Η αλήθεια είναι ότι σκέφτηκα πολλές «κλισέ» εκφράσεις για να προλογίσω αυτό το άρθρο, αλλά καμία δεν μπορούσε να εκφράσει ακριβώς το πώς αισθάνομαι. Έτσι αποφάσισα να κάνω μια προσπάθεια και να περιγράψω με τον δικό μου τρόπο τα συναισθήματα που υπάρχουν όταν βρίσκεσαι μακριά από τους φίλους σου.
Λέγεται ότι αν μία φιλία αντέξει 7 χρόνια, τότε θα διαρκέσει για το υπόλοιπο της ζωής σου. Κανείς όμως δε σου λέει το πόσο άσχημο είναι να αποχωρίζεσαι τους ανθρώπους αυτούς που εδώ και τόσα χρόνια ήταν δίπλα σου, όταν για χάρη των σπουδών σας διασκορπίζεστε εδώ κι εκεί. Θα μου πεις ότι γνωρίζεις καινούρια άτομα και αποκτάς εμπειρίες, αλλά αξίζουν όλα αυτά όταν δεν μπορείς να τα μοιραστείς με κάποιον που αγαπάς; Βλέπεις για μένα οι φίλοι των σχολικών μου χρόνων ήταν και είναι οι πιο σημαντικοί! Ήταν εκεί για μένα όποτε και αν τους χρειάστηκα, με ξέρουν σαν να ήταν οικογένειά μου και δεν σταμάτησαν ποτέ να προσπαθούν για μένα κι ας μην είμαι ο πιο εύκολος και προσιτός άνθρωπος του κόσμου. Γι’ αυτό και μου λείπουν απίστευτα! Μόνο μέσω τηλεφώνου, skype και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης είναι δύσκολο να κρατηθεί μία φιλία ζωντανή. Γιατί όπως και να το κάνουμε, θες να είσαι δίπλα στην κολλητή ή στον κολλητό σου όταν κάτι καλό ή κακό τους συμβαίνει, θες να μπορείς ανά πάσα στιγμή να τρέξεις κοντά τους, θες να ξεσπάσεις όταν δεν είσαι καλά και να ξέρεις ότι όπως και η οικογένειά σου, αυτοί θα μείνουν εκεί και δε θα σε παρατήσουν, θες να ανακαλύψετε μαζί τον κόσμο! Πώς να αποδεχτείς λοιπόν το γεγονός ότι θα τους βλέπεις μόνο Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι που θα επιστρέφετε στα πάτρια εδάφη και ξέροντας ότι λίγες μέρες μετά θα τους αποχωριστείς πάλι για να επιστρέψεις πίσω στη «βάση»;
Υποθέτω ότι έτσι είναι η ζωή και πρέπει να το αποδεχθούμε. Κάποια πράγματα, και συνήθως τα πιο όμορφα, απαιτούν υπομονή και δύναμη για να τα κατακτήσεις!
