Λένε πως κάποιες φορές από θαύμα σε θαύμα επικρατεί μια παύση, το κενό, η σιωπή. Ονόμασέ το όπως θες, όπως το νιώθεις. Το δικό μου προσωπικό θαύμα ήταν τα κείμενά μου. Αυτά τα μυστηριώδη – συνήθως καταθλιπτικά κείμενα- που για λίγο έκαναν ένα διάλλειμα. Και τώρα ήρθαν ξανά στην επιφάνεια. Και δε ξέρω τι γράφω ή τι θα σου πω. Ξέρω ότι θέλω να μ’ ακούσω, να με νιώσω, να με καταλάβω ίσως…Θες κι εσύ; Είσαι πλάι μου ή πάλι έφυγες;
Και ας το πάρω απ’ την αρχή…
Έφυγες πάλι σήμερα. Εσύ, εσύ ναι που χθες το ξημέρωμα έδινες υποσχέσεις παντοτινές. Επέλεξες για τρίτη φορά στο σερί να την κάνεις πισώπορτα. Ούτε σήμερα με κοίταξες στα μάτια. Έστειλες ένα μήνυμα κι έφυγες ξανά…Κι απ’ τη μία λες φεύγω αλλά κάτι μου φωνάζει ”κάνε με να μείνω”. Κι εγώ τι κάνω;
Στα ηχεία ο Μιλτάκος να τραγουδάει τα τραγούδια που τόσο βαριόσουν. (αν και νομίζω σ ‘άρεσαν λίγο)
Σκέφτομαι, σκέφτομαι, σκέφτομαι…Με κάθε μου λογισμό το μαχαίρι μπαίνει πιο βαθιά στην πληγή. Και σαν να μην έφτανε αυτό…Εσύ οπλίζεις, οπλίζεις και με χτυπάς.
Με σκότωσες.
Και το βλέμμα σου; Κι αυτό ψέμα ήταν; Και δε το κατάλαβα απ’ τη πρώτη στιγμή; Δε μπορεί…Το βλέμμα σου ήταν πάντα ”πολύ”. Εκεί στηριζόμουν. Αυτό πίστευα. Αυτό πιστεύω. Μα όχι…Εγώ έβλεπα στα δικά σου μάτια αυτό που είχα στα δικά μου. Έβλεπα, αυτό που ήθελα να δω. Δεν μετανιώνω. Έμαθα πια να διαβάζω τα μάτια πιο προσεχτικά. Ίσως ο έρωτας να μην χρειάζεται να είναι τυφλός, όπως λένε κάποιοι. Ίσως τελικά χρειάζεται να είναι ντόμπρος, ατόφιος, πραγματικός. Ίσως χρειάζεται τελικά να σε κοιτάει στα μάτια, κι αυτά να λένε αλήθειες. Ας μην λάμπουν, αρκεί να λένε αλήθειες. Πίστεψε με, την αλήθεια που εκπέμπουν την καταλαβαίνεις, έστω και λίγο, ακόμα κι αν ο έρωτας σ’ έχει τυφλώσει.
Ήταν όλα ψέμα λοιπόν, ακόμα και το βλέμμα σου. Τα λόγια σου, το άγγιγμα σου, η “αγάπη” σου. Ναι, σε εισαγωγικά. Γιατί αγάπη, είναι μόνο η αληθινή. Όλα τα άλλα, είναι απλώς “αγάπη”. Κι ο έρωτας σου, κι αυτός ψέμα, όλα ψέμα.
Πιο πολύ απ’ όλα, αν με ρωτούσε κάποιος, θα έλεγα πως με πόνεσε το βλέμμα σου, κι όχι τα λόγια σου. Τα λόγια έχω μάθει να τα μετράω, να τα ζυγίζω, να τα κοιτάω από μακριά, να αποστασιοποιούμαι. Τα λόγια είναι πάντα πιθανόν να κρύβουν μια δόση ψέματος. Μα τα μάτια; Τα μάτια, τα μάτια αν τα δεις καλά, μπορείς να τα διαβάσεις. Τίποτα δεν μπορεί να κρυφτεί βαθιά μέσα τους. Όσο κι αν θέλεις να το κρύψεις. Εσύ, τα κατάφερες. Το βλέμμα σου το έκανες να φαίνεται ψεύτικο, έστω και για λίγο. Το δικό μου όμως, αναζητάει πάντα την αλήθεια.
Άστο μη με κοιτάς άλλο.
Μη μου λες σ’ αγαπάω.
Μη μου λες ευχαριστώ μήτε αντίο.
Μη χτυπάς άλλο με σκότωσες…
*Η αγάπη σου μοιάζει με γυαλί εκεί που λάμπει, σπάει τη μια μου έρχεται κοντά την άλλη αλλού πετάει.