θα μετατραπούν σε “τώρα” και σε “ζω”. Όπου ο κόσμος θα γεμίσει με χαρούμενες μελωδίες και ειδυλλιακές εικόνες και εσύ θα μένεις με την απορία πως τόσο καιρό δεν τα παρατηρούσες. Περπατώντας αργά χωρίς να βιάζεσαι, χτίζοντας το δικό σου όνειρο, μακριά από οτιδήποτε μπορεί να στο γκρεμίσει. Γιατί έχεις τη δυνατότητα να μετακινηθείς, να αλλάξεις κατεύθυνση και να πας εκεί όπου σε πάει το ρεύμα. Ή κόντρα σε αυτό. Αρκεί να το λέει η καρδιά σου.
Ακόμα και αν το ποδήλατο είναι κλεμμένο, πάντα θα υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος.
“Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα”
Νίκος Καζαντζάκης
One Comment
Ανώνυμος
Φανταστικό…