Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος άλλος αγώνας μπάσκετ που να έχει προκαλέσει τόσες πολλές συζητήσεις και να έχει προβληματίσει σε τόσο μεγάλο βαθμό τους δημοσιογράφους και τους κάθε λογής σχολιαστές του αθλήματος. Να μιλήσεις καθαρά για μπάσκετ; Δεν είναι δυνατό μετά από τόσα έκτροπα που συνέβησαν, η σκέψη πετάει αλλού. Να σχολιάσεις τα επεισόδια; Θα είναι σαν να κάνεις πολεμική ανταπόκριση και να επαινείς με πλάγιο τρόπο τους αρνητικούς πρωταγωνιστές της χθεσινής βραδιάς. Πως να αρχίσεις και πως να τελειώσεις. Ο Παναθηναϊκός κέρδισε δίκαια για όγδοη συνεχή χρονιά το πρωτάθλημα Ελλάδος. Και τι με αυτό; Το μπάσκετ ντροπιάστηκε. Αυτή είναι η τελική σύνοψη όσων διαδραματίστηκαν στον τέταρτο τελικό και είναι κρίμα και άδικο που μια γιορτή μετατράπηκε σε κανιβαλισμό.
Όλοι περιμέναμε μια ατμόσφαιρα που θα μύριζε μπαρούτι και είχαμε αντιληφθεί τον κίνδυνο των επεισοδίων και φοβηθήκαμε για την πιθανή έκταση τους. Δεν διαψευστήκαμε. Ο αγώνας ξεκίνησε με 45 λεπτά καθυστέρηση λόγω επεισοδίων οπαδών και δυνάμεις της αστυνομίας. ‘Όταν επιτέλους είδαμε μπάσκετ ο Ολυμπιακός μπήκε φουριόζος προηγήθηκε με 11-0 και έκλεισε το πρώτο δεκάλεπτο με διαφορά επτά πόντων υπέρ του (19-12). Ο Παναθηναϊκός έκλεισε γρήγορα την ψαλίδα, ήταν καλύτερος και είχε διαρκώς τον έλεγχο του αγώνα αλλά και τις απαραίτητες απαντήσεις όταν οι ερυθρόλευκοι γινόντουσαν απειλητικοί. Όλα αυτά μέχρι τα μέσα του τρίτου δεκαλέπτου που διακόπηκε ο αγώνας για πολλή ώρα και ακολούθησε μερική εκκένωση του γηπέδου. Το παιχνίδι συνεχίστηκε χωρίς να έχει αλλάξει κάτι στην εικόνα του μέχρι 1:06 πριν τη λήξη του και με το σκορ στο 69 -76 υπέρ των πράσινων όπου και έγινε η οριστική διακοπή σε βάρος του Ολυμπιακού λόγω ρίψης αντικειμένων των λιγοστών οπαδών που παρέμειναν στο γήπεδο. Ένας αγώνας που έπρεπε να ξεκινήσει στις 21:45 δεν τελείωσε ούτε όταν το ρολόι έδειξε 01:45. Τέσσερις ώρες για έναν αγώνα. Τα σχόλια είναι περιττά.
Τις ευθύνες για αυτό το αίσχος πρέπει να τις αναλάβουν όλοι. Από δημοσιογράφους, από φανατικούς, από τις ίδιες τις διοικήσεις και τους αθλητές. Κανείς δεν επιτρέπεται να ρίχνει λάδι στη φωτιά ούτε με απρεπείς κινήσεις, ούτε με ανακοινώσεις που δυναμιτίζουν το κλίμα, ούτε με φανατισμό της μάζας που οδηγεί σε τραμπουκισμό. Μετά από μια τέτοια ατμόσφαιρα φοβάμαι να σκεφτώ τι θα επακολουθούσε αν οδηγούμασταν και σε πέμπτο τελικό. Καλύτερα να το βγάλω από το μυαλό μου. Εκείνα που θέλω να θυμάμαι δεν είναι μακρινά. Λίγα χρόνια πέρασαν. Μιλάω για τότε που οι ίδιες ομάδες ήταν αντιμέτωπες στο πρωτάθλημα. Στον τρίτο τελικό που είχε οδηγηθεί στην παράταση λίγα δευτερόλεπτα πριν τη λήξη ο Διαμαντίδης κάνει καθαρό φάουλ στον Πεν που δεν δίνεται ποτέ από τους διαιτητές. Με τη διαφορά στον πόντο τότε ο Ολυμπιακός θα είχε δύο βολές και θα πήγαινε το σκορ στο 1-2 υπέρ του. Οι αντιδράσεις των παιχτών του τότε; Ήπιες, πολύ ήπιες. Μασιγιάουσκας και Μπορούσης είχαν δηλώσει πως παρόμοια σφυρίγματα εκτός έδρας δεν μπορείς να τα πάρεις εύκολα. Ο πρώτος μάλιστα χαριτολογώντας είχε πει πως δεν θα το σφύριζε ούτε ο ίδιος. Σε εκείνα τα παιχνίδια όταν οι οπαδοί στο ΟΑΚΑ πετούσαν αντικείμενα στην αποστολή του Ολυμπιακού ο Ομπράντοβιτς έφευγε μαζί με το Γκέρσον από το γήπεδο. Το ίδιο έκανε και ο Γκέρσον στο ΣΕΦ. Ας μη ξεχνάμε τέτοιες συμπεριφορές. Μόνο έτσι μπορεί να πάει το μπάσκετ μπροστά.