Τα κόμπλεξ μας και οι ανασφάλειες μας… όλους μας απασχολούν, και αν δεν έχουν απασχολήσει εμάς τους ίδιους ακόμα, σίγουρα θα έχουν απασχολήσει τους γύρω μας αφού όλοι διαθέτουμε και από τα δύο. Εκείνο που διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο είναι ο αριθμός και το μέγεθος… κάποιοι είμαστε περισσότερο κομπλεξικοί και κάποιοι λιγότερο!
Η αλήθεια είναι πως για τη πλειοψηφία αυτών ευθύνεται ο οικογενειακός μας κύκλος – κατά κύριο λόγο – και μεταγενέστερα, ίσως σε μικρότερο βαθμό, το σχολείο, οι φίλοι και οι σχέσεις μας. Καθώς μεγαλώνουμε και δημιουργούμε τη δική μας προσωπικότητα, ακόμα και μία φράση που μπορεί να ακούσουμε από τους γονείς μας, την οποία εμείς θα ερμηνεύσουμε με το δικό μας τρόπο, αρκεί για τη δημιουργία ενός κόμπλεξ ή μιας ανασφάλειας.
Τα πρότυπα με τα οποία μεγαλώνουμε παίζουν σημαντικό ρόλο, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως στη πορεία είναι αδύνατο να βελτιώσουμε καταστάσεις που υιοθετήσαμε άθελα μας! Η συμπεριφορά των γονιών μας, οι πράξεις τους απέναντί μας αλλά και η σχέση μεταξύ τους, μας επηρεάζουν θέλοντας και μη, εφόσον βρισκόμαστε όλοι στον ίδιο χώρο και μάλιστα για πολλά χρόνια. Η πρόκληση – και το πιο δύσκολο κομμάτι – είναι να αναγνωρίσουμε πραγματικά τα κόμπλεξ μας και τις ανασφάλειες μας. Το ότι μπορεί να τα γνωρίζουμε απλά, δε συνεπάγεται απαραίτητα κιόλας ότι τα έχουμε δει όντως και ότι είμαστε σε θέση να τα αντιμετωπίσουμε!
Θέλει κότσια για να τα δούμε κυριολεκτικά και μεγαλύτερη προσπάθεια για να τα καταπολεμήσουμε! Απαιτεί χρόνο και κόπο, γιατί δυστυχώς, ενώ δημιουργούνται εύκολα, αναγνωρίζονται και αποβάλλονται δύσκολα και σίγουρα όχι από τη μια μέρα στην άλλη!
Θα βρεθούνε στο δρόμο μας άνθρωποι, οι οποίοι θα μας τονίσουν κάποια από αυτά… Το αν θα τους ακούσουμε ή όχι, εξαρτάται από την δική μας ετοιμότητα τη δεδομένη χρονική στιγμή να δεχτούμε όσα μας είπαν! Και μαντέψτε… οι ανασφάλειες μας προβάλλονται συνήθως, όταν συναντάμε ανθρώπους με λιγότερες ανασφάλειες από εμάς! Όσο επιλέγουμε να συναναστρεφόμαστε με άτομα, περισσότερο ανασφαλή από τους ίδιους μας τους εαυτούς, οι δικές μας ανασφάλειες κρύβονται πίσω από τις δικές τους! Με άλλα λόγια, δε προλαβαίνουν να βγουν στην επιφάνεια…
Και όταν έρθει η ώρα για να βγουν, δε θα πρέπει να τις φοβηθούμε και να τις αρνηθούμε. Αν μας ενδιαφέρει να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, να απελευθερωθούμε, θα πρέπει να τις αντικρίσουμε. Καλύτερα να παραδεχτούμε τη στιγμή που νιώθουμε ανασφάλεια, παρά να προσπαθήσουμε να τη κρύψουμε. Με το να φερόμαστε άσχημα – στη προσπάθεια μας να μη την αντιμετωπίσουμε – όπως άλλωστε συμβαίνει τις περισσότερες φορές, οδηγούμαστε σε λανθασμένες συμπεριφορές και παρεξηγήσεις.
Kάνοντας φλας μπακ, θα διαπιστώσουμε πως οι περισσότερες ανασφάλειες εμφανίζονται συνήθως όταν δε θέλουμε. Εμφανίζονται σε σχέσεις που μας ενδιαφέρει να επενδύσουμε περισσότερο ή όταν νιώθουμε πιο έντονα συναισθήματα για κάποιον. Λογικό… όταν ο άλλος δε μας ενδιαφέρει και τόσο, είμαστε πιο χαλαροί!
Ανακουφίζει να μιλάς για αυτές ανοιχτά, να τις παραδέχεσαι και να ψάχνεις τρόπους να τις αντιμετωπίσεις. Και ακόμα πιο ανακουφιστικό είναι όταν βρίσκεις ανθρώπους που είναι διατεθειμένοι να σε βοηθήσουν και να σε στηρίξουν σε αυτή τη διαδρομή, όπως θα τους στηρίξεις και εσύ!
Όλοι έχουμε και όλοι θα συνεχίσουμε να έχουμε… και ίσως να μη τις επιλύσουμε τελείως ποτέ… αξίζει όμως να προσπαθήσουμε, αν θέλουμε να επενδύσουμε περισσότερο στους εαυτούς μας και στις σχέσεις μας!
