Τι και αν ψηφίστηκαν τα μέτρα, τι και αν ο λαός θα σφίξει περισσότερο τη ζώνη για άλλη μια φορά σε όφελος δημοσίων υπαλλήλων οι οποίοι είχαν συνηθίσει σε παροχές πέραν λογικής, τι και αν η πολιτική σκηνή της χώρας παρουσιάζει μια καλπάζουσα παρακμή; Η Ελλάδα έκανε αυτά που της είπανε και αναμένει από άλλους να δείξουν την απαραίτητη αποφασιστικότητα για την διευθέτηση του οικονομικού θέματος που την απασχολεί τους τελευταίους μήνες, χρόνια, δεκαετίες. Τα αποθέματα των δημοσίων ταμείων λειτουργούν πλέον με αναθυμιάσεις, το ποσό της δόσης, της δόσης της δόσης αλλά και του συνόλου είναι ακόμα στον αέρα και ο χρόνος καταβολής της μόνο σίγουρος δεν είναι – ενώ ακούμε ότι το θέμα θα λήξει από μέρα σε μέρα. Από το Σεπτέμβριο πήγαμε στον Οκτώβριο, το “πολύ μέχρι τέλος Οκτωβρίου” έγινε αρχές Νοεμβρίου και, πλέον, ελπίζουμε να μην προλάβει να μπει ο Δεκέμβρης και να έχουμε πάρει την πολυπόθητη δόση. Αλλά γιατί τόση καθυστέρηση;
Λίγο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο το οποίο διατηρεί αμφιβολίες για την βιωσιμότητα του χρέους και πετάει το μπαλάκι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, λίγο η Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία υπό την καθοδήγηση της μεγαλύτερης δύναμης στην Ευρώπη έχει σημαντικούς – γερμανικής προέλευσης – ενδοιασμούς και πετάει το μπαλάκι στην τρόικα, λίγο η τρόικα η οποία μετά από μαραθώνιες διαβουλεύσεις με την ελληνική κυβέρνηση έδωσε το – αχνό – πράσινο φως για την εν λόγω εκταμίευση στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα πετώντας της το μπαλάκι, λίγο η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα η οποία θέλει την αμέριστη συμπαράσταση και ρητή διαβεβαίωση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ότι δεν θα βγάλει μόνη της το φίδι από τη τρύπα και πετάει στην Κα Λαγκάρντ το μπαλάκι. Το τένις των αποφάσεων έχει κουράσει όχι μόνο τους φτωχούς Έλληνες θεατές που παρατηρούν τον αγώνα εναγωνίως από ψηλά αλλά και τις χρηματιστηριακές αγορές όλου του κόσμου οι οποίες από τις θέσεις των επισήμων περιμένουν με αγωνία η Ευρώπη να σταθεί στα πόδια της και να δουν φως στην άκρη του τούνελ.
Γεγονός είναι ότι είτε η δόση είναι 30, είτε 40, είτε 50 δισεκατομμύρια, δεν πρόκειται για ελληνική ταινία με τον Κωνσταντάρα. Πρόκειται για τη μοναδική σωτηρία της χώρας μας η οποία, τουλάχιστον προς το παρόν, θα δώσει πνοή ρευστότητας στην ελληνική αγορά και θα επιτρέψει στην κυβέρνηση να ασχοληθεί με τις διαρθρωτικές αλλαγές που έχει τόσο πολύ ανάγκη αυτή χώρα εδώ και 30 χρόνια. Ας ελπίσουμε ότι οι παίκτες του εν λόγω αγώνα θα κουραστούν να πετάνε δεξιά και αριστερά το μπαλάκι και ότι όταν αυτό καταλήξει κάπου θα υπάρξει το σθένος και η πυγμή για να ολοκληρωθούν αυτά που πρέπει να γίνουν το συντομότερο δυνατό. Και όχι του χρόνου.