Όλοι μας έχουμε αναμνήσεις που συνδέονται με κάποια στιγμή, περίοδο, πράξη, πρόσωπο. Εγώ, υπερασπιζόμενος τον τίτλο του υπερβολικού, συνηθίζω να συνδυάζω αναμνήσεις για όλες τις παραπάνω κατηγορίες. Κάποιες από αυτές είναι καλές, κάποιες άλλες όχι…
“Την περίοδο 1993 – 1994 ο μικρούλης krap ξεκίνησε να ακούει μουσική συστηματικά με αφορμή την απόκτηση ενός walkman που του χάρισαν. Δεδομένου ότι αυτή ήταν η πρώτη του επαφή με την μουσική, το ραδιόφωνο ή τις κασέτες ξεκίνησε να βρει τον μουσικό του δρόμο μέσα από τις αυθεντικές κασέτες που υπήρχαν στο σπίτι υπό μορφήν κληρονομιάς από την προηγούμενη γενιά. Στη συνέχεια δειλά – δειλά δοκίμασε το ραδιόφωνο καταλήγοντας να ακούει κυρίως σταθμούς που εξέπεμπαν ξένη μουσική…
Έτσι στα 1996 – 1997 είχε κατασταλάξει ότι του άρεσε περισσότερο η ξένη μουσική αλλά του ήταν δύσκολο να εξειδικεύσει. Μέχρι που ανακάλυψε μια ζώνη εκπομπής, του από τότε πασίγνωστου ραδιοφωνικού σταθμού Star FM. Τη ζώνη των 17.00 με 19.00 που παρουσίαζε ο Σταμάτης Πάππας. Η συστηματική παρακολούθηση αυτής της εκπομπής για ένα μεγάλο διάστημα, έκανε τον krap να γνωρίσει και να αγαπήσει τη σχολή των 80’s αλλά και να ενημερώνεται για όλες τις νέες επιτυχίες που ακολουθούσαν το μοτίβο αυτό.”
Για ένα επίσης όμως μεγάλο διάστημα είχα χάσει τα ίχνη του Σταμάτη Πάππα (τον αναζήτησα για λίγο κοντά στους 103 και κάτι χιλιόκυκλους αλλά χωρίς αποτέλεσμα) για να τον ανακαλύψω σήμερα (μετά από περίπου μια δεκαετία) στον Heart FM (93.1) να κάνει την ίδια εκπομπή, στην ζώνη πια των 14.00 – 17.00 καθημερινά.
Πολλές αναμνήσεις επανήλθαν στο μυαλό αλλά και πολλές σκέψεις που τροφοδοτήθηκαν τότε από τις μουσικές του επιλογές. Μπορώ να πω με σιγουριά πλέον ότι δεν έχω συναντήσει καλύτερη εκπομπή από αυτήν του Σταμάτη Πάππα και, παρόλο που με τον καιρό με κέρδισε η σκηνή της μαύρης μουσικής το αυτί μου πάντα συγκινείται από την εποχή των 80’s που ο εν λόγω κύριος με έμαθε να ακούω και να εκτιμώ.
Συνιστώ λοιπόν ανεπιφύλαχτα σε όλους να ακούσετε την εκπομπή του Σταμάτη Πάππα, ενός ανθρώπου που για μένα δίκαια φέρει τον τίτλο του godfather της μουσικής επιλέγοντας όπως συνήθιζε να λέει πίσω στα ’96 “Επιτυχίες του χθες και του σήμερα”.
Στάματη σε ευχαριστώ που μου κράτησες συντροφιά τα απογεύματα των σημαντικότερων χρόνων της ζωής μου.
α){kind=link}
5 Comments
chzigkol
Xmm den eimai genika typos pou 8a akousei fanatika mia radiofwnikh ekpomph alla lew na to dokimasw me ayth pou proteineis. Mou aresei kai mena h epoxh twn 80’s
Archimides
teleio…
Λευτέρης Λάλος
>που για μένα δίκαια φέρει τον τίτλο του godfather της μουσικής
Αγαπητέ krap
αν δεν έγραφες το παραπάνω, δεν νομίζω οτι θα είχα -πέρα απο ένα ελαφρύ μειδίαμα- να προσθέσω κάτι ουσιαστικό στο κείμενό σου. Οι αναμνήσεις του καθενός απο μας είναι “ιερές” και εμπίπτουν συνήθως στα “περι ορέξεως…”
Όταν όμως μοιράζονται “ελαφρά τη καρδία” ραδιοφωνικοί τίτλοι “τιμής”, με βάση υποκειμενικά κριτήρια (και κυρίως μνήμες) και αποδίδονται (συνήθως) απο μη επαϊοντες σε υπερτιμημένους παρουσιαστές όπως ο Σταμάτης, τότε οπωσδήποτε πρέπει κάποιος που γνωρίζει να παρέμβει.
Λευτέρης Λάλος
ΥΓ 1 Αν θέλεις να σου αναφέρω “για πλάκα” καμιά 20αριά ικανότερους, επαρκέστερους, πιό καταρτισμένους και τουλάχιστον μια κλάση καλύτερους απο το Σταμάτη, απλά ενημέρωσέ με.
ΥΓ 2 Όπως έχω γράψει κατ’ επανάληψη, άλλο ΜΕ αρέσει / δε ΜΕ αρέσει κάτι και άλλο κάτι είναι καλό, μέτριο ή κακό.
krap
Αγαπητέ Λευτέρη,
Θεωρώ ότι το άρθρο μου καταδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο το γεγονός ότι είναι ένα καθαρά υποκειμενικό τμήμα λόγου το οποίο παραθέτει καθαρά υποκειμενικές αντιλήψεις που βασίζονται σε προσωπικά γούστα, τύπου περί ορέξεως…, όπως πολύ εύστοχα παρατήρησες.
Σέβομαι το γεγονός ότι διαφωνείς μαζί μου και με μεγάλη μου χαρά θα μελετήσω τις εναλλακτικές σου προτάσεις.
Σχετικά με τους “διαμοιραζόμενους τίτλους τιμής” που μοιράζονται “ελαφρά τη καρδία” αισθάνομαι ότι, εφόσον το κείμενό μου εκφράζει καθαρά προσωπικές μου απόψεις, κάτι που κάνω φανερό εξ’ αρχής στον αναγνώστη μιλώντας για μνήμες μου, μπορώ να αποδίδω ή να υιοθετώ οποιονδήποτε τίτλο με εκφράζει καλύτερα και να τον αποδίδω οπουδήποτε θεωρώ ότι ταιριάζει καλύτερα σύμφωνα με το προσωπικό μου γούστο.
Δεν υπονόησα πουθενά ότι είμαι ειδικός στην κριτική ραδιοφωνικών εκπομπών ή παραγωγών οπότε εκφράζω τη προσωπική μου άποψη ως ακροατής.
Σε κάθε περίπτωση σε ευχαριστώ για τις σκέψεις και το χρόνο που διέθεσες για να τις μοιραστείς μαζί μας και είμαι ανοικτός σε οποιοδήποτε διάλογο είτε μέσω σχολίων στο παρόν άρθρο, είτε, αν υπάρχει κίνδυνος να κουράσουμε τους αναγνώστες μέσω του προσωπικού μου email που μπορείς να βρείς στον τομέα “Περί…” του παρόντος blog.
Λευτέρης Λάλος
>Εγώ, υπερασπιζόμενος τον τίτλο του υπερβολικού
είναι προφανές. Ελπίζω πάντως και εύχομαι να μην ισχύει το “μ’όποιον δάσκαλο θα κάτσεις…”
Στη λίστα που θα βρείς εδώ
http://www.lalos.gr/default.asp?id=76&ACT=5&content=90&mnu=76
η οποία αναφέρεται σε βετεράνους του ραδιοφώνου, θα συναντήσεις δεκάδες ονόματα, κλασεις ανώτερα του προαναφερθέντος “νονού”.
Για να μην θεωρηθεί οτι “υπερασπίζομαι” φίλους και γνωστούς σε τούτο δω το post, αναφέρω απλά δειγματοληπτικά μερικά απο τα μεγαλύτερα ονόματα εκείνης (και όχι μόνο) της περιόδου.
Γιώργος Αλεξίου
Κώστας Μαρινέλλης
Στάθης Παναγιωτόπουλος
Κύριος Ρύκιος
Γιάννης Σακελλαρίου
Γιάννης Σημαντήρας
Θωμάς Σιαμούλης
>Σχετικά με τους “διαμοιραζόμενους τίτλους τιμής” που μοιράζονται “ελαφρά τη καρδία”
εσύ αγαπητέ krap απλά υιοθέτησες έναν τίτλο που κάποιοι -που βαυκαλίζονται πάνω απο το πτώμα του ραδιόφωνο- έδωσαν σε έναν απο τους κολλητούς τους.
…άσε που και μόνο ο τίτλος “Νονός της Μουσικής” είναι ανεδαφικός και αστείος απο μόνος του, οπότε… νομίζω οτι ο Σταμάτης τον φέρει “επάξια”.
Λευτέρης Λάλος
ΥΓ 1 Αν θες, ρίξε μια ματιά και στο άρθρο μου “Περι μετριότητας… στο ραδιόφωνο” εδώ
http://www.mousikosdiavlos.gr/default.asp?ACT=17&grp=2&msg=283&vp=0
ΥΓ 2 Έχεις πάντως ένα ελαφρυντικό (μικρό όμως) σχετικά με τις κρίσεις σου: Όταν ξεκίνησες να ακούς ραδιόφωνο στα μέσα των 90’s, το πραγματικό ραδιόφωνο, είτε είχε “παραδώσει”, είτε έπνεε τα λοίσθια. Οπότε…