Αλήθεια, γιατί περιφρονούμε το θαυμαστό κουτί των Τεχνών; Γιατί δεν το ανοίγουμε με θρησκευτική ευλάβεια για να κοινωνήσουμε μια – μια τις θείες τέχνες κι ο καθείς ας λάβει το χρησμό να φωτίσει με της τέχνης την λάμψη, τα σκοτεινά μονοπάτια των καιρών!
Φωνήεντα, άναρθρες κραυγές σ’ ένα πανδαιμόνιο οργίων τέχνης εκκεντρικής, σεξουαλικής απελευθέρωσης και απόλυτης εναρμόνισης κίνησης και φαλλικού παλμού. Το γιατί μας το προβάλουν, δεν έχω καταλάβει, για να ευφρανθεί η ψυχή μας, για να απελευθερωθούν τα ένστικτά μας ή για να προβληθούν οι συνεργάτες του αξιότιμου Βέλγου κ. Φαμπρ; Ο Πολιτισμός μας κατά την ταπεινή μου άποψη, δεν έχει ανάγκη ν’ απογυμνωθεί και να ντυθεί μονάχα με κραυγές της άγριας και ασμίλευτης φύσης μας, για να προχωρήσει.
Έχει ανάγκη από λόγο μεστό – διδακτικό. Έχει ανάγκη από διεξόδους ώριμες και κατασταλαγμένες κι όχι φυγή στα νέα δάση της Ευρώπης για να πλαισιώσουν με τους κατά τα άλλα προοδευτικούς – εκκεντρικούς και απελευθερωμένους καλλιτέχνες – ολύμπιους θεούς. Γιατί θεωρώ ότι οι ολύμπιοι θεοί, σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία, παρά τα ελαττώματα τους ήταν πλασμένοι με το ολύμπιο φως κι επομένως τα διδάγματα ήταν ουσίας, με το κοινό. Τώρα στη θέα της στυγνής, ουρλιαστικής απογύμνωσης των πρωταγωνιστών και πεφωτισμένων δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια λύτρωση εσωτερική, από τη σκοτεινή πτώση αξιών και η φυγή δια των κραυγών κι όχι δια του έναρθρου λόγου όπως στη ζούγκλα, αναπαράσταση αγρίων πλασμάτων.
Αγαπημένος τρόπος έκφρασης του κ. Γιαν Φαμπρ, σύμφωνα με τους κριτικούς, είναι η σεξουαλική βιαιότητα στα όρια της χυδαιότητας, ενώ δεν λείπουν και οι σκοτεινές σκηνές θρίλερ στα όρια του μακάβριου…
Θα έλεγα, παρατηρώντας τις φωτογραφίες των έργων που τον έκαναν διάσημο, ότι επί της ουσίας ίσως να θέλει να παρουσιάσει την πτώση του ανθρώπου σε όλες του τις φάσεις και τελικά κατατάσσει τον άνθρωπο σε ένα ον με ένστικτα που λειτουργούν τις περισσότερες φορές, για να ανασυρθεί από την αφάνεια σε μετάλλαξη κι όχι σε υπέρτατη ανάταση!
Αναρωτιέμαι, το ελληνικό κοινό επιθυμεί ν’ απολαύσει αυτού του είδους το καλλιτεχνικό, βελγικό θέαμα «βακχευμένο θέαμα ολύμπιου κάλλους και αδυσώπητης πρόκλησης», όπως προλογίζει ο ίδιος ο δημιουργός και μάλιστα, στον καθαγιασμένο θεατρικό ιερό χώρο της Επιδαύρου;
Είναι αυτό που πραγματικά μας έλειπε για να βγούμε από τα τόσα αδιέξοδα;
Ποιος ξέρει; Ω καιροί! Ω ήθη! O tempora! O mores!
Εύα Καπελλάκη – Κοντού [Εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Federico II”].
