«Ένα αλλιώτικο ταξίδι». Τι διαφορετικό μπορεί να έχει αυτό το ταξίδι για το οποίο θα μιλήσουμε; Όλα τα ταξίδια πάνω κάτω τα ίδια δεν είναι; Βασικά όχι! Υπάρχει ένα είδος ταξιδιού που δεν μοιάζει καθόλου με τα υπόλοιπα, δεν το κανονίζεις μήνες με την οικογένεια σου, ούτε βρίσκετε όλοι μαζί τον προορισμό ακούγοντας μουσική ή βλέποντας τηλεόραση. Πως ονομάζεται αυτό το ταξίδι? Το προσφυγικό! Είναι όντως ένα αλλιώτικο ταξίδι καθώς στον ανακοινώνει “βίαια” η ίδια η ζωή, χωρίς να έχει συγκεκριμένο προορισμό, απλά ξέρεις ότι πρέπει να φύγεις όσο πιο γρήγορα γίνεται! Φεύγεις για ένα καλύτερο μέλλον και κάποιες ευτυχισμένες μέρες, χωρίς όμως όταν ξεκινάς να γνωρίζεις που αυτές βρίσκονται. Απλά ελπίζεις ότι κάπου σίγουρα υπάρχουν.
Υπάρχουν άραγε αυτές οι μέρες;
Σε μια βόλτα μου στο κέντρο της Αθήνας, κοντά στην Ομόνοια, είδα αρκετούς πρόσφυγες να είναι μαζεμένοι σε ένα δασάκι. Όταν πλησίασα είδα ότι είχαν συγκεντρωθεί γύρω από μια ηλικιωμένη κυρία, η οποία κρατούσε μια σακούλα με τρόφιμα. Όποιος κατάφερνε να πάρει κάτι φαγώσιμο, το πήγαινε κατευθείαν στην οικογένεια του να το μοιραστούνε όλοι μαζί. Τελικά όντως υπάρχουν οι καλύτερες μέρες, αυτές είναι… Άμα τα βάλεις κάτω και δεις το πώς ταξιδεύει ένας πρόσφυγας από τη χώρα του, αφήνοντας πίσω οικογένεια, δουλειά, φίλους και έρωτες, είναι τουλάχιστον δύσκολο να δεχτείς ότι όλα αυτά τα γίνονται για να καταλήξει σε ένα πάρκο στην ομόνοια να παρακαλάει για ένα πιάτο φαί!
Για να δούμε όμως, σταματάνε εκεί τα εμπόδια που έχουν να αντιμετωπίσουν;
Φεύγοντας από την ομόνοια, πιο κάτω, ένας άντρας μέσα από ένα μαγαζί φώναζε σε 2 περαστικούς που μπαίνανε μέσα, «Να φύγετε, να φύγετε μας βρωμίσατε, να γυρίσετε στη χώρα σας.». Άρα; Φεύγεις με προορισμό ‘’κάποιες ευτυχισμένες μέρες’’ για να καταλήξεις, στη καλύτερη, νηστικός σε ένα παγκάκι όπου ταυτόχρονα θα είσαι ανεπιθύμητος και υποχρεωμένος να ακούς να σε βρίζουν καθημερινά, μπροστά στα παιδιά σου τα οποία συνεχώς ρωτούν «Μπαμπά γιατί μας φωνάζουν εκείνοι οι κύριοι?» Άντε να τους εξηγήσεις τώρα. Ποιος κανονίζει τέτοιου είδους ταξίδια λοιπόν; Ποιος είναι εκείνος που μπορεί να στερήσει την ευκαιρία από ένα παιδί να μη ζήσει μέσα σον πόλεμο; Πολλά τα ερωτήματα που δεν έχουν απαντηθεί, αλλά ξέρω πως όλοι γνωρίζουμε την απάντηση.
Δεν μπορώ να νιώσω πόσος πόνος υπάρχει στις καρδιές αυτών των ανθρώπων, αλλά ούτε μπορώ να καταλάβω από πού πηγάζει τόσο πάθος για ζωή, όταν όλα δείχνουν πως δεν υπάρχει καμιά ελπίδα. Το μόνο που μπορώ να νιώσω είναι την ‘’αηδία’’ για την αντιμετώπιση που έχουν αυτά τα άτομα και ίσως και μια μικρή αγωνία μήπως και εγώ κάποια μέρα καταλήξω να σκέφτομαι όπως ο ‘’κύριος’’ σε κείνο το μαγαζί.
Μάλλον το ταξίδι αυτών των ανθρώπων είναι πολύ διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Ένα ταξίδι που σε φέρνει κοντά με ανθρώπους, που αντί να σε καλωσορίσουν, σε βρίζουν επειδή έχεις άλλο χρώμα, μιλάς άλλη γλώσσα και πιστεύεις σε άλλο Θεό. Λες και εμείς τα διαλέξαμε όλα αυτά. Εμείς οι ‘’Ευρωπαίοι’’ διαλέξαμε να μένουμε στην τρανή Ευρώπη, δεν έγινε κατά τύχη. Κατά τύχη ανώτεροι λοιπόν… μεγάλη μαγκιά στις μέρες μας! Σίγουρα είναι άσχημη η εικόνα να έχουν γεμίσει τα λιμάνια πρόσφυγες, αλλά είναι πιο άσχημη εικόνα να γεμίσει η θάλασσα νεκρά σώματα. Αν δεν θέλουμε να δώσουμε όλοι μαζί τον αγώνα να μην γίνεται το Αιγαίο υγρός τάφος παιδιών, τότε να μου λείπει και η Ευρώπη τους και η κοινωνία τους! Το πόσο αξίζουμε δεν φαίνεται στο τι έχουμε πετύχει σε επαγγελματικό επίπεδο, δεν φαίνεται στο τι αμάξι έχουμε, ούτε φαίνεται στο πόσα λεφτά βγάζουμε! Φαίνεται στο πως φερόμαστε σε κάποιον που μας χρειάζεται! Ένας στίχος λέει ‘’ Είσαστε λίγοι για αυτόν τον κόσμο, είμαστε λίγοι σε αυτόν τον κόσμο’’. Και μάλλον οι πιο πολλοί είναι λίγοι για τον κόσμο που ονειρεύομαι!
“Αλίμονο αν μια μέρα ξυπνήσεις και θελήσεις την αγάπη αυτού του κόσμου.”
