Τρεις Δεκαετίες μετά και ακόμα μένουμε στα ίδια. Ελληνική 80s-90s μουσική με αλλαγή ρυθμού, αλλαγή στίχων και περισσότερη πολιτικοποίηση στα αυτιά των Ελλήνων. Μια Παρασκευή πριν 2 μήνες περίπου, έπεσε στην αντίληψη μου η εκπομπή του Αντώνη Κανάκη, το “Βινύλιο”. Θέμα της εκπομπής, ήταν μια αγαπημένη εποχή. Για μένα λόγω των υπέροχων και ανεπανάληπτων τραγουδιών. Και για τους γονείς μου λόγω της υπενθύμισης των νεανικών τους χρόνων. Η εποχή τώρα των όσων από εμάς είμαστε στα 20s μας ήταν πρακτικά τότε η “εποχή των γονιών μας”.
Είχα γυρίσει στο πατρικό μου τότε για λίγο καιρό για να δω τους γονείς μου και να ξεκουραστώ. Κάτι που αγαπώ μόνο όταν γυρνάω στο πατρικό είναι η τηλεόραση. Γενικά τα τελευταία 4 χρόνια ελάχιστα βλέπω προγράμματα στη τηλεόραση, παρά μόνο κατά τύχη. Κάνοντας λοιπόν το λεγόμενο ζάπινγκ στα κανάλια, πέφτω πάνω στην εκπομπή “Το βινύλιο” και βλέποντας τους παρουσιαστές σίγουρα μου κεντρίζει το ενδιαφέρον για να καταλάβω περί τίνος πρόκειται. Ακούω τη μαμά μου μέσα από το υπνοδωμάτιο “Άστο εδώ έχουν ωραίο θέμα σήμερα”. Ακούγοντας την τόσο χαρούμενη δε μπορούσα παρά να το αφήσω στο κανάλι αυτό και να μην συνεχίσω το βαρετό ζάπινγκ μου. Μεταξύ μας και εγώ είχα ενθουσιαστεί καθώς αυτή η δεκαετία είναι από τις αγαπημένες μου όσον αφορά το μουσικό στυλ τόσο στην Ελλάδα όσο και από το εξωτερικό. Ειδικά η ροκ ελληνική μουσική αυτής της δεκαετίας είναι κάτι που μπορεί να μη ξανά ζήσουμε ποτέ.
Όσο κατέβαινε η λίστα και κόντευε το νούμερο ένα για το υποτιθέμενο πιο αγαπημένο και πιο γνωστό ελληνικό ροκ κομμάτι της εποχής, τόσο εγώ άρχισα να παρατηρώ κάποιους στίχους που με έκαναν να νιώθω ότι το τραγούδι βγήκε και κυκλοφόρησε εχθές. Κοιτάω απορημένη τη μαμά μου για να διαπιστώσω αν εγώ μόνο το παρατηρώ. Με κοιτάζει και μου γνέφει με ένα βλέμμα όλο νόημα. Σαν να μου λέει ναι “Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου “.
Θα παραθέσω δύο μόνο παραδείγματα. Δύο που σίγουρα μπορούν να δώσουν το στίγμα για όλη την εποχή τότε. Δύο μόνο τραγούδια που είναι αρκετά για να συμφωνήσουμε όλοι πως ίσως ελάχιστα μας φαίνονται ξένα και περασμένα μέσα από τους στίχους τους. Το τραγούδι του Τζίμη Πανούση “Νεοέλληνας”, κυκλοφόρησε στις αρχές της δεκαετίας του 90. Τα άτομα που γεννήθηκαν εκείνα τα χρόνια είναι πλέον στα 30 ή πλησιάζουν σε αυτή την ηλικία. Και όμως θα τραγουδούσαν τους στίχους αυτούς με πάθος και παράπονο την ίδια στιγμή. Με γέλια και με δάκρυα πίκρας. Με στεναχώρια και ίσως μίσος για όλα αυτά που ακόμα δεινοπαθούμε στη χώρα που ζούμε. Ή μήπως και το τραγούδι του “Κάγκελα παντού” με έτος κυκλοφορίας 1986. Ίσως να έχει κάποιους στίχους που ακόμα τηρούμε; Εγώ λέω ναι.
Βέβαια, οι στίχοι δε χρειάζεται να αντικατοπτρίζουν πολιτικές απόψεις ή κοινωνικές και πολιτιστικές αλήθειες. Αλλά, ακόμα και κάποιες ίσως πατροπαράδοτες και ολίγον τι οπισθοδρομικές αντιλήψεις. Ευτυχώς όχι από την πιο alternative εκδοχή της ελληνικής ροκ αυτών των δύο δεκαετιών.
Καληνύχτα Κεμάλ αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ. Από ότι φαίνεται τουλάχιστον. Πλέον δε μου φαίνεται απαισιόδοξο αλλά μάλλον ρεαλιστικό το σενάριο αυτό. Να παραδώσουμε τα όπλα; Δε πρέπει ποτέ να γίνει αυτό. Και σίγουρα εμείς είμαστε η γενιά που πρέπει να παλέψει για την αλλαγή. Για τις μέρες του φωτός. Είτε συμφωνούμε ότι πληρώνουμε τα σπασμένα προηγούμενων εποχών και γενεών είτε διαφωνούμε σε αυτό, οφείλουμε να κοιτάμε στο αποτέλεσμα που έχουμε καταλήξει. Να το απορρίπτουμε και να συζητάμε για λύσεις και όχι για αλληλομαχαιρωνόμαστε μεταξύ μας. Για το ποιος φταίει. Ποιος μας έφτασε ως εδώ. Για τη νέα και τεμπέλα γενιά που δε σηκώνεται από το καναπέ. Και ό,τι άλλο μπορεί να ακούμε. Από τους φωνακλάδες, που συνήθως αυτοί φταίνε at the end of the day.
Αν θέλετε να δείτε περισσότερα άρθρα που αφορούν τη ψυχαγωγία και τη μουσική τότε ρίξτε μια ματιά στη στήλη μας εδώ!