Εγώ, εκείνη, εμείς.

Κοίταξα τα μάτια της και είδα μέσα έναν γνώριμο πόνο, έναν πόνο που βίωσα και εγώ πριν καιρό, που άργησα να ξεπεράσω και ίσως δεν ξεπέρασα ποτέ πραγματικά. Είχα μπροστά μου την κοπέλα που μισούσα τόσο πολύ που δεν πίστευα ποτέ πως θα μπορούσα να μισώ, έναν άνθρωπο που κατηγορούσα ότι έκλεψε την ζωή μου και ευθύνεται για το μαύρο στην ψυχή μου. Μα κοιτώντας τα δακρυσμένα μάτια της και τα χέρια της να τρέμουν, δεν ένιωθα την ικανοποίηση που νόμιζα θα νιώσω, οι φρέσκιες πληγές της δεν ανακούφισαν ούτε λίγο τα ανοιχτά τραύματά μου. Και εκεί μες στην μέση του δρόμου χωρίς να μιλά καμία από τις δυο μας, τα χέρια μου χωρίς να τα χειρίζεται η λογική μου, την φέρνουν πιο κοντά και την βάζουν στην αγκαλιά μου. “Είμαι δίπλα σου, σε στηρίζω…”, της ψιθύρισα και ένιωσα τα χέρια της να με σφίγγουν περισσότερο πάνω της.

Όταν ηρεμεί πια εντελώς και το κλάμα της μετατρέπεται σε έναν βουβό πόνο, καθόμαστε στο μεσαίο παγκάκι. Το μεσαίο παγκάκι, ή αλλιώς το παγκάκι του έρωτα, όπως συνήθιζε να λέει και στις δυο μας εκείνος, στο παγκάκι που και οι δυο μας έχουμε αναμνήσεις σχεδόν ίδιες, έχοντας φροντίσει για αυτό εκείνος. Έχοντας εκείνη την στιγμή μια αίσθηση πως όφειλα να μας προστατέψω και τις δύο και μαζεύοντας ότι δύναμη έχω της φωνάζω “Πάμε να φύγουμε από εδώ” και την πιάνω από το χέρι απομακρύνοντας μας από εκεί. Με τραβάει απαλά και για πρώτη φορά ακούω την φωνή της… “δεν πρέπει να φύγουμε, δεν πρέπει εμείς να τρέχουμε μια ζωή, θέλω σε αυτό εδώ το μέρος να μιλήσουμε για τον πόνο μας, ίσως αν τον μοιραστούμε, να γίνει πιο υποφερτός” τότε έκατσα στο παγκάκι, νιώθοντας μαζί της μια ασφάλεια, μια οικειότητα περίεργη, σαν να την γνώριζα χρόνια, σιγά σιγά άρχισε η μια να λέει την δική της ιστορία.

Δεν άργησα να καταλάβω πώς το μίσος μου για εκείνη μάλλον ήταν εικονικό, πως όλα αυτά τα συναισθήματα που είχα για το πρόσωπο της τα είχα δημιουργήσει για ένα αγόρι, που δεν άξιζε κιόλας. Άντρες έρχονται και φεύγουν αφήνοντας τις περισσότερες φορές πληγές που δύσκολα θεραπεύονται. Από την άλλη, οι φίλες σου είναι αυτές που θα σε στηρίξουν και θα σε σηκώσουν σε κάθε δυσκολία. Είναι εκείνες που θα απαλύνουν τον πόνο σου με μια αγκαλιά, με ένα αστείο. Εγώ βρήκα και άλλη μία καινούργια φίλη…Εκείνη.

Η παρέα της λοιπόν, ήταν το πιο σημαντικό πράγμα που μου συνέβη στα τελευταία δυο χρόνια, πριν δηλαδή φύγει εκείνος, πριν δηλαδή εμφανιστεί εκείνη…Περάσαμε ώρες μαζί, ώρες που μια γελάγαμε και άλλες κλαίγαμε η μία στην αγκαλιά της άλλης. Όταν όμως φτάσαμε στο συμπέρασμα, ίσως το πιο όμορφο τελείωμα, ήταν ότι συνειδητοποιήσαμε πως δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα, από την γυναικεία αλληλεγγύη, η ανιδιοτελής αγάπη μιάς γυναίκας απέναντι σε άλλες. Αξία ανεκτίμητη.

Σοβαρά υπάρχει κάτι πιο δυνατό από ενωμένες γυναίκες;