Κάθε χρόνο λίγο πριν την τελετή απονομής των όσκαρ το Χόλιγουντ μπαίνει σε ρυθμούς προεκλογικής εκστρατείας. Ανακοινώνονται οι υποψήφιοι και ξεκινάει αυτομάτως μία αλυσίδα αντιδράσεων: αναφορά στη δίκαιη ή μη επιλογή υποψηφίων, κριτική ταινιών και συντελεστών, προγνωστικά για τους νικητές και τους ηττημένους.
Στις ΗΠΑ τουλάχιστον η κατοχή ενός χρυσού αγαλματιδίου μεταφράζεται στην απόλυτη καταξίωση, γεγονός που το έχει αναγάγει σε αντικείμενο λατρείας. Ένα ολόκληρο πάρτυ εκατομμυρίων στήνεται ετησίως για την καθιερωμένη απονομή των όσκαρ, θεσμός που διανύει τον 87ο χρόνο ύπαρξής του. Στρώνεται το κόκκινο χαλί, οι ηθοποιοί και όχι μόνο πραγματοποιούν εμφανίσεις χιλιάδων δολαρίων, τα φλας αστράφτουν και η επικαιρότητα φλέγεται.
Πόσο σημαντικό όμως είναι πραγματικά το μικρό αυτό αγαλματίδιο; Μία ξεχωριστή απάντηση σε αυτό το ερώτημα φαίνεται να έδωσε ο Βασίλης Φωτόπουλος, διακεκριμένος ζωγράφος, σκηνοθέτης, καλλιτεχνικός διευθυντής και σκηνογράφος. Ο ίδιος το 1964 κέρδισε το όσκαρ καλλιτεχνικής διεύθυνσης για την ταινία “Ζορμπάς ο Έλληνας”. Στην περίπτωσή του όμως το πολυπόθητο αντικείμενο δεν έτυχε της αναμενόμενης αναγνώρισης και προβολής και αντί να τοποθετηθεί σε περίοπτη θέση στον προσωπικό χώρο του καλλιτέχνη κατέληξε ως αξεσουάρ στο καζανάκι του!
Σε συνέντευξή του ο γνωστός ηθοποιός Γιώργος Μιχαλακόπουλος αναφέρει ότι ο Φωτόπουλος κρέμασε το όσκαρ στην αλυσίδα από το καζανάκι του ως χερούλι, ενώ θυμάται τα λόγια του καλλιτέχνη: “Αυτή είναι η σωστή χρήση”. Με την κίνησή του αυτή θέλησε μάλλον να καταδείξει ότι αυτό που αληθινά αξίζει είναι η τέχνη και όχι τα βραβεία που την αφορούν.
Ιδιοτροπία ή απόδειξη της επίπλαστης Χολιγουντιανής γκλαμουριάς;
