To NF διαβάζει… ”Ιστορίες του Λυκόφωτος”

Όταν το σκοτάδι πέφτει (Just After Sunset είναι ο αυθεντικός τίτλος στα Αγγλικά)  οι φοβίες κάθε ανθρώπου αρχίζουν να αποκτάνε μια φυσιολογική υπόσταση καθώς πλέον ο προστατευτικός μανδύας του φωτός της μέρας παύει να υφίσταται. Πριν κάποιους αιώνες ο William Shakespeare είχε γράψει πως ”Τη νύχτα, όταν ο νους φαντάζεται κάτι τόσο τρομερό, πόσο εύκολα ο θάμνος περνιέται για αρκούδα” και  όποιος έχει βρεθεί σε ερημικό δρόμο στη μέση μιας νύχτας δεν νομίζω πως θα εκφέρει την παραμικρή αντίρρηση. Αυτή ακριβώς τη χρονική στιγμή δεν θα μπορούσε να μην εκμεταλλευτεί ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς ιστοριών τρόμου της γενιάς μας ο Stephen King. Και να μην έχετε διαβάσει κάποιο από τα δημιουργήματά του σίγουρα θα έχετε δει αρκετές από τις μεταφορές τους τόσο στην τηλεόραση όσο και στον κινηματογράφο. Για τους πιο δύσπιστους αναφέρω ελάχιστα από αυτά όπως το Green Mile, Stand by Me, Secret Window, The Mist, The Shawshank Redemption και πιστέψτε με υπάρχουν πολλά περισσότερα παραδείγματα καθώς ο συγγραφέας έχει αποδειχθεί κάτι παραπάνω από δημιουργικός με το πέρασμα του χρόνου.

Στις Ιστορίες του Λυκόφωτος περιλαμβάνονται δεκατρεις μικρές ιστορίες ανεξάρτητες μεταξύ τους που συνιστούν μια συλλογή από διηγήματα που ως επί το πλείστον αποτελούν πρόσφατα δημιουργήματα. Κυκλοφορεί στη χώρα μας από τις εκδόσεις Βell, περιέχει την κλασική εισαγωγή γραμμένη από τον ίδιο το συγγραφέα που μας ξεναγεί στο δημιούργημά του και τελειώνει με ένα μικρό σχόλιο  για κάθε ιστορία  ξεχωριστά και για τις πηγές έμπνευσης τους. Το δυσάρεστο με τέτοιου είδους προσπάθειες (την συνολικά πέμπτη για τον King) είναι πως το βιβλίο δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ως μια πλήρης οντότητα αλλά ο αναγνώστης είναι κάτι παραπάνω από υποχρεωμένος να το κατακερματίσει στις επιμέρους συνιστώσες του.

Είναι λογικό οι ιστορίες να μην είναι απόλυτα μοιρασμένες ως προς την ποιότητα τους αλλά να υπάρχουν σαφείς αυξομειώσεις στην ένταση και στα συναισθήματα που προκαλούν στον αναγνώστη. Το τελικό αποτέλεσμα μπορεί να κριθεί από την εντύπωση που αφήνει το βιβλίο μετά το τέλος της ανάγνωσης και όχι με στατιστικές αναλύσεις τύπου οι δύο ήταν εξαιρετικές, η μια μέτρια, οι τρεις θα μπορούσαν να είναι καλύτερες και τα λοιπά και τα λοιπά. Η τέχνη δεν είναι επιστήμη ούτε συμβαδίζει πάντα με τη λογική.

Ο αφηγηματικός τόνος και ο χαρακτηριστικός τρόπος γραφής του Stephen King δεν έχουν αλλάξει στο παραμικρό και δεν υπάρχει κανένας λόγος για να συμβεί αυτό. Οι θαυμαστές τους (μαζί και ο υποφαινόμενος) θα απολαύσουν αγαπημένες ιστορίες που ως συνήθως οι άνθρωποι που πρωταγωνιστούν σε αυτές έχουν τον κύριο λόγο και όχι τα μεταφυσικά φαινόμενα που εκτυλίσσονται και ας έχει παρεξηγηθεί αυτό στο μέγιστο βαθμό(Ν., Τα πράγματα που άφησαν πίσω τους). Οι Ιστορίες του Λυκόφωτος έχουν μεγάλη ποικιλία καθώς περιλαμβάνουν διηγήματα που βασίζονται αποκλειστικά στον ανθρώπινο παράγοντα (Μπισκοτένια, Σταθμός Εξυπηρέτησης Αυτοκινητιστών, Μια πολύ στενόχωρη θέση), αλλά που αφορούν τη μεταθάνατο ζωή(Γουίλα, H Sunday Times σε Τιμή Ευκαιρίας) και άλλα βγαλμένα από το μαγικό κόσμο των ονείρων(Το όνειρο του Χάρβι, Απόγευμα Αποφοίτησης). Οι περισσότερες είναι απολαυστικές και αποτελούν ιδανική συντροφιά είτε για μοναχικές νύχτες είτε για συζήτηση με την παρέα. Θα ταιριάξουν πιθανότατα και σαν αστικοί θρύλοι που θα τρομάξουν πιο εύκολα τους επιρρεπείς σε μεταφυσικά θέματα φίλους σας. Είναι μικρό σε έκταση βιβλίο και σίγουρα αποτελεί μια από τις καλές ανάλαφρες επιλογές. Μη σας διαφύγει.