Μοναξιά ή Μοναχικότητα;

Υπάρχουν μέρες που θέλω να μείνω μόνη μου. Υπάρχουν μέρες που θέλω να με πάρω μια τεράστια αγκαλιά και να μείνω μαζί μου. Υπάρχουν στιγμές που δεν θέλω κανέναν γύρω μου. Υπάρχουν στιγμές που θέλω να περπατήσω μόνη μου. Υπάρχου στιγμές που θέλω να πάρω το βιβλίο μου και να πάω για ένα καφέ μόνη μου. Υπάρχουν στιγμές που θέλω να πάω για ψώνια, μόνη μου, και υπάρχουν στιγμές που θέλω να πάω ένα ταξίδι μόνη μου. Υπάρχουν στιγμές που θέλω ν’ απολαύσω το ηλιοβασίλεμα μόνη μου. Υπάρχουν φορές που θέλω να κοιμηθώ μόνη μου. Υπάρχουν φορές που θέλω να πάω σ’ ένα μουσείο μόνη μου και να πιάσω καλλιτεχνική κουβέντα μ’ έναν άγνωστο. Υπάρχουν φορές που θέλω να δω μια συγκινητική ταινία και να κλάψω, μόνη μου. Υπάρχουν φορές που θέλω να γράψω κάτι στον εαυτό μου. Υπάρχουν στιγμές που μου αρέσει η παρέα του εαυτού μου. Υπάρχουν φορές που θέλω να κάνω διάλογο με τον εαυτό μου. Υπάρχουν φορές που θέλω την ησυχία μου και μένω στη σιωπή μου. Υπάρχουν φορές που έχουν γίνει τόσα στη ζωή μου (σε οικογενειακό, φιλικό, συναισθηματικό, επαγγελματικό, υπαρξιακό επίπεδο) που θέλω τον χρόνο μου για να τα δω, για να τ’ αφήσω να με αγγίξουν και να τ’ αγγίξω. Υπάρχουν φορές που κανείς δεν μπορεί να με καταλάβει αλλά μου φτάνει που με καταλαβαίνω εγώ. Υπάρχουν φορές που θέλω να κάνω διαλογισμό και να με γνωρίσω λίγο περισσότερο, σε βάθος. Υπάρχουν, όμως, και φορές που φοβάμαι να δω ποια είμαι. Υπάρχουν στιγμές που δεν αντέχω να δω το είδωλό μου στον καθρέφτη. Υπάρχουν φορές που δεν αντέχω να είμαι μόνη μου και θέλω παρέα από σημαντικούς ανθρώπους. Υπάρχουν φορές που θέλω να μιλάω συνέχεια. Υπάρχουν φορές που θέλω να με καλομαθαίνουν οι φίλοι μου. Υπάρχουν φορές που δεν ξέρω τι θέλω. Υπάρχουν στιγμές που αισθάνομαι ότι τρελαίνομαι.

Υπάρχουν στιγμές μοναξιάς και υπάρχουν στιγμές βαθιάς μοναχικότητας.

Κατά τον Όσσο υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην μοναξιά και τη μοναχικότητα. Η μοναξιά, λέει, είναι πόνος ενώ η μοναχικότητα είναι ειρήνη. Η μοναξιά είναι η κατάσταση που μας φοβίζει. Αισθανόμαστε την έλλειψη. Κάτι μας λείπει. Δεν είμαστε καλά χωρίς αυτό που θέλουμε, είμαστε μόνοι. Απ’ την άλλη, η μοναχικότητα είναι η πληρότητα. Είναι όταν είμαστε αρκετοί, ολόκληροι, και μπορούμε να μείνουμε με τον εαυτό μας. Όταν επιθυμούμε να μείνουμε με τον εαυτό μας, στην σιωπή. Επιθυμούμε την ποιοτική σχέση αλλά και στιγμή με τον εαυτό μας. Είμαστε ήδη ολόκληροι και δεν χρειαζόμαστε κάτι περισσότερο για να μας ολοκληρώσει. Τι κι αν κανείς δεν έχει τον χρόνο να πάει μαζί μου cinema? Μπορώ να πάω και μόνη μου. Είμαι αρκετή, δεν ντρέπομαι, δεν αισθάνομαι μοναξιά.

Ακούγεται ουτοπικό? Ακούγεται μακρινό ή γνώριμο? Ακούγεται όμορφο ή δύσκολο? Η μοναχικότητά μας δεν είναι εύκολη υπόθεση. Χρειάζεται ηρεμία, αγάπη και αρκετή ανοχή. Χρειάζεται υπομονή. Κι όταν βιαζόμαστε να μπούμε σε μια νέα κατάσταση, δεν έχουμε υπομονή. Βγαίνουμε μια βόλτα στη θάλασσα και μετά από λίγο ψάχνουμε κάτι στο κινητό, παίρνουμε κάποιον τηλέφωνο ή στέλνουμε ένα μήνυμα. Αντί να κάτσουμε με τον εαυτό μας, να πάρουμε βαθιές ανάσες γεμάτες οξυγόνο, και να πάρουμε τον χρόνο μας για να δούμε τι θα μας πει, δεν αντέχουμε.  Δεν μας φτάνει ο εαυτός μας και μεταφερόμαστε αλλού. Αλλού και όχι στο εδώ και τώρα. Χάνουμε το ηλιοβασίλεμα, χάνουμε ένα δελφίνι που μπορεί να κολυμπάει, χάνουμε την επαφή με την άμμο, με την γη. Χάνουμε την επαφή με τον εαυτό μας και την ασφάλεια με τον εαυτό μας απλά γιατί δεν αντέχουμε την μοναξιά μας. Η μοναξιά μπορεί να γίνει μοναχικότητα. Και μπορεί να ξαναγυρίσει στην μοναξιά. Είμαστε μοναδικές υπάρξεις αλλά και κοινωνικά όντα. Έχουμε ανάγκη από άλλους ανθρώπους. Δημιουργούμε σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους. Συν-υπάρχουμε με τους άλλους ανθρώπους. Για να συν-υπάρχουμε, όμως, θα χρειαστεί να λάβουμε υπ’ όψιν μας μια πολύ βασική προϋπόθεση. Για να συν-υπάρχουμε πρέπει πρώτα να υπάρχουμε. Δεν είναι κακό να θέλουμε παρέα και κους-κους με φίλους. Αλλά γιατί να υποφέρουμε όταν δεν μπορούμε να το έχουμε?

Μείνε στην σιωπή και μείνε με την βαθειά σου ύπαρξη. Το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να σε γνωρίσεις καλύτερα. Αντέχεις?