Να σε αγαπάς.
Να σε αγκαλιάζεις.
Να σε φροντίζεις.
Να σε προσέχεις.
Να κοιμάσαι το βράδυ και να λες ”είμαι ευτυχισμένη”.
Με κάνω ευτυχισμένη.
Να σε αγαπάς με τη γκρίνια σου, με τα ελαττώματά σου και με αυτό το γλυκό χαμόγελο.
Να κάνεις τα πάντα για εκείνο το χαμόγελο.
Εκεί ήθελα να καταλήξω.
Ναι.
Εκεί.
Να μη στηρίζεσαι σε κανέναν και να κρατάς πάντα κάτι για τον εαυτό σου. Έτσι μου είπαν κάποτε. Κι εγώ; Αντί να τους ακούσω; Έκανα του κεφαλιού μου πάλι. Τα έδωσα όλα. Ο Λ Α…Και αν η ζωή σου κυλά ομαλά κι αν η παρέα των ονείρων σου είναι παρούσα, σκέψου μόνο πόσες φορές μπόρεσες στ’ αλήθεια να ανοιχτείς, πόσες φορές μπόρεσες να τσαλακωθείς με τη μεγαλύτερη γύμνια του χαρακτήρα σου. Ίσως δε σου δόθηκε καν η ευκαιρία, ίσως φοβήθηκες. Λογικότατη σκέψη ο φόβος. Κάθε φορά που μίλαγες έδειχνες όλο σου το είναι. Αποκάλυπτες όλη την ομορφιά του εσωτερικού σου κόσμου.
Γι’ αυτό και τώρα εγώ θα σου πω: υποσχέθηκες να σε προσέχεις, θυμάσαι;; Και τώρα το λέω για να το ακούω εγώ. Ναι, να το ακούω εγω, γιατί απορώ πως έφτασα ως εδώ…Πως έφτασα ως εδώ; Θυμάμαι υπήρχαν πολλά βράδια που έλεγα: «Μη γράψεις απόψε, δε θα βγάλεις άκρη» κι όταν τελικά το κάνω λύνεται το χέρι μου κι ο κόμπος στο στομάχι μαζί. «Δε θα καταλάβει κάνεις τίποτα. Θα σε πάρουν για τρελή. Μην κάνεις λέξεις τον πόνο. Μην εξηγείς». Τότε φοβόμουν. Φοβόμουν πως θα με πουν τρελή, υπερβολική, μικρή χαζή…Mα έγραφα. Πάντα έγραφα. Όσο αντίξοες κι αν ήταν οι συνθήκες, πάντα το χαρτί και το μολύβι ήταν εκεί.
Γι’ αυτό σου λέω ρε ματάκια μου.
Να σε προσέχεις, να σε αγαπάς και να σε φροντίζεις.
Να είσαι ένας ρεαλιστής ασυμβίβαστος, να μη μένεις σε χλιαρές σχέσεις και να πάψεις να σπαταλάς ευκαιρίες σε ανθρώπους που δεν τις αξίζουν. Να αφήνεις το παρελθόν να κοιμάται σε δρόμους παλιούς και ατάραχους και να βγαίνεις εκτός προγράμματος κάποιες φορές.
Να μη θεωρείς τα συναισθήματά σου δεδομένα και να αφήνεις που και που και τους άλλους να προσπαθούν για εσένα, όπως εσύ έχεις κάνει αμέτρητες φορές. Να δίνεις αξία στον εαυτό σου, πριν τολμήσεις να την απαιτήσεις και να μην ντρέπεσαι ποτέ που μπορείς να ονειρεύεσαι σε καιρούς δύσκολους.
Να επιτρέπεις στον εαυτό σου να σπάσει και να κλαίει. Να πέφτεις τελείως, όταν αυτό θα σε κάνει να σηκωθείς με περισσότερη δύναμη απ’ όση νόμιζες ότι κρύβεις, να νιώθεις εντάξει με το γεγονός πως δεν έχεις όλες τις απαντήσεις και να αφήνεσαι στον πόνο, χωρίς να επιδιώκεις να τον επουλώσεις άμεσα.
Να σε αγαπάς.
Θυμάσαι; Κάποτε ήμασταν μικροί και θέλαμε να μεγαλώσουμε. Χτυπιόμασταν απ’ τα δώδεκα να μεγαλώσουμε. Πιστεύαμε πως μας αξίζει η ελευθερία μας, πως θέλουμε να γίνουμε δεκαοχτώ για να πίνουμε και να ξενυχτάμε και να μη δίνουμε λογαριασμό στους γονείς και τους «ανωτέρους» μας. Και τι κάνουμε; Γινόμαστε δεκαοχτώ, περνάμε τη φάση του ξεφαντώματος που όλα είναι όμορφα κι επαναστατικά και μετά γυρνάμε στις φούστες των γονιών μας.
Γιατί δεν ξέρουμε να μένουμε μόνοι μας, δεν ξέρουμε να φροντίσουμε τον εαυτό μας, βιαζόμαστε να κατοχυρώσουμε τα δικαιώματά μας και γράφουμε στα παπάρια μας τις υποχρεώσεις που πάνε μαζί τους πακετάκι. Ωραίο να μένεις μόνος σου, μα αν δεν πληρώσεις εσύ το ρεύμα σου, απλά θα στο κόψουν. Κι αυτό είναι απλά τρομακτικό. Είναι τρομακτικό να περνάνε όλα από σένα, να είσαι εσύ υπεύθυνος για όλα σου τα λάθη, για κάθε σου αμέλεια, για την φροντίδα του εαυτού σου. Γι’ αυτό και πολλές φορές αναζητάμε την πατρική ή μητρική φιγούρα στον σύντροφό μας αργότερα, γιατί πολύ απλά δεν μπορούμε να μας φροντίσουμε. Αστείο λίγο, αλλά ειλικρινές κι ανθρώπινο.
Και στην τελική έτσι είναι ο άνθρωπος. Είναι ένα ον ευάλωτο, συναισθηματικό…ανήμπορο να φροντίζει κάθε λεπτό που περνά τον εαυτό του. Και γι’ αυτό που λες, την πρώτη φορά που αρρώστησα, πέθανα απ’ το πόσο δύσκολο είναι να φροντίσεις έναν άνθρωπο, εσένα δηλαδή. Αλλά ξέρεις κάτι; Όταν εν τέλει έγινα καλά, είχα να το λέω. Πως για πρώτη φορά στη ζωή μου το έκανα μόνη μου και μου ξανάδωσα φωνή. Την πιάνεις τη μεταφορά, είμαι σίγουρη. Χαμογελάς ελαφρώς γιατί ξέρεις πολύ καλά τι εννοώ. Αφού όλοι μοιάζουμε, ρε φίλε. Ευάλωτοι, εκτεθειμένοι, εύθραυστοι. Μα κατά κάποιο τρόπο, πάντα δυνατοί.
Γι’ αυτό σου λέω. Να σε προσέχεις. Να σε προσέχεις όπως μπορείς…