Πόσο χαώδης είσαι;

Όταν είσαι πρωτότοκος, είσαι αυτός που πρέπει. Τόσος όσος πρέπει, όπως πρέπει, και όποτε πρέπει. Δεν γίνεται επίτηδες, μετά από συνειδητή προσπάθεια. Είσαι γενετικά προγραμματισμένος για να παίξεις αυτόν το ρόλο. Και όσο καλύτερα τον ερμηνεύσεις στην παιδική ηλικία, τόσο πιο σίγουρο είναι ότι θα διαιωνιστεί και στις μετέπειτα.

Και επειδή μετά την ενηλικίωση, απελευθερώνεται το σύστημα αξιών και προτύπων, τα εκάστοτε standards στα οποία πρέπει ο πρωτότοκος να αντεπεξέλθει, ενσαρκώνουν πια τα δικά του φαντάσματα. Το σίγουρο είναι ότι, εξωγενώς επιβαλλόμενες λιγότερο ή περισσότερο, οι μεγάλες προσδοκίες καθοδηγούν τις αναλαμβανόμενες δράσεις και ποσοτικοποιούν υπό βαθμονομημένη κλίμακα το κάθε μορφής παραγόμενο αποτέλεσμα, ακόμα και σε κατά κοινή ομολογία μη μετρήσιμα ζητήματα.

Ποιο το περιθώριο χάους στην εξίσωση; Θα περίμενε κανείς μηδενικό, ώστε να μην διαταράσσεται η τάξη η οποία λογικά θα οδηγήσει στην επιτυχία. Μα στο ντετερμινιστικό μοντέλο της ζωής, η συνειδητοποίηση της χαοτικής ύπαρξης δεν αποτελεί παρά απλή αδυναμία πρόβλεψης, όχι αδυναμία απόδοσης.

Λοιπόν ναι, οι χαοτικές εκφάνσεις ενός κατά τα άλλα προσκοπικού μοντέλου:

Η ντουλάπα, το γραφείο, η τσάντα δεν είναι τακτοποιημένα, μα έχουν πάντα τα απαραίτητα (ως κρίνονται από τον υποφαινόμενο), και αν δεν τα έχουν υπάρχει τρόπος εναλλακτικής εξασφάλισης του επιθυμητού αποτελέσματος βάσει των υπαρχόντων και πρόχειρης ιδιοκατασκευής, για κάθε πιθανό αποδέκτη άμεσο ή έμμεσο;

Οι ώρες και το είδος του φαγητού δεν ακολουθούν σχεδόν ποτέ την πεπατημένη, με το σύνολο των προσλαμβανομένων ημερησίως να καταλήγει σε διατροφική ισορροπία, και μάλιστα με έμφαση στους υγιεινισμούς;

Υπάρχουν μακρές περίοδοι που τρέφεσαι σχεδόν αποκλειστικά από τα αποφάγια των παιδιών σου, και διατηρείς ακόμα την διατροφική ισορροπία;

Ξεκινάς τη φράση «σου έχω μια έκπληξη» χωρίς να έχεις ιδέα τι ακριβώς θα πεις μετά, και καλύπτονται ενθουσιωδώς τα παιδιά;

Ξεκινάς να γράψεις χωρίς αρχική ιδέα, προσχέδιο ή έστω βασικά σημεία, και αυτό που προκύπτει στο δρόμο είναι επαρκώς δομημένο;

Αναλαμβάνεις ευθύνες χωρίς να έχεις πλήρως αξιολογήσει το εύρος και το βάθος τους, και προκύπτει στην πορεία σχεδόν αυτό που θα είχες επιλέξει μετά από σχολαστική σκέψη; Ή τελοσπάντων έτσι νομίζεις. Το θέμα είναι ότι τελικά αντεπεξέρχεσαι και μάλιστα συνήθως ευχαρίστως.

Το σπίτι είναι υπερβολικά καθαρό αλλά ανάκατο; Τα ρούχα είναι υπερβολικά συχνά πλυμένα αλλά ασιδέρωτα; Φαγητό υπάρχει πάντα, αλλά δεν είναι πάντα μαγειρευτό, και αν είναι, δεν έχει πάντα σαφή τίτλο;

Κοιμίζεις ένα παιδί και ταυτόχρονα κάνεις λίστες ελέγχου στο μυαλό σου; Γενικότερα, κάνεις πολλά πράγματα παράλληλα για να γλιτώσεις χρόνο;

Οι ενέργειές σου υπαγορεύονται συνήθως από «πρέπει», ακόμα και όταν πρόκειται για επιθυμίες μεταμφιεσμένες σε υποχρεώσεις, οι δε επιθυμίες πραγματοποιούνται συνήθως σε κάλυψη μιας υποχρέωσης;

Η τελευταία στιγμή είναι πάντα πολύτιμη;

Ετυμηγορία, είσαι ένας χαώδης ενήλικος και πιθανότατα πρωτότοκος. Έχεις βάλει πολύ ψηλά τον πήχη σε δικού σου συστήματος αξιών ζητήματα, από κεκτημένη ταχύτητα σύμφωνα με τις απαιτήσεις της παιδικής σου ηλικίας, αγνοείς εσκεμμένα τις βασικές αρχές του καθωσπρεπισμού, και κάνεις πλημμελή έως καθόλου χρήση της «πεπατημένης», η οποία θα σου γλίτωνε κόπο, πιθανώς ως αντιδραστική έκφραση λόγω χρόνιας και μεγάλης πίεσης. Το αποτέλεσμά σου είναι ικανοποιητικό, η ταλαιπωρία σου συνήθως δυσανάλογη, και οι μέθοδοί σου ανορθόδοξοι.

Για τους μη χαώδεις ενήλικους πρωτότοκους, όλα αυτά θα φαίνονται απλώς αδιανόητα.