Ο άνθρωπος δεν έχει αναπτυχθεί συμμετρικά, με την έννοια ότι από πλευράς γνώσης και λογικής φαίνεται ότι έχει ενηλικιωθεί, αλλά από πλευράς συναισθηματικής και ηθικής ανάπτυξης φαίνεται να παραμένει ανώριμος. Η ανάγκη της γρήγορης ωρίμανσης του ανθρώπου και στον συναισθηματικό και ηθικό τομέα φανερώνεται επιτακτική.
Για να πετύχουμε το στόχο μας, δηλ. να ωριμάσουμε συναισθηματικά και ηθικά, θα πρέπει πρώτα ν’ απαντήσουμε στο βασικό ερώτημα: Τι χαρακτηρίζει έναν ώριμο άνθρωπο; Η απάντηση είναι νομίζω σαφής: Είναι ο άνθρωπος με ελεύθερη και φιλόκοσμη σκέψη.
Όταν λέμε ότι ένας άνθρωπος έχει ελεύθερη σκέψη, ότι είναι ελεύθερος στοχαστής, προκύπτει το εύλογο ερώτημα: Η ελευθερία αυτή σε τι συνίσταται; Ο ελεύθερος άνθρωπος είναι ελεύθερος από τι; Με τον όρο ελεύθερη σκέψη, εννοούμε το άτομο που είναι ελεύθερο τουλάχιστον από τις εξής δύο μεγάλες αιχμαλωσίες: Από τα ανθρώπινα πάθη και από τις προκαταλήψεις.
Όταν προτείνουμε κάποιο ιδανικό πρότυπο ανθρώπου ή κάποια ιδανική λύση για κάποιο πρόβλημα, φροντίζουμε να διευκρινίζουμε ότι ξεκινάμε από το ιδανικό για να φθάσουμε σ’ αυτό που είναι ανθρωπίνως δυνατόν. Διευκρινίζουμε λοιπόν εδώ, ότι ο νέος ιδανικός άνθρωπος που προτείνουμε είναι αυτός, που με τη σωστή περιρρέουσα ατμόσφαιρα (αξίες, παιδεία, κοινωνία, πολιτισμό, πολιτική, κ.λ.π.), προσπαθεί να πλησιάσει, όσο το δυνατόν περισσότερο, τον νέο ιδανικό άνθρωπο. Μ’ αυτή τη θέση, κάνουμε σαφές ότι οι προτάσεις μας θέλουμε να είναι όσο γίνεται πιο κοντά στα μέτρα του ανθρώπου, γιατί διαφορετικά, αν κάποτε εφαρμοστούν, είναι καταδικασμένες ν’ αποτύχουν.
Ο ελεύθερος άνθρωπος μπορεί να πιστεύει σε κάποια θρησκεία, μπορεί να έχει ενδιαφέρον για την εξουσία, μπορεί ακόμα και να έχει εθνικιστικές τάσεις. Θα πρέπει όμως να έχει φθάσει σ’ αυτές τις επιλογές με καθαρό μυαλό, δηλαδή αφού πρώτα απελευθερώθηκε από τις αιχμαλωσίες του και ιδιαίτερα από τα πάθη του και τις προκαταλήψεις του. Επιπλέον, θα πρέπει να είναι πρόθυμος να συζητήσει και ν’ ακούσει απόψεις άλλων, που ενδεχομένως να είναι αντίθετες με τις δικές του, και αν τις βρει πειστικές, ν’ αλλάξει γνώμη, ή στάση, ή πεποίθηση.
Ο ελεύθερος στοχαστής χαρακτηρίζεται όχι τόσο γι’ αυτά που πιστεύει, αλλά για τον τρόπο με τον οποίο τα υποστηρίζει. Όταν κάποιος πιστεύει σε κάτι επειδή του το είπαν οι γονείς του ή γιατί του το υπέδειξε ο κοινωνικός περίγυρος, δεν είναι ελεύθερος στοχαστής. Αντίθετα, όταν κάποιος πιστεύει και στηρίζει (και αν χρειαστεί και με θυσίες) μια αξία, όπως π.χ. τη δικαιοσύνη, γιατί πείστηκε ο ίδιος ότι η δικαιοσύνη είναι ένα υπέρτατο κοινωνικό αγαθό, τότε αυτός είναι ένας πράγματι ελεύθερος άνθρωπος.
Ο άνθρωπος με ελεύθερη σκέψη πρέπει να γνωρίζει τα όριά του. Όπως έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες, να μην φθάνει στην ύβρη, γιατί τότε δεν βλέπει άλλα ενδιαφέροντα πέρα από τα δικά του, ή νομίζει ότι τα δικά του ενδιαφέροντα είναι τα μόνα σπουδαία.
Τα πάθη μας είναι η πιο ισχυρή αιχμαλωσία. Το χρήμα, η δόξα, η δύναμη, η προβολή, η μισαλλοδοξία, η ζήλια, το μίσος, ο φθόνος, και τόσα άλλα, όταν μάλιστα είναι σε έντονο βαθμό και ακόμα χειρότερα όταν φθάνουν σε ακραίες καταστάσεις, αιχμαλωτίζουν το άτομο για τα καλά. Τον μετατρέπουν σε όμηρο, έρμαιο των παθών του.
Η προκατάληψη είναι και αυτή εξίσου ισχυρή αιχμαλωσία. Οι ηθικές, κοινωνικές, θρησκευτικές, φυλετικές και εθνικιστικές διακρίσεις, καθώς και οι διακρίσεις ως προς την καταγωγή, το χρώμα του δέρματος, τη σωματική ή διανοητική ικανότητα, είναι μέρος του μεγάλου καταλόγου των προκαταλήψεων. Και εδώ, όπως και στην περίπτωση των παθών μας, όταν οι προκαταλήψεις φθάσουν σε υπερβολές και σε ακραίες καταστάσεις, αιχμαλωτίζουν το άτομο για τα καλά. Τον μετατρέπουν σε όμηρο, έρμαιο των προκαταλήψεών του.
Γι’ αυτούς που προσπάθησαν να ξεφύγουν από κάθε μορφή αιχμαλωσίας, φρονώ ότι δεν μπορεί να ισχυρισθεί κάποιος ότι τις ξεπέρασε όλες και πέρα για πέρα. Επομένως, ο ελεύθερος στοχαστής δεν είναι εκείνος που ξέφυγε απ’ όλες τις αιχμαλωσίες, αλλά εκείνος που συνεχώς μάχεται να τις υπερβεί, γιατί η κάθε μορφή αιχμαλωσίας «θολώνει» το μυαλό μας και δεν μπορούμε να δούμε τα πράγματα όπως πραγματικά είναι, αλλά τα βλέπουμε παραμορφωμένα. Δεν μπορούμε να αντικρίσουμε την αλήθεια, γιατί είναι σκιασμένη από τις αναρίθμητες αιχμαλωσίες μας. Σε μερικές δε περιπτώσεις δεν μπορούμε να τη δούμε καθόλου, γιατί είναι πολύ σκοτεινή, βρίσκεται στο απόλυτο σκοτάδι.
Ο άνθρωπος με ελεύθερη σκέψη μπορεί να μείνει ελεύθερος ακόμα και ανάμεσα στους τοίχους της φυλακής. Η ελευθερία είναι γι’ αυτόν σκοπός ζωής.
Με τον όρο ελεύθερη σκέψη, συνήθως εννοούμε κάτι το αντίθετο προς την επικρατούσα αντίληψη. Αυτό όμως είναι μονάχα ένα από τα πολλά συμπτώματα της ελεύθερης σκέψης, σημαντικότατο βέβαια, αλλά δεν αποτελεί την ουσία της ελεύθερης σκέψης.
Η αμφισβήτηση είναι πηγή εξέλιξης της γνώσης. Στην αμφισβήτηση οφείλει η ανθρωπότητα τα βήματα που έκανε προς τα μπρος, με κορυφαίους τους αρχαίους Έλληνες. Ο ελεύθερος στοχαστής αμφισβητεί μπροστά στο κατεστημένο. Δεν υποκλίνεται μπροστά στο κύρος κάποιων, δεν σκύβει μπροστά στην αυθεντία. Υποχωρεί μόνο στις αποδείξεις. Δεν επιθυμεί την απόλυτη ελευθερία της αναρχίας. Αντίθετα, η επιθυμία του είναι να ξέρει την αλήθεια
Ελεύθερη σκέψη είναι εκείνη που μπορεί ν’ αμφισβητεί με τεκμηριωμένο τρόπο τα δεδομένα, να διακρίνει ανάμεσα στη γνώση (αλήθεια), τη γνώμη και το αγαθό, καθώς και ν’ αγωνίζεται για τη δημιουργία των συνθηκών που επιφέρουν την κοινωνική και πνευματική τους σύγκλιση. Μέσα στο πλαίσιο αυτό, είναι προφανές ότι καθοριστικό ρόλο παίζει η απελευθέρωση του ανθρώπου από τις προκαταλήψεις και τ’ ανθρώπινα πάθη του.
Η ελεύθερη σκέψη είναι ο ακρογωνιαίος λίθος για την αναζήτηση της αλήθειας. Η ελεύθερη σκέψη είναι το διανοητικό θάρρος (ο φόβος κάνει μισούς τους ανθρώπους). Το αληθινό ύψος του ανθρώπου μετριέται με το μέτρο της ελεύθερης σκέψης.
Ο άνθρωπος με ελεύθερη σκέψη δεν ανταλλάσσει την τιμή του και την αξιοπρέπειά του, με τίποτα. Η ανθρωπότητα πάει μπροστά με τις εξαιρέσεις: Τους ολίγους εκείνους ελεύθερους ανθρώπους, που τολμούν να πουν τη γνώμη τους χωρίς προσωπείο, χωρίς ψέμα. Το άτομο με ελεύθερη σκέψη γνωρίζει ότι δεν πρόκειται να ανακαλύψεις νέους ωκεανούς, αν δεν έχεις το κουράγιο να ξεφύγεις από τη θέα της ακτής. Το άτομο με ελεύθερη σκέψη, αλλά ταυτόχρονα με σύνεση και καλοσύνη, είναι το επιθυμητό πρότυπο του ανθρώπου, για κάθε εποχή και για κάθε κοινωνία.
Ο άνθρωπος με ελεύθερη σκέψη μπορεί να είναι ευτυχισμένος, είτε είναι πλούσιος είτε φτωχός, είτε είναι διάσημος είτε ασήμαντος, είτε έχει παιδιά είτε όχι, είτε έχει καλή υγεία είτε όχι. Αρκεί να είναι ελεύθερος!
Αραβικό απόφθεγμα:
«Αυτός που δεν ξέρει τίποτα και δεν καταλαβαίνει, είναι ένας ανόητος. Απόφευγέ τον.
Αυτός που δεν ξέρει τίποτα και έχει τη συναίσθηση γι’ αυτό, είναι ένας απλοϊκός. Δίδαξέ τον.
Αυτός που έχει γνώσεις και δεν το γνωρίζει, κοιμάται. Ξύπνησέ τον.
Αυτός που έχει γνώσεις και έχει συναίσθηση αυτών που ξέρει, είναι σοφός. Ακολούθησέ τον.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΚΕΨΗΣ