Για να είμαι ειλικρινής, άλλο άρθρο είχα στο πλάνο μου να γράψω, άλλο έγραψα. Η αιτία ήταν ένας «τύπος» που τα είπε τόσο ωραία και με βρήκε τόσο σύμφωνη σε όλα, που είδα στα γραφόμενά του εμένα και την άποψη μου αποτυπωμένα στο διαδικτυακό χαρτί.
Τα τελευταία 3 σχεδόν χρόνια έχει παρατηρηθεί ένα κύμα μετανάστευσης, εφάμιλλο με εκείνο κάπου κοντά στις δεκαετίες του ’60-’70. Φεύγει ο κόσμος να βρει δουλειά τι να κάνει… Και καλά αν είσαι μόνος σου, αν έχεις και οικογένεια από πίσω γίνονται δεκαπλάσιοι οι λόγοι που σε ωθούν να το κάνεις. Μακάρι αυτοί οι άνθρωποι να σταθούν τυχεροί στην επιλογή τους, γιατί είναι τόσο δύσκολο να φεύγεις από την πατρίδα σου, πόσο μάλλον αν αυτή είναι η Ελλάδα.
Είμαι 34 ετών και επέλεξα να ζήσω με όποιες συνέπειες στην Ελλάδα της κρίσης… Κοίτα να δεις τι έφερε στην επιφάνεια…
Ότι ήταν προβληματικό, τσουπ ξεπρόβαλλε στην επιφάνεια πιο ζωηρό από ποτέ και δίνει παράσταση καθημερινά μπροστά στα μάτια μας. Μια δεξιά που εξόντωσε τις επιχειρήσεις, μια και καλά σωτήρια αριστερά που υπέγραψε τα επόμενα μνημόνια υπό το καθεστώς ενός κραυγαλέου «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος, εργοδότες που πατάν επί πτωμάτων, ακροδεξιοί που πήραν την καρέκλα τους στο κοινοβούλιο και έμειναν να φωνάζουν πως για όλα τα πράγματα φταίνε οι μετανάστες, μια πεθαμένη αριστερά που ανάθεμα κι αν ξέρει γιατί φωνάζει και κάποιοι «πασπαρτούδες» που τους πάει και τους φέρνει ο άνεμος. Αλληλοκατηγορίες στη Βουλή μεταξύ των κομμάτων, αλληλοκατηγορίες μεταξύ υπαλλήλων στη δουλειά, μεταξύ των ανθρώπων στις γειτονιές… Για όλα να φταίει πάντα ο άλλος…
Μέσα σε αυτή τη χαοτική κατάσταση ξέρεις και τι άλλο βγήκε προς τα έξω και έλαμψε; Η όμορφη πλευρά μας… αυτή που μας έκανε να πούμε πως ήρθε η ώρα να αποχωριστούμε αυτό το ρούχο που μένει χρόνια στη ντουλάπα από πείσμα μας και να το δώσουμε σε αυτόν που το χρειάζεται. Αυτή που μας έκανε να φτιάξουμε ένα παραπάνω πιάτο φαγητό και να το δώσουμε σε κάποιον που το έχει ανάγκη… βγήκαν τα «όμορφά» μας και φώτισαν τον κόσμο.
Είδα ανθρώπους με τη μύτη ψηλά να προσγειώνονται απότομα και να χάνουν την ανούσια υπερηφάνεια που διέθεταν… είδα άτομα να μαζεύονται σε σπίτια γιατί που να περισσέψουν λεφτά για έξοδο και έτσι να έρχονται ανθρωπίνως πιο κοντά ο ένας στον άλλον.
Είδα νέους ανθρώπους να ονειρεύονται σε πείσμα των καιρών και ξέρεις αυτά τα όνειρα έχουν μεγαλύτερη δύναμη μέσα τους… Είδα την ανάγκη για ανθρώπινη επαφή να γίνεται όλο και μεγαλύτερη. Είδα να γίνεται επαναπροσδιορισμός των αξιών. Είδα πολλά και βλέπω καθημερινά περισσότερα. Πράγματα που με κάνουν να εξασκώ το μυαλό μου, να το βάζω να δουλέψει επιτέλους, να δουλέψει ουσιαστικά πια. Πράγματα που μου θυμίζουν πως τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή και πως η ζωή είναι εδώ και τώρα, το χθες πέθανε το αύριο ακόμα αργεί… Μένω λοιπόν στην Ελλάδα μου, που και μέσα στα ζόρια κάτι έχει να μου μάθει… αυτό το ξέρω σίγουρα!
Carpe Diem λοιπόν…