Καμία πολιτική, θρησκευτική και γενικότερα κάποιας “ομάδας” πεποίθηση, δεν δικαιολογεί θηριωδίες.
Στις 24 Απριλίου 1915, ξεκίνησε η γενοκτονία των Αρμενίων με τον ακριβή αριθμό των νεκρών να μην έχει προσδιορισθεί.
Στις 28 Απριλίου του 1986,έφυγε από τη ζωή ο Σπύρος Μουστακλής,στρατιωτικός με σημαντική αντιδικτατορική δράση και έχοντας βασανιστεί ανελέητα από τη χούντα τα προηγούμενα χρόνια.
Το 1992 αστυνομικοί ξυλοκοπούν μέχρι θανάτου τον έγχρωμο Ρόντνεϊ Κινγκ και αθωώνονται.
Το 1995 στον τελικό κυπέλλου Ελλάδας ποδοσφαίρου, “οπαδοί” ξυλοκοπούν άγρια τον διαιτητή του αγώνα, Φίλιππο Μπάκα.
Και αυτά απλώς είναι ελάχιστα παραδείγματα. Γενοκτονίες, βασανισμοί, εκτελέσεις, πόλεμοι, πυρηνικά όπλα, δολοφονίες, ξυλοκοπήσεις, βιασμοί, επιβολή καθεστώτων, άρση των ελευθεριών και καταπάτηση των δικαιωμάτων.
Όλα αυτά στο όνομα κάποιας πεποίθησης, κάποιου ιδανικού. Μιας πεποίθησης μεγαλύτερης και σημαντικότερης από τη ζωή την ίδια, από το σεβασμό και την ειρηνική συνύπαρξη, από την αγάπη και την πίστη στη διαφορετικότητα ως κινητήριο δύναμη της κοινωνίας.
Όλα αυτά στο όνομα της ανθρωπότητας. Μιας ανθρωπότητας που ευτελίζεται και γίνεται έρμαιο της κάθε οντότητας που επιζητά τη δύναμη, την εξουσία, την ανάδυση από την αφάνεια. “Οντότητας” γιατί άνθρωπος λέγεται μόνο αυτός που σέβεται και κατανοεί το μεγαλείο της ύπαρξης χωρίς καμία διάκριση.
