Υλική πρόοδος: Φάρμακο ή φαρμάκι;

Στις μέρες μας ο άνθρωπος των βιομηχανικών κοινωνιών βιώνει την τεχνολογική εξέλιξη, την αναβάθμιση του υλικού πολιτισμού, της επιστήμης και επικροτεί την εκβιομηχάνιση της κοινωνίας που συμβάλλει στην κάλυψη των υλικών αναγκών και μεγιστοποίηση των κερδών. Στην προσπάθεια του να βρει ένα συμπαραστάτη, τη μηχανή που θα τον διευκολύνει, υπερτίμησε τις δυνάμεις του και έχοντας ως όραμα να γίνει υπεράνθρωπος, γίνεται απάνθρωπος, χωρίς ψυχικό αποταμίευμα και πνευματικό εξοπλισμό, ενώ η αποξένωση των ψυχών είναι χαρακτηριστικό του καιρού μας από τα πιο βαρυσήμαντα. Και η ανθρώπινη μοναξιά μεγαλώνει, γίνεται ανυπόφορη, εφιάλτης.
Αποτελεί αδιαπραγμάτευτη άποψη πως αποξενωθήκαμε όχι μόνο από τον συνάνθρωπο αλλά και από τον εαυτό μας. Η ανάπτυξη διαπροσωπικών σχέσεων δεν αποτελεί πηγή ζωής και ευημερίας καθώς οι φιλίες, οι κοινωνικές σχέσεις υποτιμούνται και δεν επιδιώκουμε μια ουσιαστική επικοινωνία ώστε να διεισδύσουμε στην ψυχοσύνθεση ενός άλλου ανθρώπου. Κλειστήκαμε σε κουτιά με ανέσεις περιττές και ανάγκες πλασματικές και στην ίδια πόλη δεν έχουμε καιρό να ανταμώσουμε τον αδερφό μας ή το παιδί μας που δεχόμαστε να αναθρέψουμε κάτω από τη στέγη μας χωρίς να γνωρίσουμε την ψυχή του και εκείνο τη δίκη μας. Και γινόμαστε νευρικοί ,νευρωτικοί, αγχώδεις και αγωνιούμε να προοδεύσουμε υλικά και τεχνολογικά, χωρίς συναισθηματικά ερείσματα και καρποφόρες σχέσεις.
Ο σκοπός του σημερινού ανθρώπου που ζει μέσα στις βιομηχανικές κοινωνίες, είναι να πουλήσει τον εαυτό του με επιτυχία στην αγορά. Και όταν αυτό γίνεται αυτοσκοπός, κλονίζεται κάθε ανθρώπινη σχέση και μάταια αναζητούμε μια σανίδα σωτηρίας. Το αίσθημα της αξίας μας πλέον εξαρτάται από την επιτυχία, δηλαδή από το αν μπορούμε να πουλήσουμε σε συμφέρουσα τιμή τον εαυτό μας, το σώμα μας, τη νόηση μας. Και η ψυχή μας ακόμη είναι το κεφάλαιο μας. Ανθρώπινες ιδιότητες όπως φιλία, ευγένεια, καλοσύνη και άλλα πιο ιερά ακόμη πράγματα αντικρίζονται σαν εμπορεύματα, είδη χρήσιμα, αναγραμμένα επάνω στο πακέτο της προσωπικότητας που βοηθούν στην ανθρώπινη αγορά να επιτευχθούν υψηλότερες τιμές. Κι έτσι βλέπουμε πως οι συμπληγάδες της τεχνοκρατίας συμπίεσαν τη γνήσια έκφραση του ανθρώπου, τον αποξένωσαν, από το πλησίον του και δυστυχώς και από τον ίδιο του τον εαυτό.

Θα μπορούσε σε αυτό το σημείο να αναρωτηθεί κανείς, μήπως αξίζει να αρνηθούμε τελικά όσα αναβαθμίζουν το βιοτικό μας επίπεδο, την επιστήμη και την τεχνολογία που ωραιοποιούν τη ζωή μας; Η απάντηση είναι φυσικά πως δε μπορούμε και δε θέλουμε να δεχτούμε να γυρίσουμε στην εποχή της λάσπης, της χολέρας γιατί ο άνθρωπος όπως υποδηλώνει και η έννοια του, άνω και θρώσκω, θα κοιτάζει ψηλά και θα διευρύνει τους πνευματικούς και γνωσιολογικούς τους ορίζοντες .Αξίζει όμως να πασχίσει αγόγγυστα να απαγκιστρωθεί από την καταναλωτική του μανία, την τεχνοκρατική παραμόρφωση ,τα χαμερπή πάθη και ο,τι άλλο βλάπτει την ψυχοσύνθεση του. Εξάλλου, η εσωτερική ποιοτική πρόοδος δεν αναστέλλει κάθε τεχνολογική κατάκτηση ,αλλά λυτρώνει από καταστάσεις που εκμαυλίζουν την ανθρώπινη οντότητα και την υπονομεύουν.
Αν η ανθρωπότητα συνεχίζει να λατρεύει την εγκόσμια επιτυχία, αφιονισμένη από τη λατρεία της προόδου, παραγκωνίζοντας ανθρωποκεντρικά κίνητρα, ανθρώπινες σχέσεις και εσωτερικά ερείσματα θα διαπρέπει υλικά αλλά θα κλονίζεται συναισθηματικά. Γι’ αυτό η παιδεία, ένας κώδικας αξιών και ηθικών αρχών πρέπει να προασπίζονται ως θεμελιώδη δικαιώματα μας από εμάς τους ίδιους σε καθημερινή βάση. Καταφύγιο, λύτρωση, τελευταία ευκαιρία;

Tο παρόν άρθρο, όπως και κάθε άλλο στην ιστοσελίδα, αντικατοπτρίζει τις απόψεις του αρθρογράφου και όχι απαραίτητα του newsfilter.gr.