Πόσες φορές στη ζωή μας δεν ήρθε μια στιγμή, που απλά θέλαμε να κλείσουμε την πόρτα πίσω μας και να χαθούμε? Πόσες φορές δεν αντέξαμε, δεν παλέψαμε με τον ίδιο μας τον εαυτό για να κρατήσουμε λέξεις, απόψεις, μόνο και μόνο για να διαφυλάξουμε ισορροπίες και πρέπει; Πόσες φορές δεν αντέχαμε ούτε να σηκωθούμε απ’ το κρεβάτι, δεν αντέχαμε ούτε την καλημέρα, ούτε την καθημερινότητα κι όμως σφίξαμε τα δόντια και βάλαμε την καλύτερη μας μάσκα, χωρίς κανείς να καταλάβει, πως μέσα μας όλα είναι άνω κάτω;
Και ενώ η θύελλα εσωτερικά γκρέμιζε εικόνες, ελπίδες και όνειρα, εμείς διεκπεραιώναμε τα πάντα, παίρναμε αποφάσεις, λειτουργούσαμε μηχανικά και απροσδόκητα σωστά. Παρηγορούσαμε άλλους, συγχωρούσαμε αυτούς, που τόσο απλά μας κοροϊδέψαν και κρατούσαμε την ψυχραιμία μας τόσο εκνευριστικά, που στο τέλος της ημέρας, απλά θέλαμε να κρυφτούμε κάτω απ’ το πάπλωμα μας και να ζήσουμε στη δική μας διάσταση, ξανακάνοντας τα όλα απ’ την αρχή στη σκέψη μας, όπως όμως θα θέλαμε να είναι στην πραγματικότητα.
Πρέπει να το παραδεχτώ, η ζωή δεν ήταν και τόσο απλόχερη μαζί μου, μέχρι τώρα. Αν πω πως αυτή τη στιγμή κάνω ένα πρόχειρο ταμείο, μάλλον θα βγω πολύ μείον. Και το αστείο είναι πως εκείνες τις μικρές όμορφες στιγμές που μου χάρισε, εγώ τις ρούφηξα μέχρι την τελευταία τους στάλα. Ενώ τις πίκρες, τις απώλειες, τα χαστούκια με μια λέξη, τα δέχτηκα αδιαμαρτύρητα, σαν μια φυσιολογική συνέχεια ενός ανθρώπου που ζει και νιώθει.
Βήμα βήμα, λοιπόν, αποφάσισα να συνεχίσω τον αγώνα. Με πόδια βαριά και κουράγιο μισοτσακισμένο. Με καρδιά χιλιομπαλωμένη και μυαλό μισομπερδεμένο.
Κι όσο για κείνους, που όλα τους είναι ένα βόλεμα και με κοιτάνε γελώντας ή με οίκτο, το γνωρίζω καλά πως η ζωή επιστρέφει συμπεριφορές. Άλλωστε κι εγώ πλήρωσα οποιοδήποτε λάθος έκανα και με τιμήματα μάλιστα υπέρογκα.
Ανέκαθεν πίστευα έντονα πως οι διαπροσωπικές σχέσεις είναι απίστευτα δύσκολες, σε επίπεδο άλυτου γρίφου. Κι η ζωή στο κάθε λεπτό της με επιβεβαιώνει, με εκπλήσσει, με ωθεί να μην απορώ πια, με τίποτα. Οι άνθρωποι είναι τελικά ένα μυστήριο που άλλοτε έμοιαζε με δρόμους ανοικτής πρόσβασης, μα ξαφνικά αποδεικνύουν πόσο δύσβατοι μπορεί να γίνουν.
Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου η οικογένειά μου και οι λίγοι φίλοι μου, έλεγαν συνέχεια να μην εμπιστεύομαι κανέναν και βέβαια στο τέλος κάθε φορά που μάζευα τα κομμάτια μου επιβεβαιωνόντουσαν οι φόβοι τους.
Γεννιόμαστε όμως για να εμπιστευτούμε. Τα βρέφη έρχονται στον κόσμο για να δημιουργήσουν δεσμούς με τα πρόσωπα που τα φροντίζουν, ώστε να μπορέσουν να αναπτυχθούν στον συναισθηματικό και τον κοινωνικό τομέα. Είναι όμως συναίσθημα η εμπιστοσύνη; Ή μήπως καλύτερα προσδιορίζεται ως αξία; Όσο δύσκολο είναι να νιώσεις εμπιστοσύνη και να ζήσεις με εμπιστοσύνη, τόσ
ο δύσκολο είναι να προσπαθήσεις να μιλήσεις γι’ αυτή και να την αποσαφηνίσεις εννοιολογικά. Ξέρουμε ότι η εμπιστοσύνη ενθαρρύνει και χαρίζει αυτοεκτίμηση, καλλιεργεί εσωτερικά κίνητρα και αισιοδοξία. Η εμπιστοσύνη είναι όμως και ευθύνη. Σε εμπιστεύομαι σημαίνει σε θεωρώ υπεύθυνο. Και εσύ, ως αποδέκτης της εμπιστοσύνης που σου απευθύνω, αναλαμβάνεις πολύ σοβαρά τον ρόλο της εκπλήρωσης μιας άρρητης προσδοκίας. Όταν ο γονιός εμπιστεύεται το παιδί του, το μαθαίνει ότι οι άνθρωποι είναι καλοί, ο κόσμος είναι ασφαλής, ότι μπορεί να αλλάξει ό,τι δεν του αρέσει αν προσπαθήσει, του μαθαίνει να μη φοβάται και να μπορεί να έχει τον έλεγχο της ζωής του.
Για να εμπιστευτείς τον άλλο, χρειάζεται να εμπιστεύεσαι καταρχήν τον εαυτό σου. Η εμπιστοσύνη είναι ένα δώρο που χαρίζεται με ανοιχτή την καρδιά, με ειλικρίνεια και γενναιοδωρία.
Και για αυτό τον λόγο αποφασίζω, ότι παρότι έχω φάει πολλά χαστούκια στην ζωή μου, εγώ θα συνεχίσω να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους και να ζω με τις αξίες που με έχουν μεγαλώσει οι γονείς μου! Ναι πιστεύω στον Άγιο Βασίλη που κάποια στιγμή θα μου φέρει τον άντρα των ονείρων μου, πιστεύω στο καλό που κρύβουν οι άνθρωποι, πιστεύω ότι θα έρθει η παγκόσμια Ειρήνη, όταν όλοι μας αρχίσουμε να το πιστεύουμε και να το θέλουμε!!!! Μπορεί να ακούγομαι ηλίθια ρομαντική που ζω στον δικό μου κόσμο και να μην με παίρνουν στα σοβαρά αλλά δεν πειράζει! Δεν πρόκειται να αλλάξω εγώ! Θα προσπαθήσω να είμαι στον δρόμο του Θεού και να κάνω όσους περισσότερους συνοδοιπόρους σε αυτή την ζωή να δουν τον κόσμο με τα δικά μου αφελή μάτια και ίσως καταφέρουμε να πραγματοποιήσουμε αυτό που τώρα φαίνεται ακατόρθωτο, έναν κόσμο χωρίς κακία!!!!
