Φίλοι και φίλες, εκτός από το πυρετό του καλοκαιριού, τη περασμένη εβδομάδα ζήσαμε όλοι στο πυρετό των Ευρωεκλογών… κληθήκαμε να αξιοποιήσουμε το δικαίωμα της ψήφου μας για να επιλέξουμε ποιός θα μας εκπροσωπήσει στην Ευρώπη. Και αφού βγήκε το αποτέλεσμα όλοι το σχολιάσαμε είτε γιατί νιώθαμε ότι μας αφορά, είτε για λόγους “ψιλοκουβέντας” ώστε να γεμίσουμε τα κενά μεταξύ άλλων θεμάτων όπως επαγγελματικά, οικογενειακά ή οικονομικά που ίσως βρίσκουμε πιο σημαίνοντα. Αυτό που προσωπικά με κέντρισε πιο πολύ σχετικά με τις Ευρωεκλογές δεν ήταν τόσο το ίδιο το αποτέλεσμα, όσο ήταν το ποσοστό των Ευρωπαίων-Ελλήνων που απήχαν από αυτό. Πιο συγκεκριμένα προβληματίστικα: Γιατί αφήνουμε πολλές φορές Άλλους να αποφασίζουν για εμάς; Γιατί δυσκολευόμαστε να λάβουμε αποφάσεις;
Κατά τους Tiedeman και O’Hara μια απόφαση εξαρτάται από το βαθμό γνώσης του εαυτού μας και του περιβάλλοντος και κάνουν λόγο για τέσσερις τρόπους προσέγγισης της απόφασης: α) Λογική απόφαση, που συνδυάζει τη γνώση του εαυτού και του περιβάλλοντος, β) Διαισθητική απόφαση, όταν γνωρίζουμε τον εαυτό μας αλλά όχι το περιβάλλον, γ) Εξαρτημένη απόφαση, όταν γνωρίζουμε το περιβάλλον αλλά όχι τον εαυτό μας και δ) Αδυναμία λήψης απόφασης λόγω άγνοιας και των δύο (“Κατάσταση Σύγχυσης” όπως την ονομάζουν). Οι περισσότεροι λοιπόν Ευρωπαίοι αλλά και Ευρωπαίοι-Έλληνες την προηγούμενη εβδομάδα κινηθήκαμε κάπου μεταξύ Εξαρτημένης απόφασης και Απόλυτης Σύγχυσης που σαν καταστάσεις έχουν ένα κοινό….την έλλειψη του γνώθι σαυτόν που έλεγε και ο Σωκράτης.
Πριν αρχίσουμε λοιπόν το ρυθμικό αυτομαστίγωμα (!) και γυρνώντας στις ερωτήσεις που έθεσα στην αρχή του άρθρου, η απάντηση είναι πολύ απλή… η επιφανειακή αντίληψη του Εγώ μας και η έλλειψη γνώσεων μας κάνουν να παραλύουμε όταν βρισκόμαστε μπροστά σε μια απόφαση, η άγνοια φέρνει φόβο και μαζί με αυτόν δειλία στην ανάληψη οποιασδήποτε ευθύνης, χωρίς αυτό να σημαίνει όμως πως το αντίκτυπο της δράσης, ή (στη περίπτωση της κοινωνίας μας) της αδράνειας δεν θα μας επηρεάσει το ίδιο με τους υπόλοιπους! Εν ολίγοις, εφόσον συνυπάρχουμε σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον που πράγματι πολλές φορές είναι δύσκολο να κατανοήσουμε, να επεξεργαστούμε και τελικά να αποτελέσουμε ενεργό μέλος του, τι μας “σώζει”;
Ώρα για τα καλά νέα φίλοι μου, μόνοι μας “σωζόμαστε” ερχόμενοι πιο κοντά στο βάθος μας… γνωρίζοντας καλύτερα ποιοι είμαστε και τι θέλουμε, τι μας ευχαριστεί και τι μας απωθεί, τολμώντας να δεχτούμε τον εαυτό μας με όλες τις υπέροχες ατέλειες του, και έτσι με το θάρρος και τη δύναμη της αυτογνωσίας θα μπορέσουμε να βγούμε όλοι από την “Αποχή” σε όλους τους τομείς της ζωής μας! Γιατί τελικά ο μεγαλύτερος μας φόβος είναι η αποτυχία και προκειμένου να την αποφύγουμε φτάνουμε πολλές φορές να μη ζούμε αλλά απλώς να υπάρχουμε… και, ας το παραδεχτούμε, δεν υπάρχει μεγαλύτερη αποτυχία από αυτή, έτσι δεν είναι;